Αν κάτι βοήθησε τον Μπέπε Γκρίλο, κωμικό της ιταλικής τηλεόρασης και μπλόγκερ, να γίνει πολιτικός και να μείνει στην Ιστορία ως συνώνυμο του λαϊκισμού, είναι η κατάρρευση των πολιτικών κομμάτων υπό το βάρος των ανομημάτων τους ύστερα από τη δικαστική επιχείρηση Καθαρά Χέρια. Εκεί έχει τις ρίζες της η απίστευτη άνοδος του κόμματος που ίδρυσε ο Γκρίλο, των Πέντε Αστέρων.

Ο λαός κατάλαβε τη διαφθορά που διέτρεχε το σύστημα και διασκέδαζε με τις ιοβόλες εκπομπές του Γκρίλο, όμως έκανε και το παραπάνω βήμα, να του αναγνωρίσει «κινηματικό ρόλο», να πιστέψει στις εξαγγελίες του περί «άμεσης δημοκρατίας» και να τον ψηφίσει κιόλας για σωτήρα του. Από τότε, από την ίδρυση των «Πεντάστερων» δηλαδή, έχουν περάσει 14 χρόνια.

Η Corriere della Sera ασχολήθηκε με τον Γκρίλο επειδή επανεμφανίστηκε στην ιταλική τηλεόραση και μίλησε για τα πάντα, σε έναν μονόλογο 40 λεπτών. Εγραψε ότι εν αγνοία του έδωσε ένα μάθημα πολιτικής, δείχνοντας όλες τις πλευρές της «ιταλικότητας»: την εφευρετικότητα, την ειρωνεία, τη «θυματοποίηση», την ικανότητα να τα βγάζεις πέρα, κ.ά.

Γεγονός είναι ότι οι «Πεντάστεροι» κινήθηκαν σαν εκκρεμές, αρχικά πότε στην αριστερή πλευρά και πότε στη δεξιά, στην αρχή με τον Γκρίλο επικεφαλής τους και τώρα με τον πρώην πρωθυπουργό Τζουζέπε Κόντε. Η Corriere σχολίασε την τηλεοπτική εμφάνιση γράφοντας ότι ακούγοντας τον Γκρίλο δεν θέλεις να γελάσεις πια, ούτε όμως να κλάψεις – απλώς στενοχωριέσαι. «Εχει σπαταλήσει το κεφάλαιο της ευφυΐας του». Αυτή είναι ίσως η πιο πικρή αλήθεια που μπορεί να πει κάποιος για έναν «ξοφλημένο» έξυπνο άνθρωπο.

Το έπαιξε θύμα στην τηλεόραση o Γκρίλο: «Προσποιήθηκε ότι παραδέχτηκε πως δεν ήταν ικανός να ηγηθεί σε ένα πολιτικό κίνημα. Συμπεριφέρθηκε σαν αυτούς που σου λένε ‘‘Δεν είμαι καλός, δεν είμαι όμορφος’’, ώστε να εισπράξουν επαίνους και γλυκόλογα. Μίλησε για το πώς ξεκίνησε στην πολιτική, όταν δημιούργησε ένα κίνημα νεαρών υπό τη δική του καθοδήγηση. Ηταν άνθρωποι χωρίς πολιτική κουλτούρα, συχνά χωρίς καμία κουλτούρα, επίσης πολύ πρόθυμοι, παθιασμένοι και ιδεαλιστές.

»Οταν έπεσαν στο νερό αποδείχτηκε ότι πολλοί από δαύτους δεν ήξεραν να κολυμπούν και προσκολλήθηκαν σε όποια σωσίβια λέμβο βρήκαν πρόχειρη για να σωθούν από βέβαιο πνιγμό. Για τον Κόντε είπε ότι τον διάλεξε επειδή ‘‘είναι ωραίος και ευγενικός άνθρωπος, λίγα λέει και λίγα καταλαβαίνει, άρα είναι τέλειος για την πολιτική’’».

«Ο Γκρίλο», συνέχισε τον εξάψαλμο η Corriere, «είχε πάντα απλοϊκό, αφελές, παιδιάστικο και κυρίως αντιπολιτικό όραμα, σύμφωνα με το οποίο οι σπουδαγμένοι πρέπει να αντιμετωπίζονται με καχυποψία, ως εν δυνάμει επαγγελματίες κλέφτες της πολιτικής, έτσι όταν είδε ότι τα κόμματα απαξιώνονται αποφάσισε να φτιάξει το δικό του… μη κόμμα. Και τι δεν είπε!

»Ο κωμικός προφήτης του καινούργιου έλεγε επί σειρά ετών ότι η δημοσιογραφία πέθανε και οι εφημερίδες έχουν ξεφτιλιστεί. Αυτός, βέβαια, εκήρυττε από τον άμβωνα του μπλογκ του. Εβριζε κιόλας τους δημοσιογράφους που τον κατέκριναν. Τα social media πολλαπλασίασαν τις ψήφους του στις κάλπες. Τώρα είπε στην τηλεόραση ότι απογοητεύθηκε και από τη δημοσιογραφία του διαδικτύου. Τι απέμεινε, λοιπόν, από τον Γκρίλο; Ο ναρκισσισμός και κάποια μυθομανία.

»Το τηλεοπτικό σόου του Γκρίλο είχε όλα τα τυπικά συστατικά του τρόπου του, συμπεριλαμβανομένου του αυτοθαυμασμού του. Η λαϊκή αγανάκτηση στα χέρια των ‘‘Πεντάστερων’’ μπορούσε να γίνει η μαγιά της υγιούς δημοκρατίας, όμως εξαγρίωσε τη δημόσια συζήτηση, την εξαθλίωσε με μανιχαϊστική, προσβλητική, σκωπτική μανία. Και είναι κρίμα, τελικά, διότι στην Ιταλία χρειαζόμαστε καλούς πολιτικούς που ξεσκεπάζουν την κακή εξουσία, όμως ο Γκρίλο προσπάθησε και απέτυχε. Θα μπορούσε να το πει στα ίσια, να το παραδεχθεί, αντί ως κωμικός να υποδύεται το θύμα», κατέληξε η ιταλική εφημερίδα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News