Πού να το ακούσει σύγχρονος; Με το που χτυπάγαμε, συνήθως γόνατα, πληγή, αίματα, κατέφθαναν με το οινόπνευμα. «Θα τσούξει!» ουρλιάζαμε εμείς εις μάτην. «Τσούζει! Τσούζει!» σπαρταρούσαμε στη συνέχεια, ενώ οι μάνες αυτόματα φούσκωναν μάγουλα-μπαλόνια και μας φυσούσαν αέρα με δύναμη «Σώπα, σώπα, πέρασε», «Δεν πέρασε!», «Πέρασε, πέρασε». Μετά είχε σειρά το ιώδιο. «Αυτό δεν τσούζει» μας βεβαίωναν, αλλά εμείς πνιγόμασταν στην καχυποψία. Οντως δεν έτσουζε και μας άφηνε και κοκκινάδι.

Ηταν περίεργη η εξοικείωσή μας με τον πόνο. Επεφτε και ξύλο ως «καλό», ως μάθημα. Κι αυτό πού να το ακούσει σύγχρονος! Μάλιστα, οι δάσκαλοι είχαν αναπτύξει τεχνικές. Στα αγόρια, για παράδειγμα, το τράβηγμα της φαβορίτας έδινε κι έπαιρνε. Και οι μάνες χτυπούσαν ρωτώντας μας μάλιστα στο τέλος, σίγουρα όχι από ενδιαφέρον, «Σ’ άρεσε;». Τόσο ήταν το ξύλο που δεν το μετράγαμε ως ξύλο, δεν άφηνε αποτυπώματα στην ψυχή. Τουλάχιστον έτσι νομίζω.

Η δική μου μάνα είχε και κάτι ακόμα. Το «Σφίξε τα δοντάκια σου». Δεν είμαι σίγουρη αν τα ξέσφιξα και ποτέ. Για ό,τι με πονούσε, είτε σωματικά είτε ψυχικά. Μια ιδιαίτερη εκπαίδευση στον πόνο. Τον αντέχω, τον επεξεργάζομαι. Είχε και μια άλλη φράση, «Τώρα, ό,τι μας βρήκε μας βρήκε». Εκπαίδευση στο να μη μιζεριάζουμε. Γιατί, όπως αντιλαμβάνεστε, το επόμενο στάδιο αυτού είναι πάντα ένα αποφασιστικό «Τώρα να δούμε τι κάνουμε, άσε το τι έγινε». Κοινώς, προχώρα.

Αναζητώ με τη σκέψη μου την παρηγόρια σε αυτές τις διαδρομές μιας άλλης εποχής. Τότε που για τις πληγές δεν έκαναν «θέμα». Εκλειναν εν ροή. Ακατάστατα, αστεία. «Βάλ’ το στη θάλασσα να το κάψει»… Ακου! Ωστόσο, ήταν κι εκείνα τα «Μην κλαις, πουλάκι μου». Ακόμα και το αφελές «Τώρα να δεις τι θα του κάνω!», κι ας ήταν τζούφιος ο εκφοβισμός. Μπορεί να ήταν το γεγονός ότι αυτά συνέβαιναν σε όλα τα σπίτια. Μπορεί, αυτό κι αν μπορεί, εκείνο το ταχυδακτυλουργικό «Έλα να το κάνω μάκια! Να! Πάει, πέρασε!». Μα πάνω απ΄όλα η αγκαλιά. Τι ωραίο πράγμα η αγκαλιά!

Προ ημερών έτυχε να βρεθώ σε ένα… πώς να το ονομάσω; Εργαστήρι παιδοψυχολόγων. Για την προετοιμασία ενός επεισοδίου. Κουρασμένοι γονείς συνόδευαν κουρασμένα παιδιά. Μετά το σχολείο δώσ’ του και ιδιαίτερα, δώσ’ του πια και τον ψυχολόγο… Λυπήθηκα και τους μεν και τα δε. Τι ηρωικός ο σύγχρονος γονιός! Τόσο που νοιάζεται για την ψυχούλα του παιδιού του, τόσο που ένα σωρό ειδικότητες ενσκήπτουν και το μελετάνε εξονυχιστικά (μέχρι και ύποπτα. Υπάρχουν σε κάθε κλάδο και φθηνοί… Δουλειά να έχουμε). Τόσο που τα διαζύγια μαστίζουν και σπέρνουν ενοχές. Τόσο που αγρίεψαν οι μέρες και οι νύχτες.

Ηρωικοί γονείς, ηρωικά παιδιά. Νοιάζονται, αγωνίζονται, πατεράδες συμμετέχουν όσο ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μπορεί να είναι ζόρικα τα χρόνια, αλλά υπάρχουν πολλές παρηγόριες. Γράφω, γράφω… Σχεδόν ακατάστατα. Μέσα μου, εφιάλτης στον ύπνο και στον ξύπνιο μου τα απαρηγόρητα παιδιά της Παλαιστίνης. Αχάιδευτα στον απόλυτο πόνο. Σακιά. Είτε τα τρέχουν σε δρόμους είτε τα τρέχουν σε νοσοκομεία… Σακιά. Είτε μόνα κατάμονα κοιτάνε μια κάμερα απαρήγορη (κι ας μην υπάρχει τέτοια λέξη) να τα σημαδεύει…

Ευλογία οι κάμερες για να μεταφέρουν στην ανθρωπότητα, αλλά δες, δες μέσα από τη ματιά τους. Βοήθεια ζητάνε. Χαϊδέυει η κάμερα; Παρηγορεί; Τι τρυπάρα στην ψυχή τους. Να μπάζει από παντού αέρηδες φόβου, τρόμου, αγωνίας… Θυμού. Κάποτε μίσος. Αδιαπέραστο μίσος. Πού θα βρουν δρόμο; Ακρη; Λιμάνι; Ναυάγια θα αναζητούν εσαεί λιμάνια. Ανθεκτική η ψυχή του ανθρώπου. Σκανδαλωδώς ανθεκτική.

Ανάμεσά τους θα ξεπηδήσουν οι αυριανοί εξτρεμιστές, οι αυριανοί τρομοκράτες, αλλά και οι αυριανοί γιατροί. Τι και πώς από όσα συμβαίνουν καταγράφει η ψυχούλα τους; Πώς επιδρά στον ψυχισμό τους; Απαρηγόρητα παιδιά, απαρηγόρητων γονιών ή άνευ γονιών, απαρηγόρητων χωρών… Κι εμείς απέναντι σε έναν καναπέ ή πολυθρόνα. Θεέ, όποιε Θεέ, μη συνηθίσουμε ποτέ την εικόνα τους. Αυτό το τραγικό παρόν είναι το μέλλον. Σχεδόν ανατριχιαστικά προβλέψιμο σε μια ζωή απρόβλεπτων. Θα το βρούμε μπροστά μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News