Και ενώ η υπόθεση με τον σκύλο χάσκι στην Αράχωβα ερευνάται για να αποκρυπτογραφηθούν τα αίτια θανάτου του, ένας άνθρωπος κατασπαράζεται από σκυλιά και πεθαίνει. Μια γυναίκα δέχεται επίθεση από τρία τσοπανόσκυλα έξω από το σπίτι της, στη Νεοχωρούδα Θεσσαλονίκης.

Ο ιδιοκτήτης των τριών σκυλιών συλλαμβάνεται και του ασκείται ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος, για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο, επειδή δεν είχε λάβει όλα τα μέτρα για την ασφαλή φύλαξη των σκυλιών στον προαύλιο χώρο του. Ο ίδιος υποστηρίζει στον εισαγγελέα ότι τα σκυλιά άνοιξαν τρύπα, την οποία δεν είχε αντιληφθεί, και έτσι πέρασαν έξω. Υποστηρίζει ακόμα ότι δεν είχαν επιθετική συμπεριφορά και ότι ήταν φύλακες του σπιτιού, καθώς στο Ωραιόκαστρο έχουν πολλές διαρρήξεις.

Δύο υποθέσεις με πρωταγωνιστές σκυλιά. Η μία έχει θύματα τα ζώα και η άλλη τους ανθρώπους. Στη μέση, η κοινή γνώμη που αναρωτιέται ποιο θύμα να υποστηρίξει περισσότερο. Ο θάνατος του χάσκι στην Αράχωβα πυροδότησε ένα κύμα ευαισθητοποίησης. Παρ’ όλο που δεν είναι βέβαιο ότι το ζώο κακοποιήθηκε μέχρι θανάτου από άνθρωπο –αυτό θα το απαντήσει με σαφήνεια η έρευνα–, το να αντιδρά τόσο έντονα η κοινή γνώμη στην υποψία της κακοποίησης ενός ζώου από ανθρώπινο χέρι είναι οπωσδήποτε ένα υγιές αντανακλαστικό.

Σαφέστατα και η υπόθεση της Νεοχωρούδας μάς έχει παγώσει. Το να πεθαίνει ένας άνθρωπος με τέτοιο τρόπο είναι φρικτό. Στην κριτική που ασκείται στα κοινωνικά δίκτυα, όμως, αρκετοί λένε ότι η ευαισθητοποίησή μας δεν είναι εξίσου γενναιόδωρη όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος από επίθεση σκυλιών και ότι για την περίπτωση στη Θεσσαλονίκη δεν χύθηκαν οι τόνοι διαδικτυακού μελανιού που χύθηκαν για την Αράχωβα. Κάποιοι τα έβαλαν και με τους φιλόζωους και τις φιλοζωικές οργανώσεις, κατηγορώντας τους ότι στο ένα αντιδρούν ενώ στο άλλο σωπαίνουν.

Η αμήχανη στάση της κοινωνίας απέναντι στον θάνατο ενός ανθρώπου από επίθεση σκυλιών αποκαλύπτει μάλλον το κενό μας στη βαθύτερη κατανόηση του πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα ζώα. Τα οποία, προφανώς, δεν φταίνε σε τίποτα. Είναι όντα που λειτουργούν με το ένστικτο. Δεν περιμένεις από έναν σκύλο που έχει αγριέψει να σκεφτεί λογικά και να μη δαγκώσει, εκτός αν η αντίληψή σου είναι τόσο περιορισμένη που πιστεύεις ότι μπορεί να το κάνει.

Η ευθύνη των ιδιοκτητών ζώων είναι μεγάλη σε κάθε περίπτωση. Δεν θέλω να καταφύγω σε κοινοτοπίες, όπως ότι αν δώσεις αγάπη σε ένα ζώο αυτό δεν αγριεύει. Εχω πολλούς φίλους με σκυλάκια που τα υπεραγαπούν αλλά μπορεί τα σκυλάκια να δείχνουν ενίοτε και τα δοντάκια τους. Γιατί κάτι ίσως να τα φοβίσει, κάτι να τα αναστατώσει και είναι πιθανό να αντιδράσουν επιθετικά. Ο ιδιοκτήτης, ο οποίος ξέρει τη συμπεριφορά του ζώου του, θα πρέπει να φροντίζει να προστατεύει τους γύρω του. Μια απλή προειδοποίηση αρκεί πολλές φορές.

Αν, πάλι, έχεις ένα ή περισσότερα σκυλιά στην αυλή που τα έχεις εκπαιδεύσει για φύλακες, ξέρεις ότι μπορεί να επιτεθούν όταν μυρίζουν κίνδυνο. Υπό αυτή την έννοια, δεν καταλαβαίνω πώς ο ιδιοκτήτης των τριών σκυλιών στη Νεοχωρούδα υποστήριξε ότι δεν είναι επιθετικά. Προφανώς και είναι, αν δεν ήταν δεν θα έχανε μια γυναίκα τη ζωή της. Ο σκύλος-φύλακας δεν είναι συναγερμός να τον κλείσεις. Είναι ένα ζώο που το έχεις εκπαιδεύσει να σε προστατεύει με την ενστικτώδη αγριάδα του.

Κι όμως, κάποιοι μοιάζει να μην αντιλαμβάνονται τα αυτονόητα. Εκπαιδεύουν σκυλιά να επιτίθενται και νομίζουν ότι αυτά θα καταλάβουν ποιος είναι κλέφτης και ποιος όχι, και θα επιτεθούν εκεί που πρέπει. Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε. Αλλά επειδή έτσι νομίζατε, το κακό τώρα έχει γίνει.

ΥΓ. Θα πρέπει κάποτε η πολιτεία να ανοίξει μια σοβαρή κουβέντα και για τα αδέσποτα σκυλιά, τα οποία δημιουργούν αγέλες που είναι δυνητικά επικίνδυνες για τους πολίτες. Μια ευαίσθητη διαχείριση αυτών των ζώων είναι ασφαλώς το ζητούμενο, και όχι ο εγκλεισμός τους σε δομές με συνθήκες που ανταγωνίζονται την Κόλαση του Δάντη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News