«Μου αρέσουν τα παλαιοβιβλιοπωλεία. Τα παλιά βιβλία έχουν κάτι το γαλήνιο. Εχω μια μεγάλη συλλογή από παλαιά βιβλία σπίτι. Πριν από μερικά χρόνια, κάποιος με βοήθησε να την οργανώσω. Πριν από μερικά χρόνια ξεφορτώθηκα εκατοντάδες, μπορεί και χιλιάδες βιβλία, αλλά στον χρόνο που μεσολάβησε μπόρεσα να τα ξαναποκτήσω». (Πολ Τζιαμάτι)

Και όποιος συμπάσχει με τα παραπάνω, ανήκει σε μια αίρεση πολύ ισχυρότερη και από τους παλαιοχριστιανούς. Σε όσους «μαζεύουν χαρτί» στη γλώσσα της πιάτσας. Βιβλία, κόμικς, παιδικά βιβλιαράκια, περιοδικά και κάθε μορφής έντυπο.

Με μία διαφορά. Αυτοί που μαζεύουν παλιά κόμικς και περιοδικά αγοράζουν παρελθόν. Μηχανές του χρόνου που μπορούν να τους μεταφέρουν στην παιδική τους ηλικία. Αυτοί που αγοράζουν βιβλία, αγοράζουν μέλλον. Οταν τα διαβάσουν, θα μάθουν πράγματα που δεν ήξεραν.

Οσο για τα μεταχειρισμένα, είναι σαν κάτι αγνώστους που ένα βράδυ βρέθηκες να κάθεσαι δίπλα τους σε ένα μπαρ. Μπορεί να μη μιλήσετε όλο το βράδυ αλλά ξέρεις ότι, αν μιλάγατε, κάποια ιστορία θα είχαν να πουν. Και τα μεταχειρισμένα μιλάνε αν θέλεις να τα ακούσεις.

Προφανώς δεν θα πω ποια είναι τα καλά βιβλιοπωλεία για μεταχειρισμένα στην Αθήνα. Οι πραγματικοί βιβλιόφιλοι είναι σαν αυτούς που βρίσκουν μια καλή παραλία – δεν πρόκειται να την πουν «για να μαζευτούν όλοι». Εγινε με το betterworldbooks.com που πουλούσε υπεράριθμα βιβλία από δημόσιες βιβλιοθήκες χωρίς ταχυδρομικά τέλη. Οταν το site έγινε γνωστό και πλάκωσαν όλοι μέσα, σε μερικούς μήνες οι τιμές ήταν υψηλότερες από αυτές στα γνωστά διαδικτυακά βιβλιοπωλεία.

Επίσης τα παλαιοβιβλιοπωλεία είναι σαν θρησκείες και ο ιδιοκτήτης ο ιερέας τους. Από αυτές τις θρησκείες που απαιτούν από τους πιστούς θυσίες και αν ο ιερέας δει ότι ο πιστός το θέλει πολύ το βιβλίο, θα τον γδάρει ζωντανό ή από τις άλλες που αντιλαμβάνονται τις αδυναμίες του ανθρώπινου χαρακτήρα και ο ιερέας, αφού πει την τιμή, θα συμπληρώσει «εσύ όμως δώσε τόσα και πάρ’ το».

Οι ναοί δείχνουν τον χαρακτήρα της θρησκείας. Φυλάξου από το παλαιοβιβλιοπωλείο που όλα τα βιβλία είναι τακτοποιημένα και με τιμές στις ράχες τους. Ο μαγαζάτορας τα θεωρεί δικά του και εσένα έναν εισβολέα, που για να του τα στερήσει, θα πρέπει να πληρώσει σε αίμα. Αντιθέτως, στα μαγαζιά όπου τα βιβλία είναι ντάνες και μαλλιά κουβάρια, το αφεντικό αντιλαμβάνεται ότι τα πάντα είναι μάταια και ο Ρομά που τα έφερε με τρίκυκλο είναι ο ίδιος που θα τα πάει στον επόμενο μετά το αναπόφευκτο μοιραίο.

Επίσης, βιβλίο ζητάς από εκείνον που τον ξέρεις. Στα μαγαζιά που δεν ξέρεις, ψάχνεις και βρίσκεις. Και αν νομίζεις ότι αυτό που θέλεις θα το βάλεις κάτω από μερικά ψόφια για το ξεκάρφωμα και θα πεις «Μου κάνεις μια τιμή για όλα;», να ξέρεις και κάτι άλλο.

Το αφεντικό έχει δει να κάνουν το ίδιο κόλπο μερικές δεκάδες φορές. Και η μεγαλύτερη απόλαυσή του είναι να μετρήσει «Δέκα για τα τρία ΒΙΠΕΡ, συν τρία για το βιβλίο της Δημουλίδου, συν 150 για την πρώτη έκδοση του Βυζαντινός Βίος και Πολιτισμός του Κουκουλέ. Δώσε 155 όλα και τα παίρνεις».

Από την άλλη, μην ξεχνάς ότι τίποτα δεν βρίσκεται μόνο μία φορά. Πήγαινα γυμνάσιο όταν άρχισα να ψάχνω το «Ιστορίες χωρίς δάκρυα» του Παναγιώτη Παπαδούκα, που είχε εκδοθεί σε μικρό τιράζ στην Κατοχή. Το βρήκα πριν από πέντε χρόνια. Οπως ο Πολ Τζιαμάτι, μια μέρα θα το ξεφορτωθώ ώστε να μπορέσω να το ξαναποκτήσω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News