Προτού η ιταλική εταιρεία αγοραστεί από το γκρουπ της VW. Προτού γίνει πιο «γερμανική» ως προϊόν. Πολύ προτού γίνει ο Σουμάχερ ο μεγάλος άτυχος της Φόρμουλα 1. Ολα τα παραπάνω όταν ακόμη o «Διάβολος» -όνομα και πράμα αυτού του supercar- είχε αρχίσει να δαμάζει μέρος της ισχύος μέσω της τετρακίνησης. Εξ ου και ο κωδικός VT (Viscous Traction) στο πίσω μέρος του θηρίου. Ναι, θηρίου όντως, καθώς η Diablo VT, η διάδοχος της θρυλικής Countach, μέχρι τότε ήταν αμιγώς πισωκίνητη και δεν αστειευόταν. Οι «Lambo» όφειλαν να είναι δύσκολες και προκλητικές.

Τότε, λοιπόν, για πρώτη φορά, ήταν εφοδιασμένη με σύστημα μετάδοσης της κίνησης και στους τέσσερις τροχούς μέσω ενός κεντρικού διαφορικού που μοίραζε ένα μικρό, έστω, μέρος, ένα 25% της ροπής, στους μπροστινούς. Για την Ιστορία, το σύστημα μετάδοσης ήταν μια τροποποίηση του αντίστοιχου που χρησιμοποιούσε το LM002, εκείνο το ασυνήθιστο off-road τέρας της Lamborghini που είχε παρουσιαστεί το 1986, πολύ προτού βγουν τα κάθε λογής Cayenne…

Το VT, λοιπόν, έκανε τον ιταλικό «Διάβολο» πιο φιλικό και, αν θέλετε, πιο εύκολα προσαρμόσιμο στα κεντροευρωπαϊκά κλίματα, εκεί όπου η βροχή και τα χιόνια είναι πιο συνήθη. Και ποιος θα άλλος θα μπορούσε να ήταν καταλληλότερος πρεσβευτής του εγχειρήματος από τον ίδιο τον Μίχαελ Σουμάχερ; Το θεληματικό πηγούνι του Γερμανού και το τρομερό του οδηγικό ταλέντο ήταν εκεί, στο αριστερό κάθισμα της «δημοσιογραφικής» Diablo VT, αυτής με τον αριθμό σασί RLA12970, σε αυτό το απαλό σιέλ που βλέπετε.

Ο Σουμάχερ δεν είχε ακόμη στεφθεί πρωταθλητής (αυτό έγινε την αμέσως επόμενη χρονιά), αλλά τον Μάρτιο του 1993, που μόλις είχε παρουσιαστεί η τετρακίνητη Diablo, ήταν ήδη γνωστό όνομα στην F1. Ισως και κατά τι φτηνότερος στην αμοιβή του. Μάλιστα λέγεται πως ο Σουμάχερ συμμετείχε σε μεγάλο τεστ μεταξύ υπεραυτοκινήτων της εποχής για συγκεκριμένο περιοδικό και το αυτοκίνητο των 492 ίππων (της πρώτης γενιάς) κέρδισε επιπλέον «πόντους» στο λανσάρισμά του.

Το υπεραυτοκίνητο από τη Σάντ’ Αγκάτα, με βάρος περί τα 1.625 κιλά, επιτάχυνε από στάση για τα πρώτα 100 χλμ/ώ. σε μόλις 4,1 δ/λ. και η τελική ταχύτητα ξεπερνούσε τα 328 χλμ/ώ ενώ, προφανώς, το σαζμάν ήταν 5άρι χειροκίνητο. Επίσης, οι παρατηρητικοί μπορούσαν να εντοπίσουν την Diablo VT και από τις μικρές θυρίδες αερισμού, κάτω από τους προβολείς ομίχλης, μέσω των οποίων περνούσε ο ψυχρός αέρας για τον αερισμό των φρένων όπως επίσης και από τις μεγαλύτερες θυρίδες στο πίσω μέρος, πάνω από τον δωδεκακύλινδρο κινητήρα των 5,7 λίτρων. Πολύ «μπροστά» από την εποχή του, το αυτοκίνητο διέθετε ηλεκτρονικά ελεγχόμενα αμορτισέρ, ενώ είχε πιο εργονομικό εσωτερικό (αν και ο μοχλοδιακόπτης ήταν από Austin Marina) καθώς και κάποιες μικρές μηχανολογικές βελτιώσεις που λίγο μετά μεταφέρθηκαν και στις πισωκίνητες Diablo.

Εκείνη, όμως, η σιέλ VT ήταν η πρώτη πειστική «βιτρίνα» της Diablo σε μια νέα κατηγορία και δη με έναν χαμογελαστό Μίχαελ Σουμάχερ να ποζάρει με ενθουσιασμό μαζί της. Tετρακίνητο déjà vu.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News