Δεν θυμάμαι, τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια, άλλο θέμα που να έχει προκαλέσει τόσο πολλές συζητήσεις και να έχει διαιρέσει σε τέτοιο βαθμό την ελληνική κοινή γνώμη – σχεδόν στο 50-50. Ο γάμος και η τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Τι κι αν επιχείρησε να κατευνάσει τα πνεύματα με τη συνέντευξή του στην ΕΡΤ ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Παρά το γεγονός ότι η επιχειρηματολογία του, τουλάχιστον στο νομικό μέρος του ζητήματος, ήταν κατανοητή, λίγες ημέρες μετά, στην εβδομαδιαία ανάρτησή του, ο Πρωθυπουργός έσπευσε να επισημάνει το επίδικο: Πρόθεσή του δεν είναι να διχάσει τους Ελληνες.

Και όμως, όταν πρόκειται για ταυτοτικά ζητήματα, οι Ελληνες –και όχι μόνο αυτοί– συνηθίζουν να διχάζονται. Οσον αφορά την ουσία του ζητήματος και την επικείμενη νομοθέτηση, η υπάρχουσα πραγματικότητα είναι αυτή που δείχνει τον δρόμο: Από τη στιγμή που ένας άνδρας ή μια γυναίκα μπορεί (θεωρητικά) να υιοθετήσει ένα παιδί και μετά να παντρευτεί ομόφυλό του, τότε το παιδί αυτό πρέπει να έχει τα ίδια δικαιώματα με οποιοδήποτε άλλο παιδί του κόσμου. Και αν τουλάχιστον πεθάνει ο ένας γονιός του, να μην καταλήξει ξανά σε ίδρυμα.

Οσο, δε, για τον πολιτικό γάμο, δεν τίθεται καν θέμα: Οποια επιλογή περί της αστικής οδού διά της οποίας θα επικυρωθεί η συμβίωση έχει το ετερόφυλο, πρέπει να έχει και το ομόφυλο ζευγάρι. Ο,τι ισχύει για το σύμφωνο συμβίωσης πρέπει να ισχύει και για τον πολιτικό γάμο.

Από εδώ και πέρα, όμως, ξεκινάνε τα μπερδέματα. Μπορεί ο Μητσοτάκης να ήταν ξεκάθαρος όσον αφορά τον αποκλεισμό της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια διά παρένθετης μητέρας, αλλά το ερώτημα δύσκολα απαντιέται: Γιατί να μπορεί κατά μόνας η γυναίκα ή ο άνδρας, γιατί να μπορεί το ετερόφυλο και να μην μπορεί το ομόφυλο ζευγάρι να τεκνοποιήσει διά τρίτου προσώπου;

Υπάρχει εδώ κενό και ανισότητα έναντι του νόμου; Προφανώς υπάρχει. Καθώς, όμως, είναι εξίσου προφανές ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να διορθώσει αυτήν την ανισότητα –«δεν θα γίνουμε εργαστήριο πειραμάτων» είπε ο Μητσοτάκης–, αυτομάτως η επερχόμενη ρύθμιση καθίσταται επιμέρους προβληματική.

Αντιλαμβάνεται κανείς ότι αν το Μέγαρο Μαξίμου δυσκολεύεται να περάσει την προτεινόμενη νομοθεσία, τότε η συμπερίληψη της πρόβλεψης περί παρένθετης μητέρας στα ομόφυλα ζευγάρια θα έμοιαζε περισσότερο με πολιτική αυτοκτονία. Αλλά δεν είναι η πολιτική πτυχή του θέματος αυτή που έχει εδώ ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχει να απαντήσει κάποιος στο εξής ερώτημα: «Θα έπρεπε να έχει θεσμοθετηθεί η διαδικασία της παρένθετης μητρότητας»;

Παρά το γεγονός ότι η εν λόγω διαδικασία επιτρέπεται για ζευγάρια που αποδεδειγμένα αδυνατούν να τεκνοποιήσουν, αυτό που βαραίνει περισσότερο στο ισοζύγιο της συζήτησης είναι ότι, προκειμένου να μπορέσει να τεκνοποιήσει μια γυναίκα, μια άλλη γυναίκα μετατρέπεται σε ζωντανό εμπόρευμα. Και αυτή η γυναίκα που μετατρέπεται σε εμπόρευμα είναι ένας άνθρωπος που χρειάζεται χρήματα.

Φαντάζομαι δεν θα υπάρχει ούτε μία εύπορη γυναίκα που να είναι διατεθειμένη να κυοφορήσει και να γεννήσει ένα παιδί για μια άγνωστη. Μας αρκούν εδώ τα φιλελεύθερα περί αυτοδιάθεσης του σώματος ή μήπως ισχύει το «όπου φτωχός και η μοίρα του»;

Επίσης, μπορεί γενικώς στην ελληνική Πολιτεία να αρέσει ο στρουθοκαμηλισμός, η πραγματικότητα όμως είναι ότι η παρένθετη μητρότητα λειτουργεί ως ένα πολύ εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη παράνομων κυκλωμάτων εμπορίας και εκμετάλλευσης παιδιών. Εύλογη και η συζήτηση περί ευγονισμού, όπως είχε προλάβει να μας την προσφέρει απλόχερα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με τα δύο αγόρια που θα ήθελε να αποκτήσει.

Είναι η βιολογική διαφορετικότητα αδυναμία; Ή μήπως η βιολογική αδυναμία είναι κοινωνικά κατακριτέα; Τίποτε από τα δύο δεν θα έπρεπε να ισχύει. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι νομιμοποιούμαστε, πληρώνοντας, να κάνουμε χρήση ενός τρίτου ανθρώπου για να γίνουμε βιολογικοί γονείς με το ζόρι. Υπάρχει, άλλωστε, και ο δρόμος της υιοθεσίας.

Αν το σύστημα υιοθεσίας στην Ελλάδα είναι δύσβατο, τότε ας το λύσει και πάλι η ελληνική Πολιτεία. Αν δεν υπάρχουν πολλά υγιή παιδιά προς υιοθεσία και, αντιθέτως, είναι εκατοντάδες τα ζευγάρια που περιμένουν στη σειρά, τότε αυτό είναι θέμα αριθμητικής πραγματικότητας.

Σημειωτέον, όταν πρόκειται για παιδιά με αναπηρία ή νοητική υστέρηση, η διαδικασία «τρέχει» πιο γρήγορα, διότι μειώνεται ο έτερος παράγοντας της αναλογίας: οι μελλοντικοί γονείς. Οποιος, πάντως, υιοθετεί, διασώζει και ένα ήδη γεννημένο παιδί από μια ζωή στο ίδρυμα, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.

Αυτό, όμως, που είναι περισσότερο παράταιρο, ειδικά αν συμπεριλάβουμε όλα τα παραπάνω δεδομένα, είναι η επιμονή των εκπροσώπων της LGTBQ+ κοινότητας και των εν γένει «δικαιωματιστών» στην απαίτηση απόκτησης παιδιού διά παρένθετης μητέρας – και επαναλαμβάνουμε: παρά την ανισότητα στον υπάρχοντα νόμο. Φαντάζει, αλήθεια, ξένο με το σύμπαν που η ίδια η κοινότητα επιχειρεί, ορθώς, να χτίσει.

Η τεκνοθεσία μετατρέπεται αφ’ εαυτής σε ζήτημα επιβολής ταυτότητας. Μοιάζει πιο πολύ αυτό που επιδιώκεται να μην είναι το δικαίωμα στην ανατροφή ενός άξιου ανθρώπου, αλλά η ανάδειξη της δύναμης ως μειοψηφικής ομάδας πίεσης έναντι της πλειοψηφίας που αντιδρά: «Θα το επιβάλλουμε διότι μπορούμε». Δύσκολο.

Δεν είναι θέμα ετερόφυλου ή ομόφυλου ζευγαριού. Ούτε ζήτημα πλούτου ή φτώχειας. Οποιαδήποτε, οποιοσδήποτε ή οποιοιδήποτε θέλουν να κάνουν παιδί για τρίτους σκοπούς, είτε για να σώσουν τον γάμο τους είτε για να καλύψουν το εγώ τους είτε για να αποκτήσουν διάδοχο είτε απλώς για να αποδείξουν ότι μπορούν, τότε είναι βέβαιο ότι υποθηκεύουν το μέλλον του ίδιου του παιδιού τους. Το βλέπουμε όλοι να συμβαίνει γύρω μας καθημερινά. Γονείς με το ζόρι δεν πρέπει να υπάρχουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News