Μετά τον Μάριο Ζαγκάλο και τον Φραντς Μπεκενμπάουερ, που απεβίωσαν μέσα στον Ιανουάριο, ακόμη μια μεγάλη μορφή των γηπέδων πέρασε στην αιωνιότητα. Ο Τζίτζι Ρίβα, ένας από τους κορυφαίους επιθετικούς των ‘60s και των ‘70s, πρώτος σκόρερ όλων των εποχών της εθνικής Ιταλίας, απεβίωσε τη Δευτέρα (22/1) στη Σαρδηνία, τον τόπο που λάτρεψε και τον λάτρεψε. Σύμφωνα με την Gazzetta dello Sport ο 79χρονος θρύλος του ιταλικού ποδοσφαίρου είχε εισαχθεί την Κυριακή σε καρδιολογική κλινική του Κάλιαρι, έχοντας υποστεί έμφραγμα του μυοκαρδίου.

Με τη φανέλα της «Σκουάντρα Ατζούρα» ο Ρίβα έγραψε ιστορία. Σε 42 επίσημα ματς, από το 1965 έως το 1974, πέτυχε 35 γκολ: 0,83 γκολ ανά αγώνα, κατά μέσον όρο. Οπως παρατηρεί ο Guardian, η επίδοσή του αυτή συγκρίνεται με τις αντίστοιχες του Πελέ, του Φέρεντς Πούσκας και του Γκερντ Μίλερ. Ξεπέρασε τον Τζουζέπε Μεάτσα και άφησε πίσω του ένα ρεκόρ που δύσκολα θα καταρριφθεί. Κανείς από τους εν ενεργεία ιταλούς διεθνείς δεν έχει σκοράρει, ούτε τα μισά. Αλλά ο σπουδαιότερος λόγος για τον οποίο θα μνημονεύεται, είναι η συγκινητική του αφοσίωση σε έναν σύλλογο που ήταν πολύ μικρότερο μέγεθος από εκείνον.

Αν και γεννήθηκε πολύ μακριά από τη Σαρδηνία, στη Λομβαρδία, ο Ρίβα έγινε το ποδοσφαιρικό σύμβολο του νησιού, ξοδεύοντας όλη του την καριέρα σε μια ομάδα που αδυνατούσε να υποστηρίξει τις φιλοδοξίες του. Πήγε στην Κάλιαρι το 1963 (από τη Λενιάνο, που τότε αγωνιζόταν στη Γ’ Κατηγορία) και δεν την εγκατέλειψε ούτε όταν έγινε ένας από τους πλέον περιζήτητους παίκτες στη χώρα. Απαρνήθηκε το χρήμα και τη δόξα όλων των μεγάλων club που επιχείρησαν να τον δελεάσουν, και επέλεξε να γίνει ο σούπερ-σταρ των φτωχών.

Τη Σαρδηνία την αγάπησε βαθιά. Γοητεύθηκε από την ομορφιά της, τον τρόπο ζωής και, κυρίως, τους ανθρώπους της. Η Κάλιαρι έγινε η «ομάδα της καρδιάς του». Τον ρωτούσαν συχνά, πώς ήταν δυνατόν ένας τόσο καλός παίκτης να στερεί από τον εαυτό του τη χαρά των τροπαίων που θα μπορούσε να κατακτήσει στον πλούσιο ιταλικό Βορρά, κι εκείνος απαντούσε: «Είναι κάτι που ξεπερνά το ποδόσφαιρο. Δεν γεννήθηκα στο Κάλιαρι, όμως νιώθω γέννημα – θρέμμα του. Τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από την αγάπη που μου προσφέρουν αυτοί οι ταπεινοί και φτωχοί άνθρωποι».

Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι, κάποτε, στη διάρκεια μιας εκδρομής στα ορεινά χωριά της Σαρδηνίας ο Ρίβα βρέθηκε στην καλύβα ενός βοσκού και… έπαθε σοκ όταν είδε τη φωτογραφία του πάνω από το τζάκι, δίπλα σε αυτές της οικογένειας. Ο φίλος του, που τον συνόδευε, ρώτησε τη νοικοκυρά του σπιτιού ποιος ήταν αυτός με τη φανέλα της Κάλιαρι. Κι εκείνη, που δεν είχε αναγνωρίσει τον διάσημο επισκέπτη, απάντησε: «Α, είναι ο Τζίτζι Ρίβα, το καμάρι της περιοχής μας».

Χάρη στον Ρίβα η Κάλιαρι κατέκτησε το πρώτο (και τελευταίο μέχρι σήμερα) «ασημικό» της: το πρωτάθλημα της σεζόν 1969-1970. Ο αριστεροπόδαρος επιθετικός πέτυχε 21 γκολ, κερδίζοντας και τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στην Ιταλία. Οπως και την προηγούμενη χρονιά, που η ομάδα του είχε χάσει το τρόπαιο στις λεπτομέρειες από τη Φιορεντίνα. Οπως και το 1968.

Ο Ρίβα δεν έκρυβε την περηφάνεια του για εκείνον τον θρίαμβο, τον οποίο κανείς δεν περίμενε. Πολλά χρόνια αργότερα είχε πει σε συνέντευξή του: «Στην Κάλιαρι δεν ήμασταν ήρωες, δεν βλέπαμε τα πρόσωπά μας στα εξώφυλλα των περιοδικών. Γίναμε πρωταθλητές Ιταλίας επειδή, όταν ήμασταν όλοι μαζί, μεταμορφωνόμασταν. Είναι ό,τι πιο όμορφο σε αυτό το σπορ: μια ομάδα να μπορεί να γίνει κάτι μεγαλύτερο από το άθροισμα των ατομικών ταλέντων».

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970, μερικές εβδομάδες μετά την κατάκτηση της Serie A από τους «ροσομπλού», ο Ρίβα πρωταγωνίστησε στην καταπληκτική πορεία της εθνικής Ιταλίας μέχρι τον τελικό του τουρνουά, όπου ηττήθηκε (4-1) από τη Βραζιλία του Πελέ. Ηταν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας του. Ενα από τα τρία γκολ που πέτυχε, ήταν αυτό στην παράταση του συγκλονιστικού ημιτελικού εναντίον της Δυτικής Γερμανίας, που χαρακτηρίστηκε ως «το ματς του αιώνα». Δυο χρόνια νωρίτερα (1968) η Ιταλία είχε στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης στη Ρώμη, νικώντας (2-0) τη Γιουγκοσλαβία στον επαναληπτικό τελικό, και ο Ρίβα είχε σκοράρει ένα από τα δυο γκολ.

Ο αριστερός μεσοεπιθετικός, που εξελίχθηκε σε έναν από τους κορυφαίους φορ της γενιάς του, πλησίασε τη «Χρυσή Μπάλα» δυο φορές. Το 1969 ήταν δεύτερος, πίσω από τον συμπατριώτη του, Τζιάνι Ριβέρα. Το 1970, τρίτος. Πίσω από τον Γκερντ Μίλερ και τον Μπόμπι Μουρ. Οπως ήταν φυσικό, οι μεγάλοι σύλλογοι της Ιταλίας τον πολιορκούσαν, όμως ο «Κεραυνός» (τον αποκαλούσαν έτσι για την εκρηκτικότητα και το δυνατό του σουτ) αρνιόταν πεισματικά να εγκαταλείψει την Κάλιαρι, ακόμη και όταν η αγαπημένη του ομάδα είχε πάρει τον κατήφορο.

Η τελευταία πρόταση που δέχτηκε, το 1973, ήταν από τη Γιουβέντους. Την απέρριψε κι αυτή. Οπως εξήγησε, δεν ήθελε να προδώσει τους βοσκούς που έφταναν στο «Σαν Ελία» με χαλασμένα ποδήλατα και έτρωγαν ψωμί και τυρί έξω από το γήπεδο, τις γυναίκες που τον κατευόδωναν με λουλούδια στο αεροδρόμιο όταν αναχωρούσε η αποστολή της ομάδας, ή όλους όσοι τον καλούσαν στους γάμους και τα βαφτίσια των παιδιών τους.

Τρεις σοβαροί τραυματισμοί τον υποχρέωσαν να βάλει τέλος στην καριέρα του στα 32 του χρόνια, έχοντας σκοράρει για την Κάλιαρι 164 γκολ σε 315 αγώνες πρωταθλήματος. Παρέμεινε, όμως, στη Σαρδηνία, όπου το 1976 άρχισε να λειτουργεί ποδοσφαιρικές ακαδημίες. Ελειψε μόνο όταν το απαιτούσε η δουλειά του στο προπονητικό τιμ της Ιταλίας, από το 1988 έως το 2013.

Η Κάλιαρι απέσυρε τη φανέλα του με το «11» και τον τίμησε με τον τίτλο του επίτιμου προέδρου του συλλόγου.

Στην τελευταία του συνέντευξη, τον περασμένο Ιούνιο στην Corriere della Sera, ρωτήθηκε αν είχε μετανιώσει για τις επιλογές του. «Λυπάμαι μόνο, που οι γονείς μου δεν πρόλαβαν να με καμαρώσουν όταν έγινα διάσημος», απάντησε. Τον πατέρα του τον είχε «χάσει» στα 9 και τη μητέρα του, στα 16.

Ηταν ο υιοθετημένος γιος της Σαρδηνίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News