Κανονικά αυτή θα ήταν μια από τις πιο περιζήτητες θέσεις στον πλανήτη. Και τι δεν έχει: Δύναμη, πρεστίζ, καλά χρήματα, δώρα, τσάι με το βασιλιά και τον εκάστοτε Πρωθυπουργό της Βρετανίας, επισκέψεις από ηγέτες, πλήθος κόσμου να σε παρακαλάει να του δώσεις πίσω κανένα μάρμαρο, τα πάντα όλα. Και πράγματι, αν η αγγελία άνοιγε πριν από δύο χρόνια, θα γινόταν σφαγή για να πάρει κάποιος τη θέση. Σήμερα, πολλοί κοιτούν από μακριά την ηλεκτρική καρέκλα του διευθυντή του ΒΜ και πιθανότατα σκέφτονται «άστο καλύτερα, ας βγάλει άλλος το φίδι από την τρύπα».

Το φίδι δεν είναι ένα, βέβαια, είναι ολόκληρη φιδοφωλιά. Οταν παραιτήθηκε, πριν από τέσσερις μήνες, ο προηγούμενος διευθυντής του Μουσείου, Χάρτγουικ Φίσερ, άφηνε πίσω του ένα σκάνδαλο μεγατόνων με κλοπές και πωλήσεις αντικειμένων μέσω eBay, έναν οργισμένο -και πολύ αποφασισμένο να φέρει πίσω στην Ελλάδα τα Γλυπτά – Μητσοτάκη, ανάγκες της τάξεως του ενός δισεκατομμυρίου στερλινών και κάτι ψιλά για να γίνει άμεσα ανακαίνιση και όλα αυτά με μια κυβέρνηση στη Βρετανία που θα πρέπει να χτυπηθεί ο πλανήτης από κομήτη για να παραμείνει στην εξουσία.

Μέσα σε όλα αυτά ακούγεται κάπως τρομακτική η περιγραφή του ιδανικού υποψηφίου, ο οποίος θα πρέπει να έχει «όραμα για το μέλλον του Βρετανικού Μουσείου και το στόχο του ως εθνικό και παγκόσμιο μουσείο τον 21ο αιώνα». Πρώτα απ’ όλα ο 21ος αιώνας είναι ήδη στο ένα του τέταρτο, αυτό το όραμα έπρεπε να έχει οριοθετηθεί προ πολλού. Πέραν αυτού, το μείζον ερώτημα δεν αφορά οράματα αλλά την επιβίωση του μουσείου, μέσα σε μια πολύ δύσκολη γι αυτό συγκυρία. Διότι, δεν είναι μόνο η Ελλάδα που ζητάει πίσω τους αρχαιολογικούς της θησαυρούς, από πίσω έχουν πιάσει στασίδι κι άλλοι. Πολλοί.

Το ΒΜ παραμένει το τρίτο σε επισκεψιμότητα στον κόσμο, αλλά σε μεγάλο βαθμό αυτό οφείλεται σε δύο πράγματα που κινδυνεύουν αμφότερα άμεσα: τη φήμη του και τα αντικείμενα που διεκδικούν με αξιώσεις οι χώρες προέλευσής τους.

Ο νέος διευθυντής θα μπει σε ένα μουσείο που θυμίζει παλιό σπίτι που δεν φρόντισε κανείς επί χρόνια: Η οροφή στάζει, η θέρμανση είναι ανεπαρκής και παλιά, τα υδραυλικά είναι σε κακή κατάσταση και τα μεγάλα προβλήματα με όλα αυτά είναι δύο. Πρώτον, δεν είναι το σπίτι σου, να πεις, δεν πειράζει, θα την μπαλώσω τη σκεπή, θ’ ανάψω και το τζάκι· είναι το σπίτι εκατομμυρίων μοναδικών αρχαιολογικών θησαυρών που το μουσείο επιμένει να κρατά με βασικό επιχείρημα ότι τα προστατεύει σωστά. Σωστή φύλαξη με οροφή που στάζει, όχι, δεν ακούγεται πολύ καλό. Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι ο νέος διευθυντής θα πρέπει να βρει τα λεφτά ο ίδιος, από δωρεές.

Επιπλέον όλων αυτών, επειδή το μουσείο είναι και ερευνητικό ίδρυμα, θα πρέπει να «έχει την εκτίμηση του ακαδημαϊκού κόσμου». Τέλος, θα πρέπει να είναι καλός μάνατζερ για να κουμαντάρει τους περίπου 1.000 εργαζόμενους στο μουσείο, κάποιοι εκ των οποίων έφευγαν τα βράδια με ρωπαϊκά κολιέ «ξεχασμένα» στις τσέπες τους.

Επικρατέστεροι υποψήφιοι, όπως αναφέρουν οι New York Times, είναι ο Ιαν Μπλάντσφορντ, διευθυντής του Μουσείου Επιστημών στο Λονδίνο, ο Νίκολας Κάλιναν, διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης Πορτρέτων της Βρετανίας και ο Τάκο Ντίμπιτς, ο γενικός διευθυντής του Rijksmuseum στο Αμστερνταμ. Το διοικητικό συμβούλιο του μουσείου, όμως, παραμένει «ανοιχτό και σε εξωτερικους υποψηφίους, που δεν προέρχονται από τον κόσμο των μουσείων», όπως αναφέρει η αγγελία.

Καθόλου παράξενο. Για μια τέτοια δουλειά, ο υποψήφιος μάλλον θα πρέπει να αναζητηθεί στο σύμπαν των υπερηρώων της Marvel.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News