Η προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη να ξυπνήσει το κομματικό φιλότιμο με την ομιλία του στο προσυνέδριο της ΝΔ, τη Δευτέρα το απόγευμα στη Θεσσαλονίκη, ήταν προφανής, λογική και αναμενόμενη.

Δεν χρειάζεται και πολύ για να διαπιστώσει κανείς ότι ένα μέρος της βάσης του κόμματος έχει εσχάτως ενοχληθεί ή και πληγωθεί και ως εκ τούτου και εν ενόψει εκλογών, χρειάζονται τονωτικές ενέσεις ή ακόμη και ενέργειες ανάταξης.

Οποιος παρακολούθησε την ομιλία και, έστω, ένα μέρος της κομματικής μάζωξης, θα διαπίστωσε ότι κάποια θέματα απουσίασαν από την ατζέντα. Οπως για παράδειγμα ο γάμος των ομοφύλων, που επί δύο σχεδόν μήνες αγωνιζόταν η κυβέρνηση να τον «περάσει» στους βουλευτές και τη συντηρητική (ας πούμε) βάση του κόμματος.

Είναι πλέον γνωστό ότι πολλοί ενοχλήθηκαν, άλλοι άρχισαν να αισθάνονται αποξενωμένοι ή ακόμη και ξένοι και πάντως, είναι φανερό ότι πολιτικά τραύματα είναι ανοιχτά και μένει να φανεί αν και πότε θα κλείσουν.

Υπό αυτές τις συνθήκες και καθώς ο Μητσοτάκης είναι αναγκασμένος εκ των πραγμάτων και των συνθηκών να κάνει αναφορές ασυνήθιστες για εκείνον, σε ΔΑΠίτες και ΔΑΠίτισσες και ΟΝΝΕΔίτες και ΟΝΝΕΔίτισσες κ.λπ., όλα δείχνουν ότι υπάρχει μία επίγνωση των κινδύνων εν όψει της ευρωκάλπης και του ενδεχομένου να μην είναι και τόσο ασήμαντες οι απώλειες, έστω και αν δεν πρόκειται να απειληθεί η πολιτική ηγεμονία της ΝΔ και του Πρωθυπουργού.

Τα μόνα προβλήματα –που «απλώς» θα προκαλέσουν συζητήσεις, αλλά μπορεί και να ανοίξουν θέματα– είναι μία ενδεχόμενη τερατώδης αποχή και μία επίσης ενδεχόμενη άνοδος της άκρας και λαϊκιστικής Δεξιάς. Κάτι τέτοιο ίσως δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί και μεγάλη έκπληξη, αλλά πάντως είναι αισθητό ότι και ο ίδιος ο Μητσοτάκης εκεί εστιάζει την προσοχή του.

Το έδειξε με τις αναφορές του της Δευτέρας και τη χρήση της γνωστής φράσης ότι ο «ψευδοπατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων». Εκτός αν με αυτό εννοούσε κάποιους στο εσωτερικό της ΝΔ, αλλά μάλλον δύσκολο να επέλεγε κάτι τέτοιο…

Το ζήτημα όμως είναι ότι όσο και αν αυτό μπορεί να αληθεύει, στην παρούσα συγκυρία δεν είναι η πατριωτική αντίδραση που θα στρέψει κατά μείζονα λόγο, όσους στρέψει, στην Ακροδεξιά ή στην όποια ψήφο διαμαρτυρίας. Είναι ένα διαφορετικό μείγμα παραμέτρων, που μπορεί να οφείλεται σε πολλά, από πλήξη και βαρεμάρα από τα ίδια και τα ίδια, ενόχληση από την πολιτική νεωτερικότητα, μέχρι αναντιστοιχία ανάμεσα στις θριαμβευτικές ανακοινώσεις για την οικονομική ανάπτυξη και τις πραγματικές συνθήκες διαβίωσης. Μάλλον και πιθανότερα, το τελευταίο.

Με αυτήν την έννοια, είναι μάλλον απίθανο και ίσως να ήταν άστοχο, η μάχη αυτή των ευρωεκλογών να δοθεί στο ιδεολογικό πεδίο. Ούτε καν στο πεδίο της ευρωπαϊκής υπευθυνότητας ή άλλα τέτοια παρεμφερή και αόριστα.

Η μάχη δίνεται με όρους που ο καθένας (πολίτης και υποψήφιος) ορίζει μόνος του, με κριτήρια πολλά και διάφορα.

Και παρά τα όσα μπορεί να διακηρύττονται, οι ευρωεκλογές είναι πάντα, σχεδόν εκ της φύσης τους, και ευκαιρία για αποχή και για χαλαρή ψήφο και για διαμαρτυρία και όλα, αφού δεν υπάρχει κάποια πραγματική διακύβευση, πέρα από τις εντυπώσεις· οι οποίες έχουν φυσικά τη σημασία τους και μπορεί να προκαλέσουν από μόνες τους εξελίξεις. Αυτό το γνωρίζουν όλοι οι εμπλεκόμενοι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News