Πριν σταλεί στη φυλακή της νήσου Ράικερς, ο Ντέιβιντ Κάμπελ είχε μια κινηματογραφική εικόνα σχετικά με τη συγγραφή ενός βιβλίου μέσα σε ένα κελί. Πίστευε ότι θα καθόταν σε ένα γραφειάκι με τις αχτίδες του ηλίου να το φωτίζουν μέσα από ένα μικρό παράθυρο ψηλά στον τοίχο. Κατάλαβε το λάθος του όταν βρέθηκε να διαμένει σε έναν θορυβώδη κοιτώνα με 50 ή 60 κρεβάτια και ατελείωτους τσακωμούς των κρατουμένων.

«Είχε τόση φασαρία που πραγματικά μου ήταν αδύνατο να κοιμηθώ εκεί τον πρώτο μήνα», αποκαλύπτει στους Times του Λονδίνου. Παρά τις αποσπάσεις της προσοχής του, όμως, ο 37χρονος κρατούμενος κατάφερε να γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο. Την ώρα που επιχειρούσε να συγκεντρωθεί πάνω από το χαρτί, οι συγκρατούμενοι του αντάλλασσαν γροθιές με την παραμικρή αφορμή, αλλά εκείνος συνέχιζε τη δουλειά του.

Ο Κάμπελ ολοκλήρωσε τη μετάφραση ενός βιβλίου στη διάρκεια της κράτησής του. Παράλληλα, έγραφε ένα ημερολόγιο το οποίο τώρα χρησιμοποιεί για να συνθέσει τα απομνημονεύματά του από τη χρονιά που πέρασε έγκλειστος στη νησιωτική νεοϋορκέζικη φυλακή, η οποία λειτουργεί εδώ και 92 χρόνια στο Ιστ Ρίβερ, τον πλωτό δρόμο του Μπρονξ.

Μια πλημμύρα μυθιστορημάτων και απομνημονευμάτων κρατουμένων και σωφρονιστικών υπαλλήλων γύρω από τη ζωή τους στη φυλακή Ράικερς έχει ξεσπάσει το τελευταίο διάστημα. Η κυκλοφορία τους συμπίπτει με σειρά δυσμενών ρεπορτάζ που αυξάνουν την κακοφημία του ιδρύματος, το οποίο είναι γνωστό για τα περιστατικά βίας και αναταραχών που έχουν καταγραφεί στο εσωτερικό του.

Μια έρευνα που κυκλοφόρησε την περασμένη άνοιξη ανέφερε ότι οι κρατούμενοι διέμεναν σε υγρές, δυσώδεις πτέρυγες, μολυσμένες από μούχλα και παράσιτα. Μια άλλη αναφορά ενός αξιωματούχου που διορίστηκε από ομοσπονδιακό δικαστήριο για να περιγράψει τις συνθήκες στη φυλακή, κατέγραψε σε μία μόλις εβδομάδα 74 καυγάδες, 34 επιθέσεις στο προσωπικό της, 23 απόπειρες αυτοκτονίας και 15 πυρκαγιές.

Το δημοτικό συμβούλιο της Νέας Υόρκης ψήφισε να κλείσει τη φυλακή μέχρι το 2026, και να αντικατασταθεί με ένα δίκτυο μικρότερων φυλακών, αλλά αυτή η προθεσμία μετατέθηκε στη συνέχεια για το 2027 – και ο δήμαρχος της πόλης, Ερικ Ανταμς, εκφράζει αμφιβολίες σχετικά με το αν αυτό το χρονοδιάγραμμα μπορεί να τηρηθεί.

Η φυλακές της νήσου Ράικερς έχουν μια φήμη αντίστοιχη με εκείνη που είχε το διαβόητο Αλκατράζ, το οποίο λειτουργούσε έξω από το Σαν Φρανσίσκο, σύμφωνα με τη Μισέλ Εβανς, που πέρασε δεκαοκτώ μήνες της ζωής της εκεί προ τετραετίας, και έγραψε ένα μυθιστόρημα βασισμένο στις εμπειρίες της με τίτλο «Νήσος Ράικερς: Ποινικοποιημένη Επιβίωση». Πριν από αυτήν, ο γνωστός ράπερ Lil’ Wayne είχε εκδώσει τα απομνημονεύματά του από την περίοδο που ήταν φυλακισμένος εκεί.

Η Eβανς συνελήφθη το 2019 για μια υπόθεση ενδοοικογενειακής βίας, κατά τη διάρκεια της οποίας, όπως ισχυρίζεται, βρισκόταν σε αυτοάμυνα απέναντι στον βίαιο σύντροφο της. «Πήδηξε πάνω στο αυτοκίνητό μου, κατέληξε να τραυματιστεί και με κατηγόρησαν για επίθεση», εξηγεί στους Times.

Αναφέρει ότι υπάρχουν κάποιες πιο ανθρώπινες συνθήκες για τους άρρενες κρατούμενους, αλλά σίγουρα όχι για τις γυναίκες. Οταν κατέφθασε στη φυλακή Ράικερς, βρέθηκε σε έναν χαοτικό κοιτώνα με πολλές εκρήξεις βίας, «χωρίς ίχνος ιδιωτικής ζωής», χωρίς πόρτες στα μπάνια του, «όπου μπορείς να βρεθείς σε απόσταση αναπνοής από κάποια [συγκρατούμενη σου] ανά πάσα στιγμή».

Η Εβανς άρχισε να σχεδιάζει μια ιστορία, στην αρχή με τη μορφή σεναρίου, που έγραφε πάνω σε κάρτες ευρετηρίου τις οποίες έφερε στη φυλακή ένας καλλιτέχνης που επισκέφτηκε το ίδρυμα, ο οποίος ζωγράφιζε μια τοιχογραφία – και ζήτησε από τους κρατούμενους να καταγράψουν τις ιδέες τους. Μαζί με τις κάρτες, της έδωσε ένα μολύβι, το οποίο όμως οι φύλακες κατάσχεσαν λίγο αργότερα, καθώς θεωρήθηκε παράνομο αντικείμενο.

Ο Κάμπελ, ο οποίος ομολόγησε την ενοχή του για επίθεση κατά τη συμμετοχή του σε αντιδιαδήλωση απέναντι σε μια ακροδεξιά διαδήλωση στην πόλη, διαπίστωσε ότι οι προμήθειες υλικών «είναι το δυσκολότερο κομμάτι» της διαδικασίας συγγραφής μέσα στη φυλακή. «Τα παραδοσιακά στυλό και μολύβια θεωρούνται εντελώς παράνομα», εξηγεί στους Times.

Το κατάστημα προμηθειών του ιδρύματος πουλούσε μικρές, αδύναμες πέννες, που «σου έβγαζαν το λάδι όταν επιχειρούσες να τις χρησιμοποιήσεις», λέει. Τελικά αναγκάστηκε να πληρώνει συγκρατουμένους του που εργάζονταν ως καθαριστές των γραφείων της φυλακής, ώστε να κλέψουν κάποια στυλό για λογαριασμό του – τα οποία έκρυβε στερεώνοντας τα σε εσοχές τοίχων, ή σε πλαίσια κρεβατιών, χρησιμοποιώντας μια μάζα οδοντόκρεμας.

Ο Κάμπελ κρίνει ότι το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού για τις φυλακές της νήσου Ράικερς οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι αποτελεί «τμήμα του σκοτεινού υπογαστρίου της Νέας Υόρκης», γεγονός που αποτελεί πηγή ντροπής για τους κατοίκους της πόλης. Ισχυρίζεται ότι το μόνο θετικό κομμάτι του εγκλεισμού του ήταν η μετάφραση του βιβλίου, και ελπίζει η εμπειρία του να οδηγήσει στο κλείσιμο του απεχθούς αυτού σωφρονιστικού ιδρύματος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News