Για 40 χρόνια, η εξέλιξη, η εξέγερση και η ανθεκτικότητα ήταν τα χαρακτηριστικά της Μαντόνα, αλλά η μελλοντική ορμή είναι η δύναμη της ζωής της. Υπήρξε η κορυφαία ντίβα της ποπ μουσικής, που λειτουργούσε σε σχεδόν αέναη κίνηση. Γιατί, λοιπόν, αναρωτιούνται οι New York Times, ξαφνικά πήρε την απόφαση να σταματήσει και να κοιτάξει στο παρελθόν της;

Με πινελιές αψηφισιάς και διστακτικότητας, το βορειοαμερικανικό σκέλος της νέας περιοδείας της, «Celebration Tour», ξεκίνησε την περασμένη εβδομάδα στο Barclays Center του Μπρούκλιν, με όλα τα κλασικά στοιχεία ενός υπερθεάματος της σταρ. Πρόκειται για την πρώτη τουρνέ της που έχει ως επίκεντρο τις επιτυχίες της – και όχι ένα νέο άλμπουμ.

Αλλά, σε αντίθεση με τις 11 προηγούμενες τέτοιας εμβέλειας περιοδείες της, αυτή είναι στοιχειωμένη από φαντάσματα – άλλα καλοδεχούμενα και άλλα απρόσκλητα. Οι Times παρατηρούν ότι αν η «Celebration Tour» εξιστορεί την ιστορία της καριέρας της, η κιβωτός της περιέχει δύο εμπειρίες μητρότητας: τη δική της και την απώλεια της μητέρας της.

Το πρώτο μέρος της συναυλίας, που χωρίζεται σε επτά κεφάλαια, είναι το πιο ανέμελο (με τις επιτυχίες «Everybody», «Holiday», και «Open Your Heart»). Αλλά η επιτυχία βασίζεται στους προσωπικούς της αγώνες. Πριν ανεβεί η ίδια στη σκηνή, ο παρουσιαστής της Μαντόνα, Μπομπ η Drag Queen, υπενθυμίζει στο πλήθος ότι η τραγουδίστρια ήρθε στη Νέα Υόρκη από το Ντιτρόιτ έχοντας 35 δολάρια στην τσέπη και μια σειρά απλήρωτων λογαριασμών.

Η Κάρεν Γκανζ των New York Times παρατηρεί την 65χρονη Μαντόνα ντυμένη με έναν γαλαζοπράσινο κορσέ, μια μαύρη μίνι φούστα και ένα σακάκι στολισμένο με αλυσίδες, να αντλεί λίγη από τη σκληρή ενέργεια της νεοϋορκέζικης σκηνής της δεκαετίας του 1970, όπου η ίδια βρήκε για πρώτη φορά δημιουργικά πνεύματα. Παλιές φωτογραφίες από το θρυλικό μπαρ με «ζωντανή» μουσική CBGB, όπου έκανε τις πρώτες εμφανίσεις της, παρελαύνουν στα μάτριξ πίσω της.

Τα χαμόγελα σύντομα δίνουν τη θέση τους στον θρήνο της απώλειας. Η καλλιτεχνική κοινότητα που καθιέρωσε τη Μαντόνα αποδεκατίστηκε από το AIDS και εκείνη τραγουδά το «Live to Tell» ως φόρο τιμής. Οι οθόνες, αιωρούμενες γύρω από τη σκηνή, στην αρχή εμφανίζουν μεμονωμένα πρόσωπα. Σταδιακά αυτά πολλαπλασιάζονται, καταδεικνύοντας το μέγεθος της επιδημίας.

Για πάνω από δύο ώρες η Μαντόνα αντιστέκεται στη γραμμική αφήγηση της δικής της ιστορίας, επισημαίνουν οι NYT. Μετά την πρώτη ενότητα, η συναυλία είναι μόνο χαλαρά χρονολογική – βασισμένη κυρίως σε θεματικές ενότητες: την τολμηρή σεξουαλικότητά της («Erotica» και «Justify My Love», σκηνοθετημένο με τη μορφή οργίου), την αναζήτηση του έρωτα (Hang Up», «Bad Girl») και τη σκληροπυρηνική αψηφισιά της («Don’t Tell Me»).

Το πιο θεαματικό νούμερο της παράστασης είναι το «Like a Prayer», το οποίο τραγουδά σε ένα δραματικά περιστρεφόμενο καρουζέλ έχοντας δίπλα της χορευτές χωρίς πουκάμισο, σε πόζες που μιμούνται τη Σταύρωση του Χριστού.

Η Μαντόνα δεν έχει ποτέ στο παρελθόν επιδοθεί στη νοσταλγία, και σε αυτή τη συναυλία είναι ξεκάθαρο γιατί. Στη δεκαετία του ’80 επαναπροσδιόρισε τις προσδοκίες για το τι θα μπορούσε να πετύχει μια ποπ καριέρα. Στη δεκαετία του ’90 δοκίμασε πόσο ξεκάθαρα θα  μπορούσε να εκφράσει τις επιθυμίες της. Στη δεκαετία του 2000 βρήκε μια νέα ελευθερία πάνω στην πίστα. Στη δεκαετία του 2010 έφερνε νέες φωνές στην τροχιά της.

Αλλά σε μια περιοδεία που γιορτάζει το παρελθόν είναι αδύνατο να αγνοήσεις το πέρασμα του χρόνου, σημειώνει η Κάρεν Γκανζ. Υπάρχει λιγότερο μέλλον μπροστά της τώρα, και δεν είναι σαφές πώς η Μαντόνα θα αναμετρηθεί μαζί του. Μέχρι πρόσφατα, η πρωτοποριακή καριέρα της ήταν η επίδειξη μιας φαινομενικά εξωπραγματικής σωματικής δύναμης.

Αλλά κοντά στο τέλος της τουρνέ του 2020, στην οποία υποστήριζε το τελευταίο της στούντιο άλμπουμ, «Madame X», οι σοβαροί τραυματισμοί τής δημιούργησαν προβλήματα. Το κάποτε ανεξάντλητο κορμί της την πρόδωσε λίγες μέρες πριν από την προγραμματισμένη έναρξη της «Celebration Tour», τον περασμένο Ιούλιο, όταν και νοσηλεύτηκε με λοίμωξη.

«Δεν πίστευα ότι θα τα κατάφερνα αυτό το καλοκαίρι, αλλά να που είμαι εδώ» είπε στο πλήθος στη συναυλία του Μπρούκλιν. Παράλληλα, εξοικονόμησε χώρο στην παράσταση για όσους δεν τα κατάφεραν, αναφέρουν οι New York Times. Σε ένα απρόσμενο αφιέρωμά της στον αείμνηστο Μάικλ Τζάκσον, στις οθόνες προβλήθηκαν οι σιλουέτες των δυο σούπερ σταρ να χορεύουν μαζί, σε μια μίξη του «Billie Jean» και του «Like a Virgin».

Ενας χορευτής ντυμένος σαν τον Prince μιμήθηκε το σόλο του «παίζοντας» με μια από τις χαρακτηριστικές κιθάρες του στο τέλος του «Like a Prayer». Και, με συγκινητικό τρόπο, η Μαντόνα τίμησε τόσο τη γέννηση του γιου της Ντέιβιντ όσο και τη δική της μητέρα, όταν εκείνος ανέβηκε στη σκηνή για το «Mother and Father». Ο Ντέιβιντ έπαιξε κιθάρα σε αυτό το μελαγχολικό τραγούδι, αλλά και στο «La Isla Bonita», ενώ η κόρη της, Μέρσι, τη συνόδευσε στο πιάνο για το «Bad Girl».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News