Η επιστήμη δικαιώνει τα αδηφάγα Λαμπραντόρ και μάλλον αρκετοί άνθρωποι θα ήθελαν να βρίσκονται στη θέση τους: Δεν φταίω που τρώω συνέχεια, το άτιμο το γονίδιο ευθύνεται…

Μια πρόσφατη έρευνα διαπίστωσε ότι περίπου το ένα τέταρτο των σκύλων ράτσας Λαμπραντόρ αντιμετωπίζουν ένα διπλό πρόβλημα: όχι μόνο αισθάνονται πεινασμένοι σχεδόν όλη την ώρα, αλλά καίνε και πολύ λιγότερες θερμίδες ενώ ξεκουράζονται, λόγω μιας γενετικής μετάλλαξης που «λέει» στον εγκέφαλό τους ότι λιμοκτονούν και τους κάνει ιδιαίτερα επιρρεπείς στην παχυσαρκία.

Η μετάλλαξη επηρεάζει ένα γονίδιο που ονομάζεται POMC. Υπολογίζεται επίσης ότι εμφανίζεται περίπου στα δύο τρίτα των κοντότριχων Ριτρίβερ, αλλά δεν έχει παρατηρηθεί σε κανέναν άλλο καθαρόαιμο σκύλο, αναφέρουν οι Times.

Το γονίδιο POMC και το εγκεφαλικό δίκτυο που επηρεάζει είναι παρόμοια σε σκύλους και ανθρώπους και τα νέα ευρήματα συνάδουν με αναφορές ακραίας πείνας σε ανθρώπους με μεταλλάξεις του POMC, οι οποίοι τείνουν να γίνονται παχύσαρκοι σε νεαρή ηλικία.

Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science Advances, έγινε υπό την εποπτεία της δρ Ελινορ Ράφαν του τμήματος Φυσιολογίας, Ανάπτυξης και Νευροεπιστήμης του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ. «Οι άνθρωποι είναι συχνά αγενείς με τους ιδιοκτήτες ευτραφών σκύλων, κατηγορώντας τους ότι δεν διαχειρίζονται σωστά τη διατροφή και την άσκηση των σκύλων τους», είπε. «Ομως, δείξαμε ότι τα Λαμπραντόρ με αυτή τη γενετική μετάλλαξη αναζητούν τροφή όλη την ώρα, προσπαθώντας να αυξήσουν την ενεργειακή τους πρόσληψη. Είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις αυτά τα σκυλιά αδύνατα, αλλά μπορεί να γίνει».

Η Ράφαν συνιστά στους ιδιοκτήτες να επιμερίζουν την ημερήσια ποσότητα φαγητού, χρησιμοποιώντας τακτικές όπως ταΐστρες-παζλ ή σκορπίζοντας φαγητό στον κήπο, ώστε να χρειάζεται περισσότερος χρόνος στο σκύλο να βρει και να καταναλώσει την τροφή του. Πρέπει να είναι αυστηροί και με την άσκηση. «Τα σκυλιά είναι μια εξαιρετική απεικόνιση της δύναμης των γονιδίων μας στην αλλαγή του τρόπου με τον οποίο το σώμα ανταποκρίνεται στην τροφή», πρόσθεσε.

«Πρόκειται για μια μοναδική, μεγάλης επίδρασης μετάλλαξη. Αλλά γνωρίζουμε ότι στους ανθρώπινους πληθυσμούς, πιο ανεπαίσθητες αλλαγές στο DNA μας επηρεάζουν το πώς νιώθουμε για το φαγητό. Αυτό σημαίνει ότι μερικοί από εμάς έχουμε μια γενετική σύνθεση που μας κάνει να πεινάμε πιο γρήγορα μετά από ένα γεύμα ή που αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο νιώθουμε ευχαρίστηση μετά το φαγητό. Αυτές οι αισθήσεις είναι πραγματικές, προκαλούνται από διαφορές στον εγκέφαλο και, όπως και στους σκύλους, σημαίνουν ότι ορισμένοι άνθρωποι πρέπει να εργαστούν πολύ σκληρότερα για να παραμείνουν αδύνατοι από άλλους».

Στη μελέτη, 87 ενήλικα κατοικίδια σκυλιά Λαμπραντόρ –με υγιές βάρος ή μέτρια υπέρβαρα– συμμετείχαν σε πολλά πειράματα, συμπεριλαμβανομένου του τεστ «λουκάνικο σε κουτί».

Το πρωί έφαγαν ένα τυπικό πρωινό. Τρεις ώρες αργότερα, τους πρόσφεραν ένα λουκάνικο σε κουτί και  κατέγραψαν τη συμπεριφορά τους. Το κουτί ήταν φτιαγμένο από διαφανές πλαστικό με διάτρητο καπάκι, ώστε να βλέπουν και να μυρίζουν το λουκάνικο, αλλά να μην μπορούν να το φάνε.

Τα σκυλιά με τη μετάλλαξη στο POMC προσπάθησαν πολύ πιο σκληρά να πάρουν το λουκάνικο από το κουτί σε σχέση με τα σκυλιά χωρίς αυτό, υποδηλώνοντας μεγαλύτερη πείνα.

Τα σκυλιά κοιμόντουσαν σε έναν ειδικό θάλαμο που μετρούσε τα αέρια που απέπνεαν. Αυτό αποκάλυψε ότι τα σκυλιά με τη μετάλλαξη στο γονίδιο POMC έκαιγαν περίπου 25% λιγότερες θερμίδες όσο ξεκουράζονταν από τα σκυλιά χωρίς αυτήν.

Είναι πιθανό η μετάλλαξη να ήταν κάποτε ευεργετική. «Στέλνει ένα “σήμα λιμοκτονίας” που αυξάνει την τροφή και μειώνει την κατανάλωση ενέργειας», είπε η Ράφαν. «Στους σύγχρονους σκύλους που έχουν πρόσβαση σε επαρκή τροφή, αυτό τους κάνει επιρρεπείς σε ανθυγιεινή παχυσαρκία. Ομως, οι πρόγονοι τόσο του Λαμπραντόρ όσο και των Ριτρίβερ ήταν είδη που χρησιμοποιούσαν οι ψαράδες για να ανασύρουν τα δίχτυα τους από τα παγωμένα νερά της Νέας Γης από το 1600 και μετά. Ζούσαν μια πολύ σκληρή ζωή, οπότε έπρεπε να φάνε όσο μπορούσαν για να δημιουργήσουν αποθέματα λίπους, καθώς κολυμπούσαν για να ανασύρουν τα δίχτυα στην παγωμένη θάλασσα».

Το ότι η μετάλλαξη παρατηρείται μόνο στα Λαμπραντόρ και τα Ριτρίβερ αντικατοπτρίζει το πώς οι ράτσες σκύλων είναι γενικά κλειστοί πληθυσμοί. «Ενας δημοφιλής σκύλος αναπαραγωγής μπορεί να αναπαραγάγει εκατοντάδες κουτάβια, εξαπλώνοντας τη μετάλλαξη», είπε η Ράφαν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News