Μέγιστη ταλεντάρα στα μηχανοκίνητα ο «Εμο», όπως είναι το παρατσούκλι του στη Βραζιλία. Ηδη από τα 14 του έτρεχε με μοτοσικλέτες. Στα 16 του με υδροπλάνα. Στα 20 του κέρδισε τις 6 Ωρες του Ιντερλάγος με ένα VW Karmann Ghia. Kαι χρειάστηκαν μόλις τρία χρόνια για να κάνει τη μετάβαση από τα καρτ στη Φόρμουλα 3 και μετά από τη Φόρμουλα 2 στο πρωτάθλημα των μεγάλων, τη F1, όπου έγινε ο τρίτος οδηγός στην ομάδα της Lotus.

Στη συνέχεια είχαμε το τραγικό δυστύχημα του Γιόχαν Ριντ στη Μόντσα, οδηγώντας την πανάλαφρη και μάλλον επικίνδυνη Lotus – υπάρχει και σχετική επιστολή που είχε γράψει ο Ριντ προς το μεγάλο μυαλό της ομάδας, τον Κόλιν Τσάπμαν, όπου του εξέφραζε τις ανησυχίες του.

Ο Εμερσον Φιτιπάλντι έζησε όλη τη δύσκολη, σκληρή, θεαματική και χωρίς πολλά-πολλά προστατευτικά εποχή της Φόρμουλα 1. Στην πορεία της καριέρας του έχασε συνολικά 37 φίλους του και συναγωνιζόμενους. Η F1 στα ’70s ήταν αμείλικτη. Αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω και ένας από τους σημερινούς οδηγούς που τρέχουν σήμερα στη Φόρμουλα 1 που θα δεχόταν να δεθεί στο μονοθέσιο με τις τότε συνθήκες. Ισως, μπορεί, ενδεχομένως, μόνο ο Αλόνσο – και αυτό με μεγάλη επιφύλαξη.

Ο Φιτιπάλντι έζησε, οδήγησε, ρίσκαρε και κέρδισε ό,τι είχαν να προσφέρουν οι αγώνες αυτοκινήτου στο κορυφαίο επίπεδο, χωρίς μετριοπάθειες και σκέψεις για το συνταξιοδοτικό. Ηταν η εποχή που οι οδηγοί δεν ήξεραν αν θα επέστρεφαν στο σπίτι τους την Κυριακή το βράδυ. Ομως ο Εμερσον ήταν αισιόδοξος εκ φύσεως, ταχύτατος και γεννημένος νικητής.

Το 1970 κέρδισε το πρώτο του Γκραν Πρι, στις ΗΠΑ. Την επόμενη χρονιά είχε έναν τραυματισμό που τον κράτησε για λίγο πίσω, ωστόσο επανήλθε την επόμενη σεζόν, το 1972, για να κερδίσει πέντε αγώνες, να πάρει τρεις φορές την pole position και, τελικά, να στεφθεί πρωταθλητής – ο νεότερος που είχε στεφθεί μέχρι τότε, στα 25 του χρόνια. Επανέλαβε τον θρίαμβό του δύο χρόνια αργότερα, το 1974, κατακτώντας έτσι δύο φορές τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, αυτή τη φορά με την ομάδα της McLaren.

Ομως το ταλέντο του Φιτιπάλντι δεν σταμάτησε στα χωρικά ύδατα της F1. Παράλληλα με επιχειρηματικές κινήσεις, ξαναγεννήθηκε ως οδηγός μέσα στο κόκπιτ των αμερικανικών CART Series όταν, το 1989, πήρε το πρωτάθλημα. Κερδίζοντας τα Indy 500 έγινε μόλις ο δεύτερος μη αμερικανός οδηγός, μετά τον Βρετανό Γκράχαμ Χιλ το 1966, που ανέβαινε με την ακριβοθώρητη κούπα στο βάθρο.

Ηταν σκληρό καρύδι ο Φιτιπάλντι. Οταν τελικά αποσύρθηκε από τους αγώνες, κουβαλώντας έναν τραυματισμό που είχε στο σβέρκο τρέχοντας στο Michigan Speedway το 1966 και, αργότερα, έναν ακόμη στην πλάτη από ελαφρά πτώση αεροπλάνου, ο Εμερσον έβγαλε το κομπιουτεράκι και μέτρησε τα πεπραγμένα: δύο παγκόσμια πρωταθλήματα συν 22 νίκες, 14 εξ αυτών στη Φόρμουλα 1, συν έξι ταχύτερους γύρους, συν τρεις ομάδες της F1 (Lotus, McLaren), συν 2.624 συνολικά γύρους, συν περίπου 14,2 εκατ. δολάρια στην τσέπη. Mαζί και η απειλή χρεωκοπίας το 2016.

Χαλάλι του όλα και όλα στο φουλ. Ο «Εμο», όπως λένε στο Αμέρικα, είναι alive and kicking. Το διασκεδαστικό βίντεο στον επίσημο λογαριασμό της McLaren, όπου μιλάει ο ίδιος, συμπυκνώνει ωραία όλα τα παραπάνω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News