Υπάρχει διαβάθμιση στη φρίκη; Φυσικά και υπάρχει. Φρίκη είναι, ας πούμε, να σε μαχαιρώνει μέχρι θανάτου ο πρώην/νυν/οτιδήποτε. Πιο φρίκη είναι να το κάνει στην εξώπορτα ενός αστυνομικού τμήματος. Ακόμη πιο φρίκη είναι να έχεις ζητήσει βοήθεια από την αστυνομία λίγα λεπτά νωρίτερα και εκείνοι να σου έχουν πει «εμείς δεν μπορούμε, πάρε το 100». Θα μπορούσε να είναι σκετσάκι σε stand-up comedy, αν δεν είχε οδηγήσει σε μια ακόμη γυναικοκτονία.

Η 28χρονη που πέθανε στα χέρια του 39χρονου στους Αγίους Αναργύρους τα είχε κάνει όλα by the book. Οπως μας λένε να τα κάνουμε. Τον είχε μηνύσει για βιασμό το 2020, είχε απομακρυνθεί από αυτόν, κυκλοφορούσε με φίλους της και μόλις τον είδε έξω από το σπίτι της, πήγε εκεί που έπρεπε να πάει: στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής της. Εκεί, όπως λέει το ρεπορτάζ, της είπαν να κάνει νέα μήνυση ή να πάει σπίτι της και να κινήσει διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων. Η ίδια ζήτησε να την πάνε με περιπολικό, διότι φοβόταν. Το τμήμα της απάντησε ότι δεν έχει αυτή τη δυνατότητα (sic), πρέπει να πάρει η ίδια το 100.

Προσπαθώ να έρθω στη θέση της γυναίκας, που δεν είναι και πολύ δύσκολο. Τρέμεις, φοβάσαι, είσαι αναστατωμένη, αισθάνεσαι απροστάτευτη και πας στην αστυνομία. Και η αστυνομία σου λέει «πάρτε εσείς την αστυνομία». Μα είμαι στην αστυνομία, δεν είμαι; Οχι, άλλη αστυνομία αυτή, άλλη εμείς, και κάπου ανάμεσα στις δύο αστυνομίες, την «αρμόδια» και την «αναρμόδια», γίνεσαι ακόμη ένα νούμερο στη στατιστική.

Θα γίνει ΕΔΕ, ήδη διαβάζω ότι της είπαν, λέει, να περιμένει μέσα, αλλά εκείνη «επέμενε» να βγει έξω, θα φωνάξουμε, θα γράψουμε σεντόνια στα social media, θα ξεχαστεί κι αυτό. Α, ναι. Και θα ακούσουμε μερικές ακόμη νουθεσίες περί του πώς πρέπει εμείς να συμπεριφερόμαστε και να αντιδρούμε και εξαγγελίες για κουμπιά πανικού και δεν ξέρω τι άλλο υποτίθεται ότι θα μας προστατεύσει. Ωσπου να το πατήσεις το κουμπί πανικού, είσαι ήδη παρελθόν. Η γυναίκα στους Αγίους Αναργύρους πρόλαβε να πατήσει τρία κουμπιά: 1-0-0. Και έγινε επίσης παρελθόν.

Υπάρχει μια γενική αίσθηση ότι το πρόβλημα είναι πλέον ορατό και μια γενική πολιτική διάθεση να αντιμετωπιστεί. Μόνο που το πρόβλημα είναι μεν γενικό, αλλά κατά περίπτωση είναι ειδικό και θέλει ειδική και πολύ συγκεκριμένη αντιμετώπιση. Στο πεδίο, όχι στα χαρτιά, τι να τα κάνεις τα χαρτιά όταν είναι ο άλλος απέναντί σου έτοιμος να σε σκοτώσει;

Τα ίδια είχαν γίνει και με τη γυναίκα στη Σαλαμίνα, που τη σκότωσε με καραμπίνα ο πρώην της. Τον είχε καταγγείλει για εξύβριση και ξυλοδαρμό. Και; Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει παρελθόν καταγγελιών και επισκέψεις στην αστυνομία. Και; Οπως, υπάρχουν και πολλές περιπτώσεις γυναικών που ενώ ζήτησαν βοήθεια σε κάποιο τμήμα, τις παρέπεμψαν αλλού. Είσαι δαρμένη ή απειλείσαι μέσα στη νύχτα, δηλαδή, και πρέπει να τρέχεις να βρεις ποιος είναι ο «αρμόδιος» για να σε προστατεύσει.

Η δολοφονία στους Αγίους Αναργύρους καταδεικνύει κάτι που όλοι και κυρίως  όλες ξέρουμε: η αστυνομία δεν είναι πολύ –και πάντως όχι πάντα– πρόθυμη να βοηθήσει ουσιαστικά σε τέτοιες περιπτώσεις. Από αδιαφορία κάποιων αστυνομικών ή και από τις προσωπικές πεποιθήσεις τους ότι «υπερβάλλει» ή και «ας μην σχετιζόταν μαζί του»; Από ελλιπές πλαίσιο; Από διάθεση να «φύγει από μας το πρόβλημα, να πάει σε άλλους»; Από τη διαρκή πλέον αιτίαση «δεν επαρκούμε»; Από όλα τα παραπάνω; Εχει, άραγε μεγάλη σημασία το γιατί;

Σημασία έχει ότι αυτό πρέπει να αλλάξει. Χθες. Δεν μπορείς να πείσεις κάποιον ότι είναι σωστό να κάνει τη δουλειά του με έναν συγκεκριμένο τρόπο, μπορείς όμως να τον αναγκάσεις να την κάνει. Και η δουλειά της αστυνομίας είναι να προστατεύει, όχι να σε στέλνει πίσω στα θηρία, επειδή «δεν της είναι δυνατό» να σε προστατεύσει. Οταν θέλει να κάνει κάτι, της είναι εξαιρετικά «δυνατό», αυτό το ξέρουμε όλοι.

Στους Αγίους Αναργύρους, ήταν γυναίκα η αξιωματικός υπηρεσίας που δεν μπήκε καν στον κόπο να καλέσει η ίδια περιπολικό και να βεβαιωθεί ότι η 28χρονη είναι ασφαλής. Κάποτε θα μου προκαλούσε τριπλή φρίκη αυτό, αλλά όχι πια. Δεν ξέρω πώς αισθάνεται σήμερα, αλλά δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να σταματήσει η σφαγή που έχει εδώ και καιρό πάρει διαστάσεις επιδημίας. Να αφήσουν οι αρμόδιοι τις δηλώσεις και τις μεγαλοστομίες και τα κουμπιά πανικού και όλα αυτά τα πολύ ωραία και άχρηστα και να αναγκάσουν την αστυνομία να προστατεύει τις γυναίκες.

Αυτή η κοπέλα δεν έπρεπε ποτέ να έχει φύγει από το τμήμα χωρίς συνοδεία. Περιμένω να την ακούσω και από επίσημα χείλη αυτή τη διαπίστωση, με τις ανάλογες συνέπειες. Χωρίς καμία περιστροφή και δικαιολογία και «της είπαμε να μείνει, αλλά εκείνη φταίει που έφυγε». Να έχουμε και λίγη αιδώ, αν μη τι άλλο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News