Εδώ και 14 χρόνια, αυτές τις ημέρες, επανέρχεται στη μνήμη μια εικόνα: Ο Γιώργος Παπανδρέου να καταδιώκεται από δημοσιογράφους (με περισσή προβοκατόρικη διάθεση, είναι η αλήθεια) στους διαδρόμους του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός και να καλείται να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Η Ελλάδα τότε ήταν μία απειλή για το ευρωπαϊκό οικονομικό οικοδόμημα, πιθανώς για το παγκόσμιο, και η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ –ή τουλάχιστον η ηγεσία της– έδειχνε να αντιμετωπίζει τα ζητήματα με κάπως περισσότερη ελαφρότητα από ό,τι θα έπρεπε.

Τέλος πάντων, περασμένα ξεχασμένα (;), όμως η σύγκριση με το σήμερα είναι, αν μη τι άλλο, ανακουφιστική.

Η Ελλάδα δεν είναι πια απειλή, ούτε για τον εαυτό της ούτε για τους υπολοίπους, για τους ξένους που δεν ενδιαφέρονται και πολύ για τα χάλια των σχολείων, των νοσοκομείων και την τιμή της φέτας είναι κάτι σαν case study ανάκαμψης και μεταμόρφωσης και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ένα πολιτικό πρόσωπο με αξιοπρόσεκτη άνεση κινήσεων και παρουσίας σε τέτοιες συναντήσεις.

Κατά τα αναμενόμενα, έτσι θα κινηθεί και φέτος στη συνάντηση του Νταβός, θα συμμετάσχει στις συζητήσεις, θα συναντήσει επενδυτές, οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες και θα μεταφέρει, προς εμπέδωση, αυτήν την εικόνα της χώρας.

Το θέμα με την εφετινή συνάντηση στα βουνά της Ελβετίας είναι όμως ότι, πέραν της Ελλάδας, όλα θα μοιάζουν περισσότερο από ποτέ με ένα παράλληλο σύμπαν. Οι εργασίες του Φόρουμ έτσι κι αλλιώς κυριαρχούνται περισσότερο από γεωπολιτικές εκκρεμότητες και αναταράξεις, παρά από οικονομικές προσδοκίες βάσει δεδομένων και προβλέψεων. Σε σχεδόν απόλυτο βαθμό, οι γεωπολιτικές και πολιτικές κρίσεις και εξελίξεις θα καθορίσουν όλα τα υπόλοιπα.

Ο,τι και να πει κανείς ή ό,τι και αν ισχυριστεί ότι διακρίνει στο μέλλον, θα είναι εκ των πραγμάτων μετέωρο.

Ενας πόλεμος στην Ουκρανία που συνεχίζεται και συμπληρώνει δύο χρόνια διάρκειας, ένας άλλος δίχως ορατό τέλος στη Μέση Ανατολή, μια ανάφλεξη εν αναμονή στα στενά της Ερυθράς Θάλασσας, και εκλογικές αναμετρήσεις σε σχεδόν τον μισό πλανήτη, καθορίζουν τα πάντα στην παγκόσμια οικονομία και με πολλούς τρόπους. Και την ίδια στιγμή, μια Ευρώπη η οποία αναζητεί ηγεσία (και μάλλον δύσκολα θα βρει αυτήν που απαιτεί η συγκυρία), ενώ στις ΗΠΑ ενισχύεται το ενδεχόμενο νέας εκλογής του Ντόναλντ Τραμπ.

Μπορεί κανείς με αυτά τα δεδομένα να κάνει ρεαλιστικές προβολές και προφητείες για το 2024; Εξαιρετικά αμφίβολο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News