Στη διαδρομή προς το χωριό ο κλιματισμός του αυτοκινήτου μένει κλειστός. Η θερμοκρασία έξω «παίζει» μεταξύ 19-20 βαθμών Κελσίου, 19 είναι στα ψηλότερα σημεία της Εθνικής Οδού, από τον εξαερισμό μπαίνει φυσικός αέρας που δεν σε ενοχλεί, τι να σε ενοχλήσει όταν η αριστερή πλευρά σου «καίει»; Ίσως είναι λάθος εδώ τα εισαγωγικά, κυριολεκτικά καίει το αριστερό χέρι, ενώ ο μικρός πίσω γκρινιάζει ότι «σκάει». Είμαστε από την πλευρά που «χτυπάει» ο καυτός ήλιος και, αν δεν ήταν παραμονή Χριστουγέννων και κάπου στη Στερεά Ελλάδα, θα ήταν μια συνηθισμένη ημέρα και μια συνηθισμένη θερμοκρασία, σε μια καλοκαιρινή απόδραση.

Στην καμπίνα του οχήματος είμαστε όλοι, ενήλικες και παιδιά, με τα κοντομάνικα καλοκαιρινά μπλουζάκια. Λίγο παράδοξο αν σκεφτεί κανείς ότι στο πορτ μπαγκάζ έχουμε τα πουπουλένια μπουφάν, ο μεγάλος είναι δύο ημέρες βραχνιασμένος με φωνή λες και έκανε τρία πακέτα άφιλτρα, ενώ η μικρή έχει περάσει δύο ιώσεις τις τελευταίες 15 ημέρες. Τι να τους πεις, όμως, όταν «σκάνε»; Να ανοίξεις τον κλιματισμό στη δροσιά ήταν η άλλη επιλογή (για να πάθουμε οικογενειακώς πνευμονία). Στις 24 Δεκεμβρίου 2023.

Στο χωριό της ηπειρωτικής χώρας τα ίδια και ζεστότερα. Η θερμοκρασία 21 αλλά feels like 27, που λένε και τα apps, ο παππούς μας υποδέχεται με πόρτες και παράθυρα ορθάνοιχτα, ο ήλιος διώχνει την υγρασία από το παλιό σπίτι, στον δρόμο τα αυτοκίνητα κυκλοφορούν με ανοικτά παράθυρα, στην πλατεία κόσμος με κοντομάνικα λιάζεται, πήγα μια βόλτα μέχρι το super market για λίγες προμήθειες και ίδρωσα.

Στο τελευταίο Πάσχα που θυμάμαι, ήταν Μάιος, όχι ο περσινός, είχε καλό καιρό αλλά έτσι δεν ήταν. Και τώρα είναι Χριστούγεννα. Που ανακαλώ ζεστά Χριστούγεννα, αλίμονο, αλλά ποτέ δεν θυμάμαι την ατμόσφαιρα να έχει αυτή την «καλοκαιρίλα», τον ήλιο να καίει τόσο, τα πουλιά και τα φυτά να «τρελαίνονται», τα κουνούπια να κάνουν πάρτι στα γυμνά, ξανά, μπράτσα μας. Και, βέβαια, να μην είναι αυτό ένα διάλειμμα, πρόωρες Αλκυονίδες, αλλά να είναι ο κανόνας, αφού ζήτημα είναι αν έχει κάνει μια εβδομάδα γερό κρύο έως τώρα, τουλάχιστον στο κάτω μισό της χώρας.

Δεν είναι καλό αυτό, το καταλαβαίνουμε νομίζω. Όχι γιατί χαλάει τη μαγεία των εορτών, που τη χαλάει, ούτε γιατί αφήνει αδικημένους τους χειμωνάκηδες στη σοσιαλμιντιακό debate με τους καλοκαιράκηδες (το παιχνίδι είναι στημένο, τι να πεις…). Ούτε γιατί τα χιονοδρομικά λειτουργούν μόνο για καφέ και βόλτα και το μόνο σκι που μπορείς να κάνεις είναι το θαλάσσιο – στον αντίποδα, η πολυπόθητη, το πάλαι ποτέ, επέκταση της τουριστικής σεζόν γίνεται σχεδόν «αναγκαστικά», λόγω «επέκτασης» του καλοκαιριού.

Δεν είναι καλό γιατί δεν είναι φυσιολογικό. Και γιατί ακριβώς είναι μόνιμο πια. Τόσο που, τελευταία, ακούω στην πόλη, όπως και σήμερα στο χωριό, όλο και περισσότερους, περισσότερο να ανησυχούν παρά να το χαίρονται. Κάθονται στα καφενεία με τα τραπεζάκια κάτω από τα πλατάνια, μόνο «μαρτάκια» δεν φοράνε για να μην τους πιάσει ο ήλιος, άλλες φορές νομίζω θα ήταν και θα ήμασταν όλοι ενθουσιασμένοι με αυτόν τον καιρό, θα κάναμε τα καλαμπούρια μας, θα σταυροκοπιόμασταν για τα λεφτά που γλιτώνουμε από πετρέλαιο, αλλά τώρα δεν είναι έτσι, τώρα ακούς να το λένε αυτό που μπορεί και έως πρόσφατα να ειρωνεύονταν ή απλώς να υποτιμούσαν. Μιλάνε για «το κλίμα» και βλέπεις κεφάλια να κουνιούνται, χείλη να σφίγγουν και τα χαμόγελα να μαζεύονται, να φοβούνται ότι την οικονομία από τη μικρή κατανάλωση στον λέβητα θα την πληρώσουν πολύ πιο ακριβά, αλλού…

Είναι ενθαρρυντικό αυτό. Πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε συμφωνία σε COP28, οποιαδήποτε ψηφίσματα σε ΟΗΕ κλπ κλπ. Γιατί όταν ανησυχούν εκείνοι που ξέρουν ότι πρώτοι πάλι θα πληρώσουν τον λογαριασμό, τότε θα πρέπει να ανησυχούν και εκείνοι που τον στέλνουν.

Καλά Χριστούγεννα! Και καλό χειμώνα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News