Ηταν μερικά μέτρα πριν το φανάρι. Αχιλλέως προς λεωφόρο Αμφιθέας, ερχόμενοι από Νέα Σμύρνη, κατηφορικά σύνορα με Παλαιό Φάληρο. Κατεύθυνση αριστερά, προς παραλία. Ο συγχρονισμός έτυχε με το φανάρι να είναι πράσινο, το σύμπαν έκανε τα δικά του ώστε να μην υπάρχει κανείς μπροστά, επίσης η αριστερή, διασταυρώνοντας με αυτούς που έρχονταν από την «Παναγίτσα» του Φαλήρου, συνωμότησε να υπάρχει ανοιχτό πεδίο βολής, και να, εδώ και τώρα ήταν η ευκαιρία.

Βρισκόμουν στο δεξί κάθισμα μιας λευκής Alfetta GT. Ανήλικος. Στο αριστερό ένας ενήλικος λίγο πάνω από τα 19 του, που είχε την Alfa στην εταιρεία όπου εργαζόταν. Lucky strike ο τύπος. Ο Νίκος, που λέτε, είχε προτείνει βόλτα. Ε, σε τέτοιες ανήθικες προτάσεις απλώς πέταγες ό,τι είχες να κάνεις και πήδαγες στη θέση του συνοδηγού παρατώντας τα όλα. Θέμα στιγμής, θέμα γιορτής, μαρτίνι.

Η Alfetta GT ερχόταν, λοιπόν, με μια χαλαρή 3η στο κιβώτιο. Ο Νίκος έκανε την τιμονιά προς τα αριστερά της Αμφιθέας, απότομο κατέβασμα σε 2η και η κούκλα πέταξε με χάρη τα οπίσθιά της αφήνοντάς μας με ένα τεράστιο χαμόγελο. Το ενσταντανέ με την GT, την κουπέ αδελφή της κομψής τετράθυρης Alfetta, χαράχτηκε στον εγκέφαλο, σχεδόν θώπευσε την εφηβική ψυχή. Ιταλικό παντιλίκι, καθισμένος χαμηλά, στο κέντρο του ταμπλό τα βασικά όργανα και μπροστά από τον οδηγό μόνο το στροφόμετρο.

Ακόμα και το ταχύμετρο ήταν στη μέση – δείγμα και αυτό αυτής της ιδιαίτερης φιλοσοφίας των Ιταλών της εποχής. Γιατί ποιος Γερμανός θα τολμούσε να βάλει μπροστά από τη θέση του οδηγού το κατεξοχήν όργανο με το οποίο αλλάζεις σχέσεις με το επίσης πρωτοριακό 5άρι κιβώτιο; Ως γνωστόν, η διαδικασία έχει αγωνιστικές καταβολές, και τέτοια θέλησαν οι μιλανέζοι μάγοι να μπολιάσουν σε αυτό το τόσο γοητευτικό αυτοκίνητο.

Τόση ώρα παρέλειψα να γράψω για το «απ’ έξω». Με παρέσυρε η γοητεία του «μέσα» και της εν λόγω στροφής. Μιας στροφής που, κανονικά, η συντριπτική πλειονότητα των αυτοκινήτων στις αρχές της δεκαετίας του ’80 θα διεκπεραίωνε φιλήσυχα και νομοταγώς. Οχι όμως με μια ατίθαση Alfa. Λοιπόν, στο απ’ έξω: αιχμηρές γραμμές, fastback τελείωμα, διακριτικό σπόιλερ, τέσσερεις στρογγυλοί προβολείς μπροστά, λωρίδες φωτισμού πίσω (πολύ «προχώ»), κατά 11 εκατοστά μικρότερο μεταξόνιο από την μπερλίνα και όλη η γοητεία της Μπελούτσι πριν η Μόνικα γίνει σταρ.

Οι alfisti έλιωναν στο πέρασμά της (της Alfetta GT, εννοείται). Οι άσχετοι γυρνούσαν κεφάλια. Και στους πάσχοντες από προβλήματα ακοής κάτι τους σιγοτραγουδούσαν τα διπλά καρμπιρατέρ και οι 122 ίπποι στις 5.500 σ.α.λ. της μικρής έκδοσης με τα 1.6 λίτρα. Eίχε προηγηθεί και η 1.8, η οποία όμως καταργήθηκε αργότερα, το 1976, όταν η γκάμα μεγάλωσε και απέκτησε και δίλιτρο μοτέρ. Ηταν η GTV, η θεά. Με το φουσκωμένο καπό και όλο το χαϊλίκι που τη συνόδευε.

Εγκυκλοπαιδικά, αναφορικά με την τελευταία, με επεμβάσεις της Autodelta, του αγωνιστικού τμήματος της Alfa Romeo, η Alfetta GTV κατασκευάστηκε και σε 400 συλλεκτικά αντίτυπα για την ομολογκασιόν στο Group 4, παρέα με υπετροφοδότηση (το πρώτο ιταλικό αυτοκίνητο παραγωγής με τουρμπίνα), διαφοροποιήσεις σε ανάρτηση και αγωνιστικές βλέψεις.

Ομως για όλους εμάς τους απλούς θνητούς η Alfetta GT, ακόμα και η «μικρή», ήταν όνειρο θερινής νυκτός. Σύμφωνοι. Και για ακόμα τρεις επιπλέον επιβάτες που μπορούσαν να βολευτούν στα πανέμορφα πίσω καθίσματά της. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά και ενδελεχώς καταγεγραμμένα. Τα διάφορα ενδοεταιρικά προβλήματα, τα όποια δύσκολα χρόνια στις αγορές της κεντρικής Ευρώπης, τα δυσκοίλια λογιστικά. Αλλά ας τα αφήσουμε για λόγους επετείου. Μισός αιώνας είναι αυτός από τη γέννηση της θεάς της διπλανής πόρτας. Και τύφλα να ‘χει η Μπελούτσι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News