Παρακολουθώ με ιδιαίτερη προσήλωση τον διάλογο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και κυρίως τις αντιδράσεις των φοιτητών που βγαίνουν στους δρόμους και ταμπουρώνονται στις σχολές. Ομως, συγγνώμη, στα επιχειρήματά τους δεν βρήκα κάτι από το οποίο θα μπορούσα να πιαστώ και να ακολουθήσω τις θέσεις τους.

Ακούγονται πολλά για την «Παιδεία δύο ταχυτήτων». Μόνο που αυτή η συνθήκη ισχύει από τους παιδικούς σταθμούς. Μιλούν επίσης για την αγορά πτυχίων. Αυτό ας το κρατήσουμε στην άκρη, περιμένοντας να δούμε ποια πανεπιστήμια θα έρθουν στην Ελλάδα και αν θα ρισκάρουν το κύρος τους.

Κατά τα λοιπά, το να ισχυρίζεσαι ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα βλάψουν τα δημόσια, είναι σαν να πιστεύεις το ίδιο για τα ιδιωτικά σχολεία και νοσοκομεία. Το Δημόσιο δεν υποβαθμίζεται λόγω ιδιωτικού τομέα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μπορεί όμως να χάσει στελέχη αν δεν τους προσφέρει αντίστοιχες συνθήκες εργασίας και αποδοχών.

Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αν λειτουργήσουν καταπώς εξαγγέλλεται, θα δημιουργήσουν μια ενδιαφέρουσα, ενδεχομένως πολυεθνική, αγορά, ενώ θα δώσουν κίνητρα για τον επαναπατρισμό καθηγητών, συγκρατώντας παράλληλα κάποιους που σχεδίαζαν να φύγουν. Τα της συνταγματικής τάξης τα έχουν εξηγήσει οι ειδικοί. Ολα αυτά, με τη βασική επιφύλαξη για τον τρόπο με τον οποίο γίνονται τα πράγματα στην Ελλάδα.

Οι ανακοινώσεις Πιερρακάκη ήταν σχετικά κατατοπιστικές, αν και συχνά ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Για παράδειγμα, το ξένο πανεπιστήμιο θα μπορεί να δημιουργήσει παράρτημα αναθέτοντας την «υπερεργολαβία» σε ιδιώτη. Η υποχρέωση για τη δημιουργία τριών σχολών δεν ισχύει για τα πανεπιστήμια που βρίσκονται στις κορυφαίες θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης. Αυτό μάλλον μας δείχνει μια «φωτογραφία» που δεν έχει εμφανιστεί ακόμα.

Προφανώς η κυβέρνηση είναι σε συνεννόηση με κάποια από αυτά τα πανεπιστήμια και γνωρίζει ότι σκοπεύουν να δημιουργήσουν μόνο μία σχολή. Επίσης θα ήταν καλό να χορηγηθούν κίνητρα προκειμένου αυτές οι σχολές να λειτουργήσουν εκτός Αττικής, για παράδειγμα στη Θράκη, όπου θα προσέλκυαν και φοιτητές από τις γειτονικές χώρες.

Προς το παρόν η συζήτηση εστιάζεται στο καθεστώς εισαγωγής. Για να γίνουν δεκτοί σε μια σχολή, οι φοιτητές θα πρέπει να συμμετάσχουν στις πανελλαδικές εξετάσεις και να συγκεντρώσουν βαθμολογία που αντιστοιχεί στην Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής στο πεδίο που τους ενδιαφέρει. Με βάση τα αποτελέσματα της περσινής χρονιάς, οι περισσότερες βάσεις κινούνται λίγο πάνω ή λίγο κάτω από το 10, με εξαίρεση κάποιες σχολές υψηλών απαιτήσεων.

Πέρσι η μεγαλύτερη βάση ήταν στη Σχολή Ικάρων και στους Μηχανολόγους με 14,8. Αλλά επειδή γίνεται λόγος κυρίως για την Ιατρική, εκεί η ΕΒΕ ήταν στο 13,9. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι για να μπεις στην Ιατρική του δημοσίου πανεπιστημίου θα πρέπει να αριστεύσεις, αλλά για να περάσεις στην Ιατρική του ιδιωτικού δεν χρειάζεσαι πάνω από 14. Αυτό, πράγματι, δημιουργεί μία συνθήκη ανισορροπίας καθώς ο υποψήφιος που έχει χρήματα δεν χρειάζεται να πετύχει τις επιδόσεις του φοιτητή που θα σπουδάσει στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Ομως αυτό, λίγο ως πολύ, ισχύει και σήμερα.

Ο φοιτητής που πηγαίνει να σπουδάσει στο εξωτερικό δεν έχει πετύχει βαθμολογικό σκορ για σπουδές στην Ελλάδα. Η σύνδεση με την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής γίνεται και για έναν άλλο, προφανή λόγο, προκειμένου να αποτρέπεται η εισαγωγή φοιτητών με διαπιστωμένη ανεπάρκεια και να μην υπάρχει η μουρμούρα περί τεμπέληδων που σπουδάζουν στη χώρα τους με τα λεφτά της οικογένειάς τους.

Παρά τις αντιδράσεις μερίδας του φοιτητικού κόσμου, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα λειτουργήσουν από το 2025, θα πρέπει να θεωρείται τετελεσμένο. Η κοινωνία, όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις, είναι θετική. Αλλωστε η σχετική εξαγγελία υπήρχε στο πρόγραμμα της ΝΔ. Τώρα όμως είναι η στιγμή για να γίνει και μία μεγάλη επένδυση στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Οχι μόνο για να μη χάσει στελέχη προς τον ιδιωτικό τομέα. Αλλά για να είναι το «χαρτί» του πιο δυνατό από εκείνο που θα χορηγεί το ιδιωτικό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News