Θυμάμαι την τρομερή (και συνάμα αλγεινή) εντύπωση που μου είχε κάνει όταν πριν από αρκετά χρόνια είδα στην τηλεόραση την αντίδραση του Ντόναλντ Τραμπ απέναντι σε κάποιον που είχε εισχωρήσει σε προεκλογική του συγκέντρωση σε κλειστό στάδιο και τον είχε διακόψει, φωνάζοντας κάποιο σύνθημα.

Σε αντίθεση με οποιονδήποτε έλληνα πολιτικό που θα του έλεγε είτε «δεν με φοβίζουν αυτά», είτε «θα λέω τη γνώμη μου και θέλω να τη σέβεσαι», είτε «είμαι πάντα υπέρ του διαλόγου, αλλά όχι έτσι», ο Τραμπ ύψωσε το δάχτυλο, τον έδειξε, και σαν καουμπόης που σημάδευε Ινδιάνο, πρόσταξε τη φρουρά του: «Πετάξτε αυτόν τον αλήτη έξω από τη συγκέντρωσή μου». Εφυγε σηκωτός και υπό τους θριαμβικούς αλαλαγμούς του πλήθους.

Είχα καταχωνιάσει τη σκηνή στο ασυνείδητό μου, μέχρι που ξάφνου την Κυριακή αναδύθηκε πάλι εντός μου, βλέποντας τη δευτερολογία Κασσελάκη στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Αναφέρομαι σε εκείνο το σημείο όπου κατηγόρησε «κάποιους» ότι αυτός θα λιώνει τα παπούτσια του για τις ευρωεκλογές ενώ εκείνοι θα βγαίνουν συστηματικά στις τηλεοράσεις και θα κονταίνουν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ακούστηκαν κάποια χειροκροτήματα από τη γαλαρία και ξαφνικά ο Κασσελάκης, σαν να είχε προβάρει τη σκηνή, ξέσπασε. «Δείτε… δείτε ποιοι χειροκροτάνε» ούρλιαξε. Με υψωμένο το δάχτυλο, έδειχνε τις πρώτες σειρές των συνέδρων, όπου κάθονταν τα στελέχη που τον αντιπολιτεύονταν και που τώρα ήταν ακίνητα, και συνέχισε να φωνάζει. «Δείτε… δείτε ποιοι χειροκροτάνε. Σηκωθείτε όρθιοι… πάρτε το κόμμα στα χέρια σας… δικό σας είναι… σηκωθείτε όρθιοι… δείτε… δείτε» και συνέχιζε να δείχνει στο φρενιασμένο πλήθος τις πρώτες σειρές, που δεν σηκώνονταν (πλην του πιστού του, ναυάρχου Αποστολάκη που σηκώθηκε και τον ευχαρίστησε ο αρχηγός).

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει Αριστερά, είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν αυτά στην ελληνική Αριστερά. Ακόμα και τότε που οι διασπάσεις και συγκρούσεις σφραγίστηκαν με ξύλο, αίμα, κατηγορίες για προδοσίες και πρακτοριλίκια, οι αγριότητες δεν πήραν τη μορφή λιντσαρίσματος των διαφωνούντων από το πλήθος των οπαδών της ηγεσίας. Αν ο Κασσελάκης φώναζε στους έξαλλους χειροκροτητές του στα ορεινά, «ορμήστε τους, λιντσάρετέ τους, εκμηδενίστε τους», να είστε σίγουροι ότι θα παρακολουθούσαμε γιουρούσι προς την αρένα με όλα τα επακόλουθα.

Το να δείχνεις τον άλλον επειδή διαφωνεί μαζί σου και δεν λέει ή δεν κάνει αυτά που θέλεις εσύ, το να τον δείχνεις και να καλείς τον όχλο να τον αποδοκιμάσει, να τον λοιδορήσει, να τον απομονώσει, να τον τιμωρήσει, είναι μια καθαρά φασιστική πρακτική. Της οποίας το τελικό φυσικό επακόλουθο, αν δεν σταματήσει κάπου, είναι το λιντσάρισμα.

Αλλά τι τα θέλετε; Οταν ο Κασσελάκης είπε «Παύλο, αν διαφωνείς, να φύγεις από το κόμμα» (1/2/24) γελάσαμε και είπαμε «καλά να πάθει ο Πολάκης». Οταν είπε «όποια μέλη της Κεντρικής Επιτροπής διαφωνούν μαζί μου, να το δηλώσουν τώρα, να σηκωθούν όρθιοι» (14/2/24), είπαμε «μα καλά πως την έχει δει ο τύπος;».

Οταν είπε «βρείτε μου αντίπαλο και πάμε σε εκλογές» (22/2/24) τον κοιτάξαμε σαν ούφο (καθότι στα κόμματα δεν υπάρχουν αντίπαλοι αλλά σύντροφοι), άρα ήταν λογική η κατάληξη «δείτε… δείτε ποιοι χειροκροτάνε» με το δάχτυλο υψωμένο. Το επόμενό του ποιο θα είναι; Προς καρικατούρα Τραμπ ή Πούτιν τραβάει ο Στεφανάκος μας;..

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News