Αρκούσε η τριπλή παρέμβαση του Αντώνη Σαμαρά στα δημόσια πράγματα για να έρθουν στην επιφάνεια σενάρια περί δημιουργίας ενός αμιγώς δεξιού κόμματος στην Ελλάδα; Ή πρόκειται απλώς για την κλασική μικροπολιτική συζήτηση που προκαλείται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, κυρίως με στόχο να ταράξει να ήρεμα νερά της εξουσίας;

Πράγματι, τις τελευταίες ημέρες ήταν αρκετές οι εφημερίδες και οι ιστοσελίδες που αναπαρήγαγαν αυτήν την προοπτική. Δεν είναι απλώς ότι ολόκληρη η Ευρώπη στρίβει προς τα δεξιά και σε μεγάλες χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Ολλανδία η ακροδεξιά βρίσκεται ένα βήμα από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Άλλωστε στην Ελλάδα δεν υπάρχουν- τουλάχιστον προς ώρας- ούτε οι συνθήκες ούτε το έδαφος επί του οποίου θα μπορούσε να καλλιεργηθεί ένα τέτοιο κύμα ευθείας αμφισβήτησης της πολιτικής και των θεσμών όπως τους γνωρίζουμε έως σήμερα. Υπάρχουν, όμως, όλο και περισσότερες φωνές από τον συντηρητικό χώρο- όπως αυτοπροσδιορίζεται- που αμφισβητούν την ιδεολογία του Μητσοτάκη.

Η πραγματικότητα είναι πως ο Μητσοτάκης εξελέγη και τις δύο φορές αυτοδύναμος πρωθυπουργός στηριζόμενος κυρίως στο κεντρώο εκκρεμές και όχι στη δεξιά πτέρυγα. Αληθές επίσης: το στενό σύστημα του επιτελικού κράτους προέρχεται κατά κύριο λόγο από τον χώρο της Κεντροαριστεράς και δη του εκσυγχρονισμού- γεγονός που ενοχλεί σφόδρα τους πολέμιους της σημιτικής κληρονομιάς, οι οποίοι εντός της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι καθόλου λίγοι. Αλλά και αν αναζητήσει κανείς τον ιδεολογικό πυρήνα της πολιτικής φιλοσοφίας του Μητσοτάκη θα διαπιστώσει ότι αυτό που κυριαρχεί είναι η κεντρώα, φιλελεύθερη προσέγγισή του σε μια σειρά από θέματα- ειδικά σε ό,τι να κάνει έχει με ζητήματα που άπτονται της ταυτότητας. Εναργέστερο παράδειγμα ο τομέας των δικαιωμάτων, εκεί όπου θα συναντήσει κανείς τη μεγάλη δεξιά αντίδραση.

Από εκεί και πέρα όμως η ατζέντα, αλλά και ο δημόσιος λόγος του Μητσοτάκη στα μείζονα, είναι αμιγώς δεξιά. Εθνικά, Μεταναστευτικό, εξοπλισμοί, συμμαχική τοποθέτηση της χώρας. Ο ίδιος δε δεν φαίνεται να έχει αυτοκτονικές τάσεις παραμερίζοντας τους δεξιούς ψηφοφόρους της παράταξης. Άλλωστε το μυστικό για το 40% είναι η συμπερίληψη όσο το δυνατόν ευρύτερου ιδεολογικά ακροατηρίου. Αυτό δηλαδή που συνέβη το 2019 και το 2023.

Προκύπτει, επίσης, ένα ακόμα δομικό ερώτημα: Πόση σημασία έχει στις ημέρες μας η ιδεολογία; Πόσοι είναι αυτοί που ψηφίζουν με βάση αποκλειστικά τα ταυτοτικά ζητήματα; Και ειδικότερα, αν κανείς βάλει στο ισοζύγιο από τη μία την οικονομία και τη διαχειριστική ικανότητα και από την άλλη ένα καθαρό ιδεολογικό στίγμα προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα; Μόνο η δυσαρέσκεια για την πολιτική επί των θεμάτων που καθορίζουν τη ζωή μας είναι μέγεθος ικανό να ανατρέψει τα εκλογικά δεδομένα. Μόνο τότε ανεβαίνει- φαινομενικά- η ιδεολογία στα κριτήρια επιλογής της ψήφου. Αρκεί να θυμηθούμε τι συνέβη στα χρόνια των μνημονίων. Ήταν η ιδεολογία αυτή που έφερε την Αριστερά στην εξουσία ή που διόγκωσε τη Χρυσή Αυγή ή ήταν η απελπισία των Ελλήνων που έβλεπαν τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια τους;

Στο Κέντρο ο Μητσοτάκης δεν έχει αντίπαλο. Και όπως φαίνεται δύσκολα θα αποκτήσει. Σκέφτεται, όμως, κανείς να τον αμφισβητήσει από τα δεξιά; Με λίγα λόγια, θα μπορούσε κανείς μέσα από τη Νέα Δημοκρατία να αναδειχθεί ως εν δυνάμει πρωθυπουργός εκφράζοντας δυνάμεις πιο συντηρητικές από αυτές που συνυπάρχουν μέσα στην κυβέρνηση; Ποιος θα ήταν αυτός; Ο Αντώνης Σαμαράς, ο Άδωνις Γεωργιάδης ή ο Μάκης Βορίδης; Με ποιο ακριβώς επιχείρημα; Ότι είναι περισσότερο πατριώτης από τον Μητσοτάκη; Μα στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάποια κοινοβουλευτική δύναμη που να μην εκδηλώνει σε κάθε ευκαιρία τον πατριωτισμό της. Για παράδειγμα, αν ανατρέξει κανείς στην μεταπολεμική ιστορία του ΚΚΕ θα διαπιστώσει εύκολα την αγωνία του να αποδείξει ότι το κόμμα ουδέποτε υπήρξε λιγότερο πατριωτικό από τα υπόλοιπα.

Από την αρχή της πρώτης θητείας του ήταν φανερό ότι ο Μητσοτάκης ήθελε να ξεπεράσει τους ιδεολογικούς διαχωρισμούς- κάτι που όπως είναι φυσιολογικό δεν άρεσε σε μια μερίδα των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας. Από τη δική της βάση άλλωστε προέκυψαν, παλαιότερα, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και σήμερα η Ελληνική Λύση, η Νίκη και οι Σπαρτιάτες. Κόμματα των οποίων ο πολιτικός λόγος αλλά και η ιδεολογική ταυτότητα είναι βέβαιο ότι δεν ταιριάζουν στην πολιτική φιλοσοφία του Μητσοτάκη και του επιτελείου του- ακόμα κι αν καταγράφονται παραφωνίες όπως αυτή με το κατέβασμα της ροζ σημαίας στη Νέα Υόρκη. Για τους περισσότερους, άλλωστε, μια συνεργασία του Μητσοτάκη με το ΠΑΣΟΚ θα φάνταζε πολύ ευκολότερη από ό,τι κάτι αντίστοιχο με κάποιο από τα γκροτέσκ υπερ- δεξιά σχήματα.

Αρκεί ο νόμος για τους μετανάστες ή ακόμα και αυτός για τους γάμους ομοφύλων για να ραγίσει το γυαλί αυτής της σύμπραξης του Κέντρου με τη Δεξιά που έχει συνομολογήσει ο Μητσοτάκης; Το γεγονός ότι στις ευρωεκλογές πράγματι θα δούμε άνοδο του συντηρητικού χώρου και της ακροδεξιάς είναι ικανό για να προκαλέσει σε κάποιους εντός της Νέας Δημοκρατίας σκέψεις για τον ιδεολογικό προσανατολισμό του κόμματος; Φαντάζει απίθανο για μια σειρά από λόγους. Ο κυριότερος; Η εξουσία είναι γλυκιά και ουδέποτε η κίνηση προς τα άκρα σε φέρνει εγγύτερα σε αυτήν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News