Αποτέλεσαν σύμβολο καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα στις ΗΠΑ «on the road», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Μάσιμο Γκάτζι της Corriere della Sera σε ανταπόκρισή του από τη Νέα Υόρκη. Ωστόσο, τα λεωφορεία της Greyhound εξαφανίζονται σιγά σιγά από τις αμερικανικές μητροπόλεις. Μαζί τους εξαφανίζονται και οι υπηρεσίες άλλων ιδιωτικών εταιρειών μαζικής μεταφοράς προσώπων (όπως η Trailways, η Megabus, και η BoltBus), οι οποίες επί δεκαετίες προσέφεραν ασφαλείς και, κυρίως, οικονομικές μετακινήσεις σε μια χώρα όπου το σιδηροδρομικό δίκτυο, πέρα από περιορισμένο, είναι επίσης απαρχαιωμένο, ενώ και τα ναύλα είναι υψηλά.

Υπάρχουν, φυσικά, τα αεροπλάνα, τα οποία οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν ολοένα πιο συχνά για τις μετακινήσεις τους, ωστόσο ούτε τα αεροπορικά εισιτήρια είναι φθηνά ούτε υπάρχουν πτήσεις για όλους τους προορισμούς.

«Η επιδείνωση των οδικών μεταφορών είναι μια άλλη από τις κρυφές όψεις της αύξησης των ανισοτήτων στις ΗΠΑ, με τα σχετικά δεδομένα να διαφεύγουν από τις στατιστικές: τα λεωφορεία μεταφέρουν διπλάσιους επιβάτες από τον εθνικό οργανισμό σιδηροδρόμων (Amtrak) και τα τρία τέταρτα των ταξιδιωτών είναι Αμερικανοί χαμηλών εισοδημάτων (κάτω από 40.000 δολάρια τον χρόνο), κυρίως μέλη εθνοτικών μειονοτήτων, νέοι και άτομα με ειδικές ανάγκες. Σύμφωνα με έρευνες, όταν μια γραμμή καταργείται το 60% των επιβατών της σταματά να ταξιδεύει» γράφει ο ιταλός δημοσιογράφος.

Ποιο ακριβώς, όμως, είναι το πρόβλημα; Οτι η κυβέρνηση και οι τοπικές αρχές έχουν αφήσει αυτούς τους οργανισμούς παροχής υπηρεσιών μαζικής μεταφοράς προσώπων σε ιδιώτες, για τους οποίους όμως η συνέχιση των δραστηριοτήτων τους καθίσταται ολοένα πιο ασύμφορη, κυρίως λόγω του υψηλού κόστους λειτουργίας και συντήρησης ενός ευρέος δικτύου τερματικών σταθμών, αρκετοί από τους οποίους κατασκευάστηκαν πριν από σχεδόν έναν αιώνα και χρήζουν ριζικής ανακατασκευής.

Η Greyhound, η οποία πλέον ανήκει σε δυο ευρωπαϊκές εταιρείες (η γερμανική Flixbus διαχειρίζεται την παροχή υπηρεσιών ενώ τα λεωφορεία και τα ακίνητα ανήκουν σε μια βρετανική χρηματοπιστωτική εταιρεία), διαπίστωσε όχι μόνο ότι δεν είναι σε θέση να αντέξει το κόστος της ανακατασκευής των τερματικών σταθμών, αλλά και ότι μπορεί να αποκομίσει μεγάλα κέρδη από την πώλησή τους σε εταιρείες ακινήτων ή επενδυτικά ταμεία.

Πέρυσι ρευστοποιήθηκαν 33 σταθμοί της Greyhound, με αποτέλεσμα η εταιρεία να μη διαθέτει πλέον δικούς της σταθμούς σε πόλεις όπως το Χιούστον, η Φιλαδέλφεια, το Σινσινάτι, το Λούισβιλ και το Πόρτλαντ, ενώ επίκειται επίσης η πώληση των τερματικών σταθμών του Σικάγο και του Ντάλας.

Κάπως έτσι ορισμένα δρομολόγια απλώς ακυρώθηκαν, ενώ στο Σινσινάτι ο τερματικός σταθμός είναι πια ένα τροχόσπιτο σε προαστιακό χώρο στάθμευσης και σε κάποιες πόλεις τα λεωφορεία της πάλαι ποτέ κραταιής Grayhound φορτώνουν και ξεφορτώνουν επιβάτες στη μέση του δρόμου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

«Μελαγχολική επιθανάτια αγωνία μιας υπηρεσίας που γεννήθηκε πριν από περισσότερο από έναν αιώνα. Η Greyhound ιδρύθηκε το 1914 στη Μινεσότα. Οι τερματικοί σταθμοί της, που σε πολλές αμερικανικές πόλεις, από τη δεκαετία του 1930 και μετά, ήταν πάντα κατάφωτοι, γεμάτοι κίνηση και ανοιχτοί 24 ώρες το 24ωρο, αποτελούν πια ανάμνηση», κλείνει ο ιταλός ανταποκριτής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News