Την άποψή μου για τον Μάρεϊ (δεν εννοώ τον τενίστα) την έχω ξαναγράψει. Πρόκειται για τον μεγαλύτερο εν ζωή σχεδιαστή, μηχανολόγο, επιχειρηματία, βαθύ γνώστη όχι μόνο των νόμων της αεροδυναμικής αλλά των μυστικών της, αθεράπευτο πετρολχεντά, γκουρού της F1, με ολιστική αντίληψη της διαδικασίας παραγωγής, των υλικών και των προϋπολογισμών. Όλα μαζί σε ένα πακέτο. Ο Γκόρντον (κι όχι ο Αντι…) είναι μία κατηγορία μόνος του. Τον θαυμάζω απεριόριστα. Εκτός από τα γούστα του στα πουκάμισα που φοράει.

Ομως, ο Gordon Murray είναι τόσο τεράστιος συνολικά, ως προσωπικότητα στην αυτοκίνηση και ως αντίληψη τού τι σημαίνει «σπορ αυτοκίνητο» που  του το συγχωρώ. Πλάκα κάνω για το τελευταίο. Το πιο πρόσφατο δημιούργημά του, το GMA Τ.50, μπορεί, στα δικά μου τουλάχιστον μάτια, να μην είναι το πιο όμορφο υπεραυτοκίνητο που κυκλοφορεί, σίγουρα όμως είναι το πιο ανόθευτο, αναλογικό ελιξίριο οδήγησης. Ίσως κι αυτό που κλείνει, ίσως οριστικά, μια εποχή.

Φυσικά, κατά συνήθειά του έχει φροντίσει να στροφάρει πολύ ψηλά, εν προκειμένω στις 12.100 στροφές αλλά να έχει και τον οδηγό καθισμένο στο κέντρο της τριθέσιας διάταξης, όπως και η McLaren F1, το ταχύτερο αυτοκίνητο παραγωγής που είχε σχεδιάσει το μακρινό 1992.

Το Τ.50 επάνω του, σε κάθε εκατοστό του, εκφράζει το ενδελεχές πρίσμα μέσα από το οποίο ο Μάρεϊ προσεγγίζει τα αυτοκίνητα που δημιουργεί. Και για τους παραπάνω, ενδεικτικούς και μόνο, λόγους το Τ.50 κερδίζει επάξια τον τίτλο του καλύτερου αυτοκινήτου στον κόσμο, σύμφωνα με τη σχετική αξιολόγηση του βρετανικού Top Gear, όπως συνηθίζει κάθε χρόνο το Δεκέμβριο.

Για την ακρίβεια, ο τίτλος είναι «The best driver’s car in the world» και προφανώς διευκρινίζει ότι άλλο πράγμα το καλύτερο αυτοκίνητο στον κόσμο κι άλλο το καλύτερο αυτοκίνητο στον κόσμο για τον οδηγό που εκτιμά την οδήγηση. Το πρώτο εμπεριέχει και άλλα, πιο «επίγεια» κριτήρια: κάποιο σχετικά ρεαλιστικό κόστος αγοράς, την πρακτικότητα, την ευκολία χρήσης σε καθημερινές συνθήκες και άλλα τέτοια.

Το Τ.50 του Μάρεϊ δεν διακρίνεται για τίποτα από τα παραπάνω. Κοστίζει 2,8 εκατομμύρια λίρες, δηλαδή περίπου 3,2 εκ. ευρώ, απαιτεί μια ολόκληρη διαδικασία μόνο και μόνο για να καθίσεις στη θέση του οδηγού και πιθανότατα δεν είναι και ό,τι πιο ξεάγχωτο, έτσι χαμηλό και φαρδύ που είναι, για να γυρνοβολάς στο υγρό Λονδίνο. Πόσο μάλλον που δεν έχει πολά από τα συνηθισμένα ηλεκτρονικά βοηθήματα.  Και, αντίθετα από τη νέα νόρμα που θέλει τα υπεραυτοκίνητα να εξοπλίζονται με αυτόματα κιβώτια, το Τ.50 επαφίεται σε ένα χειροκίνητο 6άρι.

Ως γνωστόν, ο Μάρεϊ έχει θέμα με το βάρος. Το αντιπαθεί. Και επιμένει πως ο στόχος του όταν σχεδίαζε το Τ.50 ήταν να συγκρατηθεί στο ελάχιστο δυνατό. Τη δέσμευσή του την τήρησε και το Τ.50 δείχνει μόλις 997 κιλά (χωρίς καύσιμα) στη ζυγαριά. Ο V12 κινητήρας (σε αγαστή συνεργασία με τη Cosworth) είναι τετράλιτρος (μικρή χωρητικότητα για ένα τόσο πολυκύλινδρο μοτέρ) και έχει βάρος μόλις 182 κιλά. Το κιβώτιο μόνο 80 κιλά. Το μονοκόκ και μέρη του αμαξώματος μόλις 150. Τα Weight Watchers (αλήθεια, τα θυμάται κανείς;) στην καλύτερη φόρμα τους.

Τέλος πάντων, ήδη γράφονται σελίδες και διθύραμβοι για το Τ.50. Ας αρκεστούμε σε αυτά τα ολίγα και, αν έχετε διάθεση και για το οπτικοακουστικό, ακολουθεί και το σχετικό βίντεο:

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News