Οσο πλησιάζουν οι ευρωεκλογές, σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ενωσης ξεκινά (καθυστερημένα) η γνωστή συζήτηση: «Η επέλαση των λαϊκιστών», «η απειλή της Ακροδεξιάς», «η Λεπέν που θα καταστρέψει την Ευρώπη» και άλλα σχετικά, συνήθως τετριμμένα και πάντως με περιορισμένη απήχηση.

Την ίδια στιγμή, και ενώ η όψιμη ανησυχία για το μέλλον της ΕΕ μοιάζει να μην οδηγεί σε προτάσεις και λύσεις, η εικόνα είναι πιο έντονη από ποτέ. Η κρίση στον αγροτικό τομέα λόγω αποφάσεων και σχεδιασμών της ίδιας της ΕΕ οδηγεί τους επαγγελματίες του κλάδου σε πρωτοφανείς αντιδράσεις και κινητοποιήσεις, οι Βρυξέλλες και άλλες πρωτεύουσες μετατρέπονται σε πεδία μάχης και –ίσως– ως προς το συγκεκριμένο θέμα να επιτυγχάνεται εντέλει μια κάποια μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση των Ευρωπαίων. Τι θα τρώνε σε λίγα χρόνια, ποιος θα το παράγει και πόσο θα το πληρώνουν – αν δεν θέλουν να τρώνε σκουπίδια.

Η αίσθηση στις Βρυξέλλες είναι ότι (λόγω ευρωεκλογών, όχι τίποτε άλλο…) θα επιχειρηθούν σε αυτή τη φάση κάποια μπαλώματα. Η πράσινη μετάβαση δεν πρόκειται, φυσικά, να ματαιωθεί, απλά θα προσφέρουν κάποια ψίχουλα στους αγρότες, κάνοντάς τους τη ζωή λίγο ευκολότερη, με περιορισμούς διαφόρων γραφειοκρατικών εμποδίων για τις αποζημιώσεις τους, τις πιστοποιήσεις τους και οτιδήποτε άλλο και… βλέπουμε.

Προφανώς, όμως, δεν σταματά εδώ η διαδικασία, αφού φαίνεται ότι η περιλάλητη και πολυδιαφημισμένη «Πράσινη Συμφωνία» και μεγάλο κόστος έχει και αναντίστοιχη με την οικονομική πραγματικότητα της Ενωσης και των μελών της είναι. Χαρακτηριστικές ενδείξεις, που σύντομα θα γίνουν… ακόμη πιο χαρακτηριστικές, είναι οι αντιδράσεις της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας στη βιαστική στροφή στην ηλεκτροκίνηση. Το χρονικό όριο που έχει τεθεί είναι το 2035, όμως αν αυτό τηρηθεί, τα γερμανικά εργοστάσια δεν θα έχουν τι να πουλήσουν και σε ποιον και η Ευρώπη θα γεμίσει αμερικανικά και κινεζικά αυτοκινητάκια.

Σε μεγαλύτερη κλίμακα, δε, η ΕΕ με τις πράσινες στροφές (και μπίζνες) της, μοιάζει να έχει σημαδέψει πολύ καλά, αλλά να πυροβολεί τα πόδια της. Οπως έχουν επανειλημμένως τονίσει και έλληνες επιχειρηματίες, η βιασύνη της Ευρώπης να «πρασινίσει» όσο η Κίνα, η Ινδία, οι ΗΠΑ και η Λατινική Αμερική παραμένουν «βρώμικες» είναι μια σταγόνα στον ωκεανό του προβλήματος, μια ματαιότητα. Ακόμη και αν το πράσινο όνειρο επαληθευθεί, η Ευρώπη θα καταστραφεί οικονομικά και οι άλλοι θα συνεχίσουν ακάθεκτοι, εκπέμποντας τους ρύπους τους.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πολύ απλά, και πέρα από τις εύκολες και πολιτικά (δήθεν) ορθές ανησυχίες, ότι η Ενωση, θεσμικά και πολιτικά, κινείται σε ένα παράλληλο σύμπαν και μακριά από την πραγματικότητα και τη ζωή των πολιτών της.

Ασχέτως του τι θα ψηφίσουν οι πολίτες στις ευρωεκλογές, είναι φανερό ότι όλοι εκείνοι που ισχυρίζονται πως δεν είναι λαϊκιστές αποφεύγουν μια συζήτηση και μια ολόκληρη ατζέντα που θα έπρεπε να είναι κυρίαρχη. Οτι δηλαδή η Ευρώπη, η Ενωση, η ΟΝΕ, όλες οι εκδοχές της, πρέπει να αλλάξει και να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα.

Οσο οι δήθεν ρεαλιστές αποφεύγουν αυτή τη συζήτηση και δεν έχουν καν το όραμα της μεγάλης και επείγουσας αλλαγής, τόσο θα μεγαλώνει η έκπληξή τους για την άνοδο των λαϊκιστών, ακροδεξιών, εκκεντρικών και λοιπών τάχα αντισυστημικών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News