Ο Γιώργος Φλωρίδης δεν είναι πρωτάρης στην Πολιτική. Εχει με άλλα λόγια αίσθηση του πολιτικού κινδύνου, έχει αναπτύξει πολιτικό ένστικτο, γνωρίζει ποια πολιτικά βήματα εμφανίζουν πιθανότητα να μείνουν στην Ιστορία. Το γεγονός ότι θέτει σε τροχιά, ως πολιτικός προϊστάμενος της Δικαιοσύνης, σημαντικά μεγάλες αλλαγές στη διαδικασία της ποινικής δίκης, σημαίνει ότι αναλαμβάνει συνειδητά πολύ μεγάλο ρίσκο.

Πόσες φορές έχουν επιχειρηθεί «μεταρρυθμίσεις» από την εποχή του Ελευθερίου Βενιζέλου, από τις πιο χαρακτηριστικές περιόδους αναμόρφωσης του ελληνικού Δικαίου; Απειρες. Οι περισσότερες έχουν περάσει στη λήθη, ομοίως και οι πολιτικοί αυτουργοί τους, αφού δεν κατάφεραν να φέρουν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Αλλοτε γιατί δεν ήταν κατάλληλο το timing, η συγκυρία, για να τις υποθάλψει, άλλοτε γιατί ήταν άνευρες, μη κομβικές, ήσσονος σημασίας. Γιατί δεν ήταν πραγματικές μεταρρυθμίσεις.

Δημοσιεύματα καθώς και ο προγραμματισμός μιας συνέντευξης Τύπου στο υπουργείο Δικαιοσύνης την προσεχή Τρίτη 28 Νοεμβρίου προαναγγέλλουν σημαντικές αλλαγές: οπωσδήποτε πιο αυστηρές ποινές, σαφώς δίκες συντομότερης διάρκειας.

Αδιαμφισβήτητα είναι σωστό να κινδυνεύουν «επαγγελματίες μηνυτές», είναι ορθή η εφαρμογή – επιτέλους – των διατάξεων για την κοινωφελή εργασία (για τους καταδικασμένους με ποινές μικρές για πλημμελήματα), έχει θετικό προσανατολισμό η διαπραγμάτευση πριν από την άσκηση της ποινικής δίωξης.

Σε κλίμα έντονης κοινωνικής φόρτισης, γενικευμένου θυμού τολμά να πει κανείς, καθώς η πανδημία της Covid-19 ενέτεινε προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα, φέρνοντας στον αφρό σάπια υπολείμματα του παρελθόντος και νοσηρές εκφάνσεις προσωπικοτήτων, το υπουργείο -πλήρως συντονισμένο- φέρεται αποφασισμένο να κινηθεί σε σκληρή γραμμή: σχεδόν όλα τα κακουργήματα θα τιμωρούνται μετά την ψήφιση του νομοθετήματος με μεγαλύτερες ποινές, που θα αγγίζουν και τα 20 χρόνια.

Φυλακή θα κάνουν ακόμη και όσοι βάζουν φωτιά από αμέλεια ή εμπλέκονται με δική τους ευθύνη σε τροχαία δυστυχήματα. Τα σίδερα θα βλέπουν για περισσότερο καιρό, 2 με 3 χρόνια, οι καταδικασθέντες για κακουργήματα, κατά τρόπον ώστε οι σοβαρές ποινές να εκτίονται πραγματικά.

Είναι βέβαιο ότι σε αυτή τη φάση μεγάλο τμήμα του πληθυσμού θα ικανοποιηθεί από την τροπή που παίρνουν τα νομικά-δικαστικά πράγματα. «Τι τον νοιάζει τον χαροκαμένο τι γίνεται στη Νορβηγία και την Ολλανδία… Το αίμα του πίσω θέλει να πάρει. Να δει τον θύτη να λιώνει στο κελί του «μέχρι να δύσει η ήλιος». Μόνο έτσι πιστεύει ότι θα ησυχάσει ο θιγείς, το όποιο θύμα, μόνο έτσι θα επέλθει κοινωνική δικαιοσύνη», εξομολογείται θιασώτης της επιλογής αυτής. «Δεν ενδιαφέρεται άλλωστε για θεωρίες νομικές και εκτός συνόρων τροπάρια που κινούνται σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, ιδίως στην Ευρώπη».

Η ελληνική κοινωνία έχει οπωσδήποτε τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, συχνά – πυκνά μας εκπλήσσουν αυτά. Θα λειτουργήσει άραγε αποτρεπτικά το νέο σχήμα; Θα μειωθούν εντέλει τα κακουργήματα; Θα απορροφήσουν οι νέες διατάξεις την έννοια της ατιμωρησίας; Η νέα νομοθετική πραγματικότητα θα δοκιμαστεί στην πράξη. Στις φυλακές, στα δικαστήρια, στα δικηγορικά γραφεία. Εκεί όπου στενάζουν πολίτες και νομικοί επιστήμονες.

Το ρίσκο του κ. Φλωρίδη είναι μεγάλο όχι μόνο γιατί είναι πολιτικό, αλλά πρωτίστως γιατί είναι βαθιά κοινωνικό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News