Χαίρομαι τις ηθοποιούς που μεγαλώνουν απείραχτες. Που έχουν το θάρρος να μεγαλώνουν απείραχτες, θα έλεγα, δουλεύοντας σε έναν χώρο που δεν το εκτιμά καθόλου. Και που πιέζει τις γυναίκες να γίνουν Μπέντζαμιν Μπάτον.

Σε αυτή την κατηγορία ανήκει η Ρένια Λουιζίδου. Και τα είπε ωραία στη συνέντευξη που έδωσε στην εκπομπή «Πάμε Δανάη» (Mega), αναφερόμενη στην πίεση να φαίνεσαι νεότερη, που ασκεί ο χώρος του θεάματος στις γυναίκες: «Στο θέατρο δεν το αντιμετωπίζεις τόσο αυτό το πρόβλημα αν θέλεις να παίξεις ρόλους μεγαλύτερης ηλικίας. Στην τηλεόραση τώρα, όχι, είναι αλλιώς τα πράγματα. Στην τηλεόραση στα 40 είσαι η πρωταγωνίστρια και στα 45 η μαμά της πρωταγωνίστριας. Αυτό είναι κάτι που καταγγέλλουν και οι σταρ του Χόλιγουντ. Και είναι αλήθεια» είπε.

Η Ρένια Λουιζίδου έχει ακολουθήσει τον δρόμο της αποδοχής του χρόνου. Αλλά είναι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας. Το πιο σύνηθες είναι να πάρεις τον άλλο δρόμο. Γιατί θα περάσεις από βασανιστικά διλήμματα που θα σε βάλουν να ψάχνεις τηλέφωνα αισθητικών και πλαστικών για να τραβήξεις κάτι, να ανυψώσεις κάτι άλλο, να συσφίξεις, να λειάνεις, να τεντώσεις. Να κάνεις ένα λίφτινγκ, ένα μπότοξ, ένα υαλουρονικό, όχι μόνο ένα αλλά πολλά εν τέλει, γιατί αν μπεις σε αυτόν τον χορό, συνήθως χορεύεις μέχρι τελικής πτώσης.

Μέχρι να δεις το πρόσωπό σου να μεταμορφώνεται σε κάτι που δεν μοιάζει με σένα πια, αλλά σίγουρα μοιάζει με πολλά άλλα γυναικεία πρόσωπα που έχουν πάρει τον ίδιο δρόμο, εκείνον που οδηγεί συνεχώς και αδιαλείπτως σε μια ένεση και σε ένα νυστέρι. Σαν τον σκύλο που κυνηγά ματαίως το λουκάνικο που έχουν κρεμάσει μπροστά του, εσύ, η ηθοποιός των σαράντα, πενήντα, εξήντα και πάει λέγοντας, θα κυνηγάς το ιερό δισκοπότηρο του θεάματος, τη νεότητα.

Και μετά θα δεις την ψυχολογία σου να καταβαραθρώνεται μέσα στο κενό της ματαιότητας στο οποίο σε έσπρωξε ο άγραφος κανόνας του χώρου, που σε θέλει για πάντα νέα. Γιατί νέα δεν είσαι πια, ούτε φαίνεσαι, όσα κι αν κάνεις. Από κάποια ηλικία και μετά τα φουσκώματα και τα τραβήγματα δεν κρύβουν τον χρόνο. Απλώς τον καλύπτουν με μια μάσκα παραμόρφωσης που καταλήγει να μοιάζει όλο και πιο αποκρουστική.

Την ίδια στιγμή, ο χώρος που σε έβαλε σε αυτή τη διαδικασία, με τον ηλικιακό ρατσισμό που τον κατακλύζει, δεν θα σου δείξει κανένα έλεος, έτσι κι αλλιώς. Οσο μεγαλώνεις, θα σε αντιμετωπίζει σαν προϊόν που πάει για λήξη. Οπως είπε και η Ρένια Λουιζίδου, στα σαράντα σου θα σου πει να παίξεις τη μάνα του εικοσάχρονου και στα πενήντα τη γιαγιά, αγνοώντας εντελώς τη νόρμα της εποχής.

Ποια γυναίκα, πλέον, είναι μάνα εικοσάχρονου στα σαράντα της και γιαγιά στα πενήντα; Οι γυναίκες του σήμερα μπαίνουν στην τεκνοποίηση μετά τα τριάντα, αλλά αυτό το δεδομένο έχει παραπέσει πίσω από το ράφι της βιομηχανίας θεάματος. Ο καημός της είναι να γεμίζει τη δεξαμενή της με φρέσκα πρόσωπα, αρυτίδωτα και τσιτωμένα. Αν είσαι νέα, θα σε αρπάξει για να ρίξει βορά στο κοινό τη νεότητά σου. Αν είσαι τίγκα στο μπότοξ και το υαλουρονικό, θα σου δώσει τα εύσημα και έναν ακόμα ρόλο. Τη μαμά του εικοσάχρονου, έστω.

Αυτά τα γυναικεία πρόσωπα, τα παραδομένα στις επεμβάσεις, τα βλέπεις σήμερα ακόμα και σε σειρές και ταινίες εποχής. Βλέπεις, για παράδειγμα, ελληνική σειρά που παίζεται αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση και έχει ως χωροχρόνο της το 1950, να έχει πρωταγωνίστρια που η αισθητική παρέμβαση επάνω της είναι εμφανής. Είχαν το ’50 υαλουρονικό και μπότοξ;

Δεν είχαν, αλλά τα έχουμε σε αφθονία σήμερα. Και μάλλον το προτιμούμε από τη φυσικότητα. Τείνουμε να τα θεωρήσουμε φυσικότητα, ακόμα χειρότερα. Η αληθινή φυσικότητα ενός γυναικείου προσώπου έχει βυθιστεί κάτω από τόνους ενέσιμα. Και μια ηθοποιός που επιμένει να μεγαλώνει χωρίς παρεμβάσεις ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα.

Τη συγχαίρουμε, ναι, αλλά όσα μπράβο και αν της λέμε, το θέμα είναι τι της λέει η βιομηχανία στην οποία δουλεύει. Εκεί, το να είσαι σαν τη Ρένια Λουιζίδου μέσα στο γάλα είναι μια σίγουρα μια πρόκληση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News