Πολλές φορές, σε προηγούμενες κρίσεις παγκόσμιας κλίμακας, η Ελλάδα έζησε με την πρόσκαιρη ψευδαίσθηση ότι «είναι θωρακισμένη». Πιο πρόσφατη τέτοια εμπειρία ήταν εκείνη του 2008-2010. Και για να μην έχουμε ακόμη αυταπάτες, τα απόνερα εκείνης της καταστροφικής ψευδαίσθησης ζούμε σήμερα.

Το στρεβλό πολιτικό σκηνικό που διαμορφώθηκε εκείνη την περίοδο, με αρχή τον «ηρωικό» Δεκέμβριο του ’08, συνέχεια την πτώχευση και τα μνημόνια και κατάληξη την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτό που σήμερα καταρρέει, μαζί με το κόμμα που γιγαντώθηκε με την οργή, την εχθροπάθεια και το ψέμα.

Η κατάρρευση του ενός πόλου του πολιτικού στερεώματος, έστω και με τα χαρακτηριστικά που είχε και με τα πρόσωπα που κυβέρνησαν τη χώρα επί πεντέμισι χρόνια και απλώς πέρασαν και δεν ακούμπησαν και σήμερα αποκαλύπτονται με θλιβερό τρόπο, είναι μια πολλαπλώς προβληματική συνθήκη. Οχι μόνο επειδή δεν υπάρχουν πλέον «βάρβαροι» και «μπαμπούλες», αλλά κυρίως επειδή φαίνεται –τουλάχιστον στην απεικόνιση της στιγμής– ότι δεν υπάρχει κάτι να τους υποκαταστήσει. Δεν υπάρχει κάτι αξιόπιστο και προσγειωμένο να «υποδεχθεί» τους για οποιονδήποτε λόγο δυσαρεστημένους από τη διακυβέρνηση της ΝΔ – και υπάρχουν τέτοιοι, δεν πρέπει κανείς να μπερδεύεται.

Αν αποφύγει κάποιος τους πειρασμούς των θεωριών συνωμοσίας και αναζητήσει απάντηση στο ερώτημα «γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν απορροφά τους πρώην ΣΥΡΙΖΑίους (ψηφοφόρους), που ήταν στο κάτω-κάτω πρώην ΠΑΣΟΚοι», βλέπει το πρόβλημα.

Αυτό συμβαίνει επειδή απέναντι στον Μητσοτάκη δεν ορθώνεται μια ρεαλιστική κριτική, μια πρόταση, κάτι τέλος πάντων που να είναι αποτέλεσμα επεξεργασίας, τεκμηρίωσης και συνείδησης για το κοινό στο οποίο απευθύνεται.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το φορολογικό νομοσχέδιο. Ενα κατεξοχήν πρόσφορο πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης, στο οποίο τα κόμματα έχουν κάθε ευκαιρία να αναδείξουν τις πολιτικές τους προτεραιότητες, τις δυνατότητές τους να αντιληφθούν και να εκφράσουν την κοινωνικοοικονομική συνθήκη και να προτείνουν κάτι που θα γίνει για κάποιον λόγο και θα φέρει ένα αποτέλεσμα. Δεν συμβαίνει αυτό, μόνο κραυγές και εύκολες ατάκες ακούγονται.

Θα περάσει έτσι κι αυτό, θα φωνάζει το ΠΑΣΟΚ και οι άλλοι για τις υποκλοπές και θα πάμε στις ευρωεκλογές για να ζήσουμε το επόμενο επεισόδιο της πολιτικής περιόδου.

Ας φανταστούμε όμως κάτι όχι και τόσο απίθανο ενόψει αυτής της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης.

Ο Μητσοτάκης και η ΝΔ να καταγράψουν (λογικά) μια κάποια φθορά και υποθετικά να υποχωρήσουν κάπου στο 34-35%. Ο ΣΥΡΙΖΑ να ψάχνει τη ψήφο του, το ΠΑΣΟΚ να βρεθεί κάπου στο 15-16%, το ΚΚΕ να ενισχυθεί κι άλλο και μια εκλογική μάζα πάσης φύσεως δυσαρεστημένων από οτιδήποτε να διασπαστεί και να μοιραστεί σε διάφορα κόμματα και κομματίδια της διαμαρτυρίας και της ακρότητας ή της γραφικότητας. Εκτός και αν συμβεί καμια άλλου τύπου έκπληξη και δούμε σε αυτήν την κάλπη, της κατεξοχήν χαλαρής ψήφου, το ΚΚΕ να κάνει την έκπληξη και να ανεβαίνει στη δεύτερη θέση, κάτι που πάντως δεν αλλάζει την ουσία του φαινομένου.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, το σενάριο αυτό δεν ακούγεται τόσο απίθανο. Και αυτή η πολιτική πραγματικότητα μπορεί να γίνει ο πυρήνας της επόμενης κρίσης.

Δεν είναι και τόσο απλό να μη βρίσκει ένα τόσο μεγάλο τμήμα του πληθυσμού τι να ψηφίσει και –κυρίως– για ποιον λόγο.

Για να μην έχουμε αυταπάτες για μία ακόμη φορά, το 2024 είναι ίσως η κρισιμότερη χρονιά των τελευταίων και των επόμενων ετών. Με τον Τραμπ να έχει σοβαρές πιθανότητες επιστροφής στην προεδρία και την Ευρώπη, σε κωματώδη κατάσταση, να πρέπει να αναζητήσει την επόμενη δική της ηγεσία, αυτό που απαιτείται είναι ένα πολιτικό προσωπικό που να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει και να έχει συναίσθηση της κρισιμότητας.

Ενόψει αυτών, όσοι εμπλέκονται για κάποιον σοβαρό λόγο στην πολιτική οφείλουν να ανασκουμπωθούν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News