Υπάρχουν μερικά «κόκκινα» εγκλημάτων-τραγωδιών που εκβράζουν θυμό, τρόμο, πόνο, φόβο, απόγνωση, ασφυξία, ακύρωση κάθε ελπίδας καταγεγραμμένα στη συλλογική «ψυχή» μας. Κάθε γενιά τα καταχωρεί άθαφτα, έτσι που να ξεπετάγονται σε κάθε τραγική ευκαιρία διαχρονικά αιμοραγούντα. Αποκλείεται να αναφερθώ σε κτήνος πατέρα και να μη συνδεθώ με τον Δουρή της δικής μου γενιάς, που βίαζε τον γιο του, ο οποίος πέθανε από αιμορραγία που του προκάλεσε ο ίδιος, αποκλείεται να αναφερθώ σε bullying και να μη σκεφτώ τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, αποκλείεται να αναφερθώ σε κτηνωδία ανδρών σε κορίτσι και να μη σκεφτώ την Ελένη Τοπαλούδη….

Εχει νόημα να συνεχίσω; Ο πρύτανης της ΑΣΟΕΕ με το κεφάλι γερμένο σαν πρόβατο επί σφαγής  και με την ταμπέλα «Αλληλεγγύη στις καταλήψεις» κρεμασμένη στον λαιμό του, για εμένα προσωπικά ανήκει σε αυτές, τις αξεπέραστες. Οκτώ άτομα συνελήφθησαν γι΄αυτή τη ζούγκλα πράξη. Οι πέντε απαλλάχθηκαν μέσω βουλεύματος και οι υπόλοιποι τρεις θα δικαστούν τον Νοέμβριο για πλημμέλημα. Πλημμέλημα. Και ο άλλος πρύτανης; Ο κάθε άλλος πρύτανης; Αυτόν που «του» προσλάβαμε 1.000, «κάτι» σε αστυνομία, αλλά όχι ακριβώς αστυνομία, πάντως μονοκοπανιά, αλλά χωρίς σύνδεση με κάρτα εισόδου φοιτητών κλπ…

Γιατί δεν μπορεί σε ετούτη τη χώρα κυβέρνηση-αντιπολίτευση να δουν με κοινά μάτια το διαχρονικό δράμα. Οπότε, οι μεν πρέπει να ενεργούν πάντα στα νύχια και οι άλλοι πάντα στα κάγκελα ανακυκλώνοντας εντέλει ένα «στα ίδια». Τι ακριβώς ζητάμε από τον εκάστοτε πρύτανη; Να ανδρώσει ανάστημα έναντι ποιων; Ολοι, σε όλες τις θέσεις, εν δυνάμει υπεύθυνοι-ανεύθυνοι. Είναι και δεν είναι. Ακόμα και οι υπουργοί. Πρωτίστως. Αυτοί κι αν δεν είναι. Έτσι δεν είναι;

Ποια αρχή κράτους-κρατένιου λειτουργεί για να πιαστεί ο εκάστοτε από αυτήν; Πώς δεν συμβαίνουν αυτά στο κάθε Deree College; Ποιο φρένο μπαίνει στο πιο θλιβερό είδος ανθρώπων -και καλά- «νέων»; Δικαιωματιστών της δεκάρας, ακυρωμένων.

Ατιμωρισία, η μόνη αρχή. Και ένα τόσο «χταπόδι» σύστημα χάους με επικάλυψη «Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ΄αγόρι μου», που δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις και πώς να το λύσεις. Από πού να πιαστεί ο πολίτης να χαμογελάσει ελπίδα; Πώς να καθησυχάσουμε τα μόνιμα αντανακλαστικά μας: της καχυποψίας, του μηδενισμού, της απάθειας; Συγκοινωνούντα δοχεία όλα. Και οι θυμοί να βράζουν αργά αργά. Ποιο μηδέν θα εκτοξεύσουμε αυτή τη φορά στα ύψη; Κουνάμε το κεφάλι με θλίψη. Κι ύστερα μου λες γιατί δεν σου γράφω…       

Και καθώς έχουμε το συγκεκριμένο αίσχος μπροστά στα μάτια μας αξίζει να μάθουμε ότι με τον νέο Ποινικό Κώδικα που μόλις ψηφίστηκε, υπουργίας Φλωρίδη, αν εισερχόταν τώρα ως πλημμέλημα (όπως παραδόξως παραδόθηκε με αδύναμα στοιχεία) οι δικαστές έχουν πια στα χέρια τους την ευχέρεια κλιμάκωσης στην επιβολή ποινών ακόμα και οδηγώντας τους στην φυλακή. Οπως ίσως επίσης φαντάζεστε, τα κόμματα της αντιπολίτευσης καταψήφισαν. Και ύστερα, επαναλαμβάνω, μου λες γιατί δεν σου γράφω… Κι ας σου γράφω.  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News