«Εγώ ξέρω ότι επί χρόνια όλοι οι πολιτικοί λέμε στον ελληνικό λαό ότι πρέπει να μην απέχει από τις εκλογές και να ψηφίζει για το καλό της Δημοκρατίας. Θα λέμε, λοιπόν, στον ελληνικό λαό να ψηφίζει και να μην απέχει, και λέμε ταυτόχρονα στους βουλευτές και τους υπουργούς να απέχουν;». 

Με αυτή τη δήλωση —και με μια χαρακτηριστική γκριμάτσα— ο πρώην Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς σχολίασε καυστικά την αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, ο οποίος πρότεινε (για όταν έρθει στη Βουλή το ζήτημα) πως «η αποχή είναι μια αξιοπρεπής στάση που μπορεί κάποιος να εκφράσει τη διαφωνία του, δηλαδή να μην υπερψηφίσει, χωρίς να δημιουργήσει και πρόβλημα στην κυβερνητική πλειοψηφία».

Αλλά δεν ήταν μόνο το σχόλιο περί αποχής. Ο κ. Σαμαράς έδειξε εμμέσως πλην σαφώς πως μέχρι την τελευταία ημέρα επιθυμεί τα φώτα να είναι πάνω του. Διότι, ενώ με κάποια περίεργη αριθμητική προεξόφλησε την στάση της κοινής γνώμης λέγοντας πως «στη συντριπτική της πλειοψηφία, η κοινωνία έχει αποκρυσταλλωμένη άποψη, γι’ αυτό το ζήτημα», ο ίδιος προανήγγειλε ότι θα τοποθετηθεί «όταν έρθει η ώρα στη Βουλή».

Πιο απλά μας είπε ότι όπλισε στο πλευρό των «συντριπτικά» περισσότερων —ασχέτως αν αυτό το συντριπτικά δεν προκύπτει από κάπου, ούτε μοιάζει να ισχύει και σε τελική ανάλυση, δεν μπορεί να λαμβάνεται υπ’ όψιν για κάτι που αφορά τα δικαιώματα των πολιτών— και πως θα πυροβολήσει σε ζωντανή μετάδοση (τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων) στη Βουλή, τοποθετώντας τον εαυτό του στο επίκεντρο της πολιτικής σκηνής.

Είχε προηγηθεί η διαφοροποίηση και η (on camera και τότε) δήλωσή του για την τροπολογία που προέβλεπε άδεια διαμονής για εργασία σε πολίτες τρίτων χωρών. Τότε, το «πρόβλημα» ήταν οι μετανάστες που ήδη ζουν στην Ελλάδα και δουλεύουν μαύρα. Ο κ. Σαμαράς καταψήφισε (19/12) την τροπολογία χωρίς ωστόσο να δημιουργηθεί ευρύτερο θέμα στην κυβερνητική  πλειοψηφία. Ούτε φυσικά υποχώρησε ο κ. Μητσοτάκης όπως διέδιδαν διάφοροι σχολιαστές ότι θα αναγκαζόταν να κάνει.

Συνήθως οι πρώην Πρωθυπουργοί λένε την άποψή τους σε κρίσιμες καμπές, σε μεγάλα γεγονότα (πχ. το δημοψήφισμα του 2015) που αφορούν την πορεία του έθνους. Και είναι ασφαλώς χρήσιμο να το κάνουν διότι, πρώτον, διαθέτουν την εμπειρία, και, δεύτερον, έχουν επωμιστεί την κύρια ευθύνη για την ασφάλεια του έθνους ως πρόεδροι κυβερνήσεων.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ανάλογη περίπτωση; Παρεμβαίνει ο κ. Σαμαράς επειδή απειλείται το έθνος από τον γάμο των ομοφύλων; Προφανώς κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί σοβαρά κάτι τέτοιο.

Ίσως να μας βοηθάει να προσεγγίσουμε το γιατί συμβαίνει αυτό που συμβαίνει, αυτό που θυμήθηκαν κάποιοι για τη στάση του κ. Σαμαρά το 2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε φέρει στη Βουλή  το νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης. Τότε λοιπόν, ο κ. Σαμαράς ο οποίος είχε πάψει να είναι πρόεδρος της ΝΔ, είχε επιλέξει την στάση της αποχής, όπως άλλωστε και αρκετοί άλλοι, από τον Δημήτρη Σταμάτη και τον Κώστα Καραγκούνη, μέχρι τον Κώστα Τσιάρα και τον Κώστα Γκιουλέκα.

Επομένως η αποχή δεν είναι ακριβώς και κάτι το απαράδεκτο στην πολιτική κοσμοαντίληψη του κ. Σαμαρά. Αντιθέτως ενισχύει τις υποψίες όσων θεωρούν πως η στάση του κ. Σαμαρά δεν αφορά τόσο την προστασία του έθνους (και την ανησυχία του για την γενίκευση της αποχής και της απάθειας των πολιτών για την πολιτική) αλλά πολύ απλά έναν ακόμη τακτικισμό.

Με άλλα λόγια, η προσέγγιση παραπέμπει περισσότερο σε τακτικές παλαιού τύπου κομματάρχη, πάρα πρώην Πρωθυπουργού. Και αυτό γίνεται έντονα αισθητό όταν μιλάμε για έναν πρώην Πρωθυπουργό που απέδειξε στην πράξη ότι μπορεί να αναλάβει κρίσιμες ευθύνες (για το κλείσιμο του ελλείμματος και την αποτροπή της χρεοκοπίας την περίοδο 2012-2014) προσφέροντας τότε πραγματική υπηρεσία στο έθνος —με πολιτικό κόστος και όχι αφ’ υψηλού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News