Διάβαζα ότι μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο Ντε Γκολ είχε πει στις Γαλλίδες να του κάνουν «14 εκατομμύρια όμορφα μωρά». Οχι του ιδίου προσωπικά, του έθνους. Τόσα τού λείπανε του έθνους. Το ίδιο έθνος, πέρυσι, κατέγραψε ιστορικό αρνητικό ρεκόρ γεννήσεων και ο (άτεκνος) Μακρόν θέλει κι αυτός μερικά εκατομμύρια όμορφα μωρά και δίνει δωρεάν τεστ γονιμότητας στους 25χρονους Γάλλους «για να τους προτρέψει να κάνουν μωρά νωρίτερα». Σκέφτομαι μια γυναίκα να κάνει παιδί στα 25, στις ημέρες μας, και ανατριχιάζω…

Στα καθ’ ημάς, που επίσης θέλουμε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες όμορφα μωρά, η κυβέρνηση δίνει 400 ευρώ παραπάνω για κάθε καινούργιο παιδί, περίπου όσο θα κοστίσουν οι πάνες του για έναν χρόνο δηλαδή, αν δεν φρικάρουν οι πολυεθνικές και τις πάνε 300 ευρώ τη μία τις πάνες. Γιατί να μην το κάνουν; Ποιος τις εμποδίζει; Α, θα τους βάλουμε πρόστιμο. Εντάξει…

Οι κυβερνήσεις του πολιτισμένου δυτικού κόσμου προσπαθούν να αγοράσουν μωρά, το οποίο από μόνο του είναι εξαιρετικά προβληματικό. Και να τα αγοράσουν με ψίχουλα, το οποίο αν είσαι καλόπιστος, το λες φιλότιμη προσπάθεια, αν είσαι ρεαλιστής, το λες προπέτασμα καπνού. Διότι, την ίδια στιγμή, οι κυβερνήσεις του πολιτισμένου δυτικού κόσμου παραμένουν απόλυτα τυφλές στα πραγματικά αίτια για τα οποία οι άνθρωποι δεν κάνουν παιδιά. Και ειδικά οι γυναίκες.

Ναι, φυσικά, τεράστια ικανοποίηση να κάνεις παιδιά, αλλά δεν θα το πιάσω εκεί το θέμα, διότι θα μπούμε σε ανύπαρκτα ηθικά ψευτοδιλήμματα. Οι γυναίκες δεν είμαστε μηχανές αναπαραγωγής, δεν είναι ο μονοσήμαντος προορισμός της ζωής μας αυτός. Εχουμε ελεύθερη βούληση για το πώς θα διαχειριστούμε το σώμα μας και τη ζωή μας, λυμένο πλέον αυτό. Ούτε εθελόντριες διασώστες του (κάθε) έθνους είμαστε. Ούτε ηρωίδες της αυτοθυσίας. Οσο κι αν αρκετοί μας θέλουν τέτοιες.

Αλλού είναι τα θέματα.

Να σου κάνω, Εμανουέλ μου / Κυριάκο μου, παιδί στα 25. Ευχαρίστως. Στα 25, όμως, κάνω το μεταπτυχιακό μου, δεν έχω μία, διότι δεν έχω βγει στην αγορά εργασίας, ή, αν έχω βγει, παίρνω ένα δίφραγκο, κόβεται η ζωή μου στη μέση, ο άντρας (αν υπάρχει, που δεν είναι απαραίτητο) τρέχει κι αυτός πανικόβλητος, βοήθειες δεν έχω από πουθενά και αν δεν έχω και μαμά να πάμε να μένουμε όλοι μαζί «επτά νομά σ’ ένα δωμά», κάνω τον ζογκλέρ για να πληρώσω το νοίκι που έχει πάει στον θεό και το σούπερ μάρκετ που είναι πλέον είδος πολυτελείας.

Δεν θέλω να τα κάνω όλα αυτά. Θέλω να κάνω καριέρα. Δεν δικαιούμαι; Πώς θα ξεφύγω από το οικονομικό και κοινωνικό ισόγειο αν δεν κάνω καριέρα; Πώς θα το ζήσω το παιδί; Με τα 2.400 εφάπαξ; Ποιος θα το παίρνει από το σχολείο, ποιος θα το τρέχει στις δραστηριότητες, ποιος θα το διαβάζει, ποιος θα το μεγαλώσει, αν εγώ δεν είμαι εκεί, ένας δυστυχισμένος, επαγγελματικά ανεκπλήρωτος μπάστακας; Ο οποίος θα ψάχνει δουλειές με προσαρμοσμένα στις ανάγκες των παιδιών ωράρια και συνθήκες και θα βλέπει τη ζωή να τον προσπερνάει;

Και μετά, όταν με το καλό το παιδί μεγαλώσει και έχω σώσει το έθνος, θα βγω στην αγορά εργασίας να κάνω καριέρα στα 45-50. Γιατί γελάτε; Δεν θα με παίρνατε στην εταιρεία σας CEO αν εμφανιζόμουν στα 45-50, με μοναδική προηγούμενη εμπειρία «part time υπάλληλος γραφείου» ή «εργασία από το σπίτι»; Να μη γίνω ποτέ CEO, λέτε. Γιατί;

Θα μπορούσα να αφήσω εδώ μια ατελείωτη λίστα από μέτρα που θα μπορούσε να πάρει κάθε κυβέρνηση για να μπουστάρει τη γεννητικότητα. Εχουμε παραδείγματα. Ας κοιτάξουν βόρεια, στη Σκανδιναβία, ας πούμε. Στο Οσλο, το πρώτο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι τα πρωινά, μεσοβδόμαδα, έβλεπα εκατοντάδες άντρες παραγωγικής ηλικίας να σπρώχνουν τα καρότσια στα πάρκα. Διότι παίρνουν όλοι εκεί κάτι θεϊκές γονεϊκές άδειες. Η ισότητα των φύλων δεν είναι θεωρητική άσκηση. Είναι κυρίως θέμα θεσμοθέτησης μέτρων. Χωρίς απόλυτη ισότητα, δεν έχει παιδιά, πότε θα το καταλάβουμε αυτό;

Και βέβαια, ο Νορβηγός/η Νορβηγίδα θα κάνει παιδιά επειδή έχει λυμένα και βασικά πράγματα, όπως η δημόσια Υγεία, η ενίσχυση της δωρεάν Παιδείας, η κοινωνική ασφάλιση και το ρημάδι το σούπερ μάρκετ. Και επειδή θα έχει χρόνο να περάσει μαζί τους, δεν θα δουλεύει σαν τον είλωτα.

Δεν είναι ναρκισσισμός να μη θέλεις παιδιά, όπως διαβάζω να λένε πολλοί. Δεν είναι εγωιστικό να θέλεις να ζήσεις καλά τη ζωή σου, να θέλεις να πραγματώσεις τις δυνατότητές σου. Παιδιά δεν κάνουμε για να διαιωνίσουμε ούτε το DNA μας ούτε το έθνος. Παιδιά, στον πολιτισμένο κόσμο, κάνουμε για να τα μεγαλώσουμε καλά και να φτιάξουμε νέους, χαρούμενους και όσο γίνεται σωστούς ανθρώπους. Πώς θα τους φτιάξεις αυτούς, αν εσύ είσαι δυστυχής και μονίμως ψυχαναγκασμένος;

Ξέρω πολλές γυναίκες που δεν έκαναν παιδιά. Δεν ξέρω αν είναι πιο ευτυχισμένες αυτές ή εγώ, αυτό που ξέρω είναι ότι δεν θα έπρεπε να μπαίνει στο ζύγι το παιδί ως κοινωνική, εθνική και προσωπική πλήρωση.

Ωραία είναι τα παιδιά, αλλά αν δεν το πάρουν αλλιώς οι κυβερνήσεις, θα τα βλέπουν με το κιάλι σύντομα, με ό,τι σημαίνει αυτό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News