Με το μέλλον του Παλαιστινιακού αμέσως μετά τον τερματισμό του πολέμου στη Γάζα καταπιάστηκε ο Τόμας Φρίντμαν στους New York Times. Εγραψε ότι ενδέχεται να προκύψει η καλύτερη δυνατή ευκαιρία στην κατεύθυνση της δημιουργίας δύο ξεχωριστών κρατών.

Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους αυτού του σεναρίου ο αναλυτής απέδωσε στον αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν και στον σαουδάραβα πρίγκιπα Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, κάτι που σημαίνει ότι κατά τον Φρίντμαν ο πόλεμος στη Γάζα θα έχει τελειώσει πολύ πριν από τις αμερικανικές εκλογές. Μπάιντεν και Μπιν Σαλμάν, λοιπόν, καλούνται να συνεργαστούν ώστε να επιτευχθούν αμοιβαίως επωφελή αποτελέσματα.

Οι Αμερικανοί, έχοντας ιεραρχήσει την επικινδυνότητα των εχθρών τους, θέλουν να διαλύσουν το δίκτυο του Ιράν στη Μέση Ανατολή και συγχρόνως να περιορίσουν την επιρροή της Ρωσίας και της Κίνας στον αραβικό κόσμο. Για να το κάνουν αυτό χρειάζονται ειρήνη και καλές σχέσεις με τα αραβικά κράτη, ώστε να επιχειρούν από επιτόπιες βάσεις.

Οι Σαουδάραβες, προκειμένου να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους με το εβραϊκό κράτος και να υπογράψουν νέο σύμφωνο ασφαλείας με την Ουάσινγκτον, πρέπει να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Κοινοί εχθροί των ΗΠΑ και της Σαουδαραβίας σε αυτό το παιχνίδι θα είναι η Χαμάς, η οποία θέλει να διαγράψει το Ισραήλ από τον χάρτη, και ο πολεμοχαρής Νετανιάχου.

Για να επιβεβαιώσει την επιθυμία της Χαμάς να δυναμιτίσει οποιονδήποτε διάλογο, ο Φρίντμαν αφηγήθηκε τι συνέβη το 2002, όταν υπήρξε η μοναδική ειρηνευτική πρωτοβουλία του Αραβικού Συνδέσμου. Οι Αραβες ζητούσαν την υποχώρηση του Ισραήλ στα σύνορα του 1967 και τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους.

Η απάντηση της Χαμάς ήταν μια αιματηρή επίθεση με 19 νεκρούς, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την πολιορκία του Γιάσερ Αραφάτ, στη Ραμάλα, από τους Ισραηλινούς. Οσο για τον «Μπίμπι», αυτός υπέσκαψε την Παλαιστινιακή Αρχή (της Δυτικής Οχθης) διά της χρηματοδοτήσεως της Χαμάς (της Γάζας), καθώς ήθελε να δημιουργήσει ένα αδιέξοδο χρήσιμο στο Ισραήλ αλλά και στον ίδιο.

Ο Φρίντμαν κάλεσε τον Μπιν Σαλμάν να βαδίσει στον δρόμο που χάραξε ο αιγύπτιος πρόεδρος Ανουάρ Σαντάτ το 1978, απέφυγε όμως την παραμικρή νύξη για το τραγικό τέλος του… Του πρότεινε να πάει στη Βουλή του εβραϊκού κράτους και να ζητήσει δύο κράτη. Στους Ισραηλινούς, και εν είδει ανταλλάγματος, πρέπει να τάξει την εξομάλυνση των σχέσεων της Σαουδαραβίας με το Ισραήλ και την αναγνώριση της Δυτικής Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ (υπό την προϋπόθεση ότι η Ανατολική Ιερουσαλήμ θα αναγνωριστεί ως πρωτεύουσα της Παλαιστίνης). Κατά τον αρθρογράφο, το βασίλειο των Σαούντ μπορεί και πρέπει να δεσμευτεί για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης Γάζας.

Αλλά και το Foreign Affairs έπλεξε το εγκώμιο της Σαουδικής Αραβίας, η οποία πλέον αναπτύσσεται σε πεδία πέραν του πετρελαίου (τουρισμός, logistics, τεχνολογία κ.ά.). Ο ιστότοπος παρατήρησε ότι η σαουδαραβική βασιλική οικογένεια αποστασιοποιείται από την κλασική θέση υπέρ της νομιμότητάς της, δηλαδή από την επίκληση της σχέση της με τον σουνιτικό ουαχαμπισμό και από την υπεράσπιση της θεωρίας περί «αυθεντικού Ισλάμ», και πλέον πλασάρει τον ρόλο της ως προστάτιδος του σαουδαραβικού λαού και των συμφερόντων της πατρίδας. Σύμφωνα με το άρθρο, αυτή η μετατόπιση συνιστά σημαντική αλλαγή. Οι Σαούντ προσανατολίζονται στην προβολή «της ικανότητάς τους να προσφέρουν εθνική ενότητα, ειρήνη και ευημερία στην περιοχή».

ΗΠΑ και Σαουδαραβία, Μπάιντεν και Μπιν Σαλμάν, έχουν κοινά συμφέροντα όσον αφορά την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Ο Αμερικανός, έγραψε ο Φρίντμαν, μπορεί ακόμη και μονομερώς να αναγνωρίσει παλαιστινιακό κράτος, αφού ο Νετανιάχου αρνείται τη διαπραγμάτευση. Και το Ριάντ πάντα στοχεύει στην αποδυνάμωση του Ιράν και στη σταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής, κάτι που θα συντελεστεί αν επιλυθεί η ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση.

«Τότε η Σαουδαραβία θα πραγματοποιήσει το όραμά της και θα καταστεί το επίκεντρο μιας διασυνδεδεμένης ευημερούσης περιοχής» έγραψε και το Foreign Affairs. Εξάλλου «το Παλαιστινιακό η Σαουδαραβία το επικαλείται για τους δικούς της λόγους, καθαρά εθνικιστικός, και όχι για λόγους πανισλαμικούς ή αντιδυτικούς. Δεν μιλάει περί Μεγάλου Σατανά, όπως το Ιράν, ούτε περί καταπιεσμένων κ.λπ.».

Η Σαουδική Αραβία δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την υπόθεση της Παλαιστίνης, ούτε συμπαθεί την ηγεσία της, σχολίασε και η Corriere della Sera. Αισθάνεται όμως υποχρεωμένη να πάρει θέση υπέρ των Παλαιστινίων, συμπαρατασσόμενη με τις άλλες χώρες της περιοχής. Για τον λόγο αυτόν κατήγγειλε τα «εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ» και προσχώρησε στις κατηγορίες της Νότιας Αφρικής περί γενοκτονίας, ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου. Για το Ριάντ η ίδρυση παλαιστινιακού κράτους έχει γίνει η θεμελιώδης, η απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη των σαουδαραβικών εθνικών συμφερόντων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News