Διαβάζοντας την είδηση για το χρυσό μετάλλιο (50 μέτρα πεταλούδα) της Αννας Ντουντουνάκη στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κολύμβησης στη Ρουμανία, μου δημιουργήθηκε η διάθεση να μάθω ποια είναι αυτή η κοπέλα. Δεν έχουμε δα και τόσους πρωταθλητές Ευρώπης, σε οποιοδήποτε σπορ. Την είδηση την είδα κάπως τυχαία, στα «ψιλά»· πού χρόνος για μια πρωταθλήτρια κολύμβησης, όταν ασχολείσαι νυχθημερόν με το εθνικό μας σπορ, τον χουλιγκανισμό;

Με τα πολλά –και όχι πολύ εύκολα– κατάφερα να βρω πληροφορίες για αυτήν. Η Αννα Ντουντουνάκη, διαβάζω, τελείωσε με άριστα τη Νομική Σχολή στην Αθήνα και στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακό Commercial and Corporate Law στο University of London, ενώ τώρα κάνει και διδακτορικό. Παίζει πιάνο και μιλάει τρεις ξένες γλώσσες. Και κολυμπάει ασταμάτητα από τα πέντε χρόνια της, όταν ξεκίνησε τη συγχρονισμένη κολύμβηση στην ιδιαίτερη πατρίδα της, τα Χανιά. Στα 28 της, έχει πάρει μέρος σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες και έχει δύο χρυσά και δύο χάλκινα σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα. Να με συγχωρεί εάν μου διαφεύγει κάτι.

Η ίδια έχει μιλήσει στο Athlete Stories για τον αγώνα που έχει κάνει, για τις αμφιβολίες της, για τις απογοητεύσεις, τη στοχοπροσήλωση, την επιμονή, αλλά και το πόσο δύσκολο είναι να συνδυάσεις τα πάντα, κολύμβηση, πρωταθλητισμό, σπουδές και ταυτόχρονα να μην αφήσεις πίσω σου την πραγματική ζωή, φίλους, κοινωνικοποίηση, εξόδους: «Μου αρέσουν οι έξοδοι, μου αρέσει η διασκέδαση πολύ. Πριν έβγαινα πολύ περισσότερο από ό,τι τώρα, πλέον έχω πιο γεμάτο πρόγραμμα, λείπω και πολύ συχνά, έχω ρίξει λίγο τους ρυθμούς μου. Αλλά σε κάθε περίπτωση, δεν πιστεύω ότι αυτό θα σταματήσει ποτέ να μου αρέσει, σε αυτή τη φάση όμως θεωρώ ότι όλες τις περιόδους πρέπει να τις ζούμε στον μεγαλύτερο βαθμό, γιατί διαφορετικά, αργότερα, θα μας μείνουν απωθημένα και προσωπικά δεν θέλω να έχω απωθημένα».

Τα διαβάζεις αυτά και λες, τι είναι αυτό το πλάσμα, υπεράνθρωπο; Οχι, δεν είναι. Ενα κανονικό κορίτσι είναι, όπως κανονικός είναι και ο Τεντόγλου, άλλο που είναι χαβαλές. Ή, μάλλον, ακριβώς επειδή είναι χαβαλές, καταλαβαίνουμε ότι είναι και κανονικός άνθρωπος. Ζουν σε μια άλλη χώρα αυτοί οι άνθρωποι; Και αν ναι, πού είναι αυτή η χώρα; Πώς μετακομίζει κάποιος σε αυτήν; Από πού παίρνουμε βίζα; Πώς φεύγεις από τη χώρα της τυφλής βίας και των ανήλικων χούλιγκαν για να πας εκεί;

«Η επίθεση ήταν προσχεδιασμένη. Ημασταν μέσα στο γήπεδο. Ενα άτομο, μεγάλο σε ηλικία, μας είπε ότι όταν δώσω το σύνθημα, θα βγείτε έξω και θα επιτεθείτε στα ΜΑΤ. Βγήκαμε από το γήπεδο, μας έδωσε μολότοφ, ξύλα, πέτρες και τις φωτοβολίδες. Εγώ δεν ήξερα πώς να χρησιμοποιήσω τη φωτοβολίδα που μου έδωσαν. Μου έδειξαν εκείνη την ώρα πώς να πυροβολήσω με το όπλο. Δεν είδα το πρόσωπό του γιατί φορούσε full face».

Ο 18χρονος που τραυμάτισε σοβαρά τον αστυνομικό πριν από λίγες ημέρες με τη ναυτική φωτοβολίδα και είπε τα παραπάνω στην κατάθεσή του, πιθανότατα δεν έχει ακούσει ποτέ για την Αννα Ντουντουνάκη· τον Τεντόγολου, πάλι, μάλλον θα τον ξέρει από κάνα βίντεο στο TikTok. Ο ίδιος έχασε για πάντα το τρένο για την άλλη εκείνη χώρα, της στοχοπροσήλωσης, του αθλητισμού και των επιτευγμάτων. Θα περάσει από το σωφρονιστικό σύστημα, θα βγει σεσημασμένος, και αν η κατάσταση δεν έχει συμμαζευτεί ως τότε, έχει πολλές πιθανότητες να ξαναβρεθεί στρατευμένος στη γηπεδική ή άλλη βία.

Πώς τις γεφυρώνεις τις δύο αυτές χώρες, που απλώς τυχαίνει να συνυπάρχουν στον ίδιο γεωγραφικό χώρο;

Είναι πολύ απλοϊκό και εύκολο να ρίξεις τις ευθύνες –ή τα εύσημα– στους γονείς. Προφανώς οι γονείς κάτι κάνουν ή δεν κάνουν, αλλά οι γονείς δεν ζουν αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Είναι τρομερά εύκολο να σου «ξεφύγει» το παιδί, πολύ πιο εύκολο από το αντίθετο, όσοι είναι γονείς, το ξέρουν. Η βία είναι παντού, η απογοήτευση επίσης, ο μηδενισμός, η ισοπέδωση, η αγανάκτηση, το κενό. Οταν το παιδί στέκεται πάνω σε αυτή τη γέφυρα, ανάμεσα στη μία Ελλάδα και στην άλλη, στον έναν κόσμο τελικά και τον άλλον, χρειάζεται ένα χέρι για να του δείξει τον δρόμο. Χρειάζεται παραπάνω από έναν «καλό» γονιό.

Μια κοινωνία που να του προσφέρει νόημα, ένα σχολείο που να του προσφέρει ορίζοντες, ΜΜΕ που να του προσφέρουν αλήθειες και πρότυπα και όχι μόνο βία και τρόμο, χρειάζεται ένα κράτος που να του ανοίγει δρόμους και όχι να το μπλοκάρει από παντού, χρειάζεται οράματα.

Χρειάστηκα περίπου 700 λέξεις για να φτάσω στη μία που έχει σημασία. Οραμα. Δίνουμε όραμα στα παιδιά; Ας αναρωτηθούμε όλοι εμείς οι μεγάλοι, που περιφερόμαστε διαρκώς με το δάχτυλο σηκωμένο στους νέους, αν φταίνε πραγματικά εκείνοι.

Δεν είναι απαραίτητο να γίνεις Ντουντουνάκη στη ζωή αυτή. Δεν είναι απαραίτητο να γίνεις πρωταθλητής σε κάποιο σπορ. Αρκεί, υποθέτω, να καταλάβεις ότι η ζωή η ίδια είναι ένα σπορ από μόνη της. Και σε αυτό το σπορ, το δυσκολότερο όλων, μπορείς να επιλέξεις τη θέση σου στον στίβο, ή στις κερκίδες, πετώντας φωτοβολίδες. Και αν μεγαλώσεις σε έναν κόσμο γεμάτο μικρές ή μεγάλες φωτοβολίδες, η επιλογή είναι σχεδόν αυτονόητη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News