Παρακολουθώντας για χρόνια όσα συνέβαιναν κάθε Γενάρη-Φλεβάρη στους κάμπους και στους κόμβους των εθνικών δρόμων, έχω δει διάφορους τρόπους αντιμετώπισης των αγροτικών κινητοποιήσεων. Που ως μηχανοκίνητες, έχουν έναν υψηλότερο βαθμό δυσκολίας στη διαχείρισή τους. 

Εχω δει κυβερνήσεις να τις καταγγέλλουν από την πρώτη στιγμή ως πολιτικά και κομματικά υποκινούμενες. Τελικά αυτό δεν έπειθε κανέναν, όλοι ήξεραν ότι η αλήθεια είναι τριχοτομημένη. Υποκίνηση, πραγματικά προβλήματα, συνήθεια. Και τώρα υπήρξε τέτοια καταγγελία αρχικά, αλλά το μάζεψαν άρον-άρον και δεν ακούστηκε ξανά, από επίσημα χείλη τουλάχιστον. 

Εχω δει υπουργούς και πρωθυπουργούς να επιδίδονται σε εκστρατείες έμμεσης ή άμεσης συκοφάντησης των απεργών (όχι πάντα λέγοντας ψέματα, αλλά συχνά μισές αλήθειες). Το έκαναν με τη διαρροή ή τη δημοσιοποίηση οικονομικών στοιχείων που προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι οι αγρότες είναι οι ευνοημένοι και οι προνομιούχοι των εργαζομένων της χώρας. 

Εχω δει κυβερνήσεις να τροφοδοτούν με επιχειρήματα και συνθήματα το παραμύθι για τους «τεμπέληδες του κάμπου που έφαγαν τις επιδοτήσεις σε τζιπάρες και στις πίστες των μπουζουκομάγαζων». Η απάντηση από την άλλη πλευρά ήταν «αν εμείς δεν σας ταΐζαμε εκεί στις πόλεις, θα πεθαίνατε από την πείνα». Μπούρδα και το ένα και το άλλο. 

Εχω δει κυβερνητικά επιτελεία να αδιαφορούν αν τα τρακτέρ είναι στους δρόμους, αρκεί να ήταν παραταγμένα σε σειρά στην άκρη και όχι κάθετα στο οδόστρωμα. «Αν περνάνε οι νταλίκες και τα ΙΧ, ας μείνουν εκεί όσο θέλουν» ήταν η απόφαση. Ετσι και αποτολμούσαν να κόψουν την κυκλοφορία, η αστυνομία τους απέτρεπε δίχως μεγάλης έκτασης επεμβάσεις. 

Εχω δει να αφήνεται η χώρα κομμένη σε τέσσερα και πέντε και έξι κομμάτια, με τα ΚΤΕΛ να κάνουν κύκλους και τα παραγεμισμένα με εμπορεύματα φορτηγά να περνούν κάθετα πλημμυρισμένα ποταμάκια. «Θα κουραστούν ή θα ’ρθει ο καιρός που θα πρέπει να σπείρουν» ήταν το επιχείρημα. Είχα ακούσει και για πιέσεις προς μέσα ενημέρωσης, να ρίξουν το θέμα «χαμηλά». 

Εχω δει υπουργούς να καλλιεργούν τον κοινωνικό αυτοματισμό, στρέφοντας τους εμπόρους εναντίον των απεργών αγροτών, τους ξενοδόχους εναντίον των τρακτέρ, τους μανάβηδες εναντίον των λαϊκατζήδων. Πάντα με γνώμονα ότι οι θιγόμενοι από τα μπλόκα ήταν περισσότεροι από τους απεργούς, άρα η κυβέρνηση είχε πολιτικό κέρδος από τη διαχείριση του όλου πράγματος. 

Εχω δει κυβερνήσεις να απαντούν με ανενδοίαστη πυγμή, ξεφουσκώνοντας λάστιχα και γεμίζοντας τον κάμπο με χημικά. Εχω δει και άλλες κυβερνήσεις που υποχώρησαν άρδην, δίνοντας ντούκου μισό δισ. ευρώ για να ανοίξουν οι δρόμοι. Καμιά τους δεν αποκόμισε πολιτικό κέρδος από την τακτική της, όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος. 

Ολα τελικά τα έχω δει στα είκοσι πέντε και βάλε χρόνια αγροτικών κινητοποιήσεων και μπλόκων. Και μακρόσυρτες διαπραγματεύσεις και κοροϊδίες και τερτίπια και ξύλο στα χωράφια και μονομαχίες στις οθόνες και πορείες στα χιόνια και γλέντια στα μπλόκα και πολιτικές νίκες και πολιτικές ήττες κομμάτων ή προσώπων. 

Το μόνο που δεν είχα δει ως τώρα ήταν έναν πρωθυπουργό που λέει διαρκώς στους κατηγόρους του αγρότες, «δίκιο έχετε», «μαζί σας είμαι», «για εμάς δεν υπάρχει αγροτικό μέτωπο». Εξυπνο; Παράδοξο; Συνετό; Πάντως, το μόνο που δεν έχει κάνει ως τώρα ο Μητσοτάκης είναι να μπει οδηγός στο πρώτο τρακτέρ και να οδηγήσει τη φάλαγγα μπροστά στην Βουλή, καταγγέλλοντας μάλιστα την ΚΑΠ. Για να δούμε πού θα βγει αυτό. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News