Αν επιμείνει κανείς να μιλήσει σοβαρά για το τετραήμερο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και το ΣΥΡΙΖΑ γενικότερα, μάλλον δεν θα έχει και πολλά να πει.

Ηταν μία παρωδία και μάλλον στο Δελφινάριο θα ταίριαζε, παρά σε ένα συμβατικό συνεδριακό χώρο.

Σε αυτή τη συνθήκη τα είδαμε και τα ακούσαμε όλα – όσοι δηλαδή παρακολούθησαν την ιλαροτραγωδία, έστω και για λίγο. Και παρά ταύτα, υπάρχει η αίσθηση ότι υπάρχουν πολλά ακόμη να ακούσουμε, πιο κωμικά και πιο παράδοξα.

Λίγη σημασία έχει υπό αυτές τις συνθήκες, ότι ο Τσίπρας υπέστη μία ατιμωτική ήττα και ακόμη λιγότερη ότι ο Κασσελάκης ελέγχει τον κομματικό μηχανισμό, αλλά παρά ταύτα δεν πήρε αυτό που ήθελε, δηλαδή την αναβάπτιση και αυτό που ονομάστηκε «λευκή επιταγή». Και αν κάτι έχει ενδιαφέρον, δίχως να είναι και τόσο σημαντικό, είναι ότι ο Παππάς ανέκτησε το στάτους του εσωκομματικού παράγοντα.

Χαριτωμένες λεπτομέρειες, όπως ότι ο Κασσελάκης τη μία ημέρα ζητούσε εκλογές και την άλλη ψήφιζε να μην γίνουν ή ότι στη συνέχεια τσακωνόταν με τη Γεροβασίλη για το ποιος κιότεψε πρώτος, είναι απλώς το αλατοπίπερο αυτής της πολιτικής ξεφτίλας.

Με λίγα λόγια, το συνέδριο — παρωδία ήταν το μεγάλο βήμα του ΣΥΡΙΖΑ προς την οριστική διάλυση, η οποία θα έλθει κάποια στιγμή μετά τις ευρωεκλογές, αν όχι νωρίτερα, και μέχρι τότε υπάρχουν πιθανότητες σοβαρές να δούμε ακόμη πιο διασκεδαστικά επεισόδια.

Υπάρχει ωστόσο κάτι μέσα σε όλα αυτά τα παράδοξα (για την ακρίβεια, πίσω από αυτά), που όλοι γνωρίζουν και κανείς δεν ομολογεί και που, κατά μία έννοια δίνει εξηγήσεις για πολλά.

Είναι αυτό που ο σοφός λαός περιγράφει με το «η φτώχεια φέρνει γκρίνια». Ή που, σε πολιτικό επίπεδο μεταφράζεται στο ποιος κρατάει τη «σφραγίδα», ποιος έχει το ταμείο και ποιος εισπράττει την κρατική επιχορήγηση.

Παρεμπιπτόντως, η κρατική επιχορήγηση του ΣΥΡΙΖΑ μετά και από τις τελευταίες εκλογές, έχει μειωθεί δραματικά, από τα 3,5 εκατομμύρια ετησίως την προηγούμενη τετραετία, σε κάτι λιγότερο από 2 εκατομμύρια.

Και η κρίσιμη λεπτομέρεια είναι, ότι οι κοινοβουλευτικές δυνάμεις που προκύπτουν από διασπάσεις, δεν παίρνουν μερίδιο της κρατικής επιχορήγησης. Δηλαδή, όπως η Νέα Αριστερά δεν εισπράττει κάτι από το κράτος, έτσι και μία ενδεχόμενη ή πιθανή νέα διάσπαση, μετά από μία εκλογή αρχηγού, όπως αυτή που ακυρώθηκε, θα άφηνε κάποιους, αυτούς που δεν θα είχαν πλέον το «ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ» στη μαρκίζα, χωρίς σεντ κρατικής επιχορήγησης.

Είτε το θέλει κανείς, είτε όχι, είναι ένα στοιχείο που έχει τη σημασία του. Οπότε, λογικά, θα πορευτούν για λίγο ακόμη όλοι μαζί. Θα τα λογαριάσουν και πάλι όλα στις ευρωεκλογές και μετά από αυτές.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News