Όσο περνούσαν οι ώρες η κατάσταση όλο και χειροτέρευε. Κάθε λίγο όμως ερχόταν και κάτι περισσότερο που επιβεβαίωνε τη φράση ενός κλασικού του αμερικανικού κινηματογράφου: «Τα πράγματα ποτέ δεν είναι τόσο άσχημα ώστε να μην μπορούν να χειροτερεύσουν». Η πρόταση Κασσελάκη για δημοψήφισμα με ερώτημα τις διαγραφές ή όχι των «4»- νεκρή εν τη γενέσει της όπως περίτρανα αποδείχθηκε- απλώς έριξε περισσότερο λάδι σε μια πυρκαγιά που ήδη έκαιγε ανεξέλεγκτα. Έκαιγε και συνεχίζει να καίει μεν. Δεν φαίνεται, όμως, να αφορά κανέναν εκτός από τους κατοικούντες και τους περιοίκους της Κουμουνδούρου. Αυτό το τελευταίο είναι ακριβώς και το πρόβλημα που δεν έχουν κατανοήσει εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε οι του Κασσελάκη, ούτε οι απέναντι.

Μετά τις κατά μόνας αποχωρήσεις των στελεχών της παλαιάς φρουράς, ήρθε και η αποχώρηση της «Ομπρέλας», ως κορύφωση του μελοδράματος. Κεντρική Επιτροπή εν κινήσει φυλλορροούσα. Μεσολάβησαν, όμως, πολλά. Η πρώτη ομιλία του νέου προέδρου: μια θεατρική αντιπαράθεση, η πρόζα της οποίας θα μπορούσε να ήταν γραμμένη από τους κορυφαίους του είδους. Ήταν βέβαια και τα ελληνικά του Κασσελάκη που δεν βοηθούσαν στο σωστό ξεδίπλωμα της ατάκας.

«Πάλι στο μυαλό μου είστε; Με τόσο μυαλό στο μυαλό μου θα έπρεπε να είστε 50% στις εκλογές. Νομίζετε ότι ο λαός είναι ηλίθιος;», εξεφώνησε με νεύρα ο Κασσελάκης, απαντώντας στις φωνασκίες από την αρένα για τα τρολ που τον στηρίζουν στο διαδίκτυο. Προφανώς ήθελε να πει- με τη μετριοφροσύνη που τον διακρίνει πάντα- ότι αν εσείς, η πλέμπα του κόμματος σκεφτόσασταν όπως εγώ, τότε θα είχατε πάρει την απόλυτη πλειοψηφία στις κάλπες. Σε ποιες κάλπες εννοεί δεν μας είπε. Όχι ότι έχει σημασία.

Ακολούθησε το καλλιτεχνικό- κομματικό κολάζ του Πολάκη, ο οποίος- πάντα συνετός και εύστοχος- έστησε μια όμορφη αντίφαση: Αυτός και η Τζάκρη με τα όμορφα χαμόγελά τους στα αριστερά του κάδρου. Στα δεξιά Χαρίτσης, Αχτσιόγλου, Τεμπονέρας, στιλπνοί και προβληματισμένοι, αλλά και ο Φίλης με στυλ χούλιγκαν στο γήπεδο. Η πλευρά του Πολάκη, δηλαδή του Κασσελάκη, εκφράζει την «κυβερνώσα Αριστερά», όπως την οραματίζεται ο πολλά βαρύς Κρητικός. «Αντιθέσεις συναισθημάτων», τιτλοφορείται το έργο.

Μετά προέκυψε το τηλεφώνημα. Του Στέφανου στην Έφη. Που έγινε και δεν απαντήθηκε επίτηδες; Που δεν έγινε ποτέ; Που έγινε αλλά δεν απαντήθηκε επειδή ο καλούμενος δεν γνώριζε τον αριθμό; Ό,τι κι αν ισχύει, η πραγματικότητα είναι πως, ακόμα κι αν επικοινωνούσαν Κασσελάκης και Αχτσιόγλου, τίποτα δεν θα άλλαζε. Ούτε τις γιούχες θα γλίτωνε ο πρόεδρος, ούτε ο ίδιος θα ανακαλούσε τα περί 0% που θα καταγράψουν τα «αριστερόμετρα αυτών που προαναγγέλλουν νέο κόμμα». Και φυσικά θα γινόμασταν και πάλι μάρτυρες των εκπληκτικών διαλόγων μεταξύ μελών της Κεντρικής Επιτροπής και του «σελέμπριτι που ήρθε από το Μαϊάμι στην Ελλάδα». «Έχουμε ομογένεια στο Μαϊάμι και με χαρά θα πάω για να τους κερδίσουμε. Εκτός αν δεν θέλετε την νίκη», ήταν η απάντηση του Κασσελάκη. Σουρεάλ;

Ιστορικά, η Αριστερά είχε πράγματι σκληρές διασπάσεις και ακόμα πιο επώδυνες ρήξεις. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την αποσταλινοποίηση του 1956 και το πώς βρέθηκε ο Ζαχαριάδης από πανίσχυρος ηγέτης στο Σοργκούτ της Σιβηρίας; Το «εσωτερικό- εξωτερικό» του 1968 ή μήπως το 1991; Τίποτα, όμως, απ’ όλα αυτά δεν έγινε σε ζωντανή μετάδοση και κυρίως με όρους ριάλιτι, όπως αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν τώρα. Ούτως ή άλλως, σε όλες τις προαναφερθείσες περιπτώσεις υπήρχε πολιτικό διακύβευμα, αλλά και διαφορετικού μεγέθους προσωπικότητες. Σε πλήρη αντίθεση με το σήμερα.

Μοιάζει ο καβγάς να είναι άνευ λόγου τόσο μεγάλος. Ειδικά αν κανείς αντιληφθεί ότι τσακώνονται για ένα πουκάμισο αδειανό. Διότι, αυτό είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Καλοί για παράδειγμα οι εκπρόσωποι της παλαιάς φρουράς. Ιδεολόγοι, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, δεν μπορούν να μείνουν σε ένα κόμμα- σούπερ μάρκετ, χωρίς πολιτικό λόγο και αντίστοιχη πυξίδα. Το γιατί βέβαια δεν έφυγαν επί Τσίπρα είναι μια άλλη συζήτηση. Δεν είναι, όμως, εκεί το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι εξ αυτών, ανεξαρτήτως τάσεων και προελεύσεων, δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στη σύγχρονη συγκυρία.

Αυτός ο τύπος του θεωρητικού αριστερού της ύστερης Μεταπολίτευσης, του κληρονόμου του Πολυτεχνείου, των διαφόρων κινημάτων και της Γένοβας είναι παραπάνω από ξεπερασμένος. Δεν αρκεί η όποια ιδεολογική κατάρτιση. Οι καιροί απαιτούν άλλου είδους καταρτίσεις για να μπορέσει κανείς να αντεπεξέλθει στις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές προκλήσεις. Ουδείς τις διαθέτει- κι αυτό θα αποκαλυφθεί με κρότο σε περίπτωση ίδρυσης αντίστοιχων νέων σχηματισμών.

Στην άλλη άκρη του ισοζυγίου ο Στέφανος Κασσελάκης και το επιτελείο του. Δύο μήνες μετά την εκλογή της νέας ηγεσίας και δεν έχουμε ακούσει τίποτα. Ούτε πολιτικό, ούτε οικονομικό, ούτε κοινωνικό. «Η δική μας αριστερή πολιτική θα επαναφέρει το κράτος δικαίου, θα λύσει το στεγαστικό, θα φέρει δικαιώματα για όλους, όλες και όλα». Αυτή ήταν η πλέον προγραμματική ατάκα του προέδρου στην Κεντρική Επιτροπή. Τέτοια λέει, άλλωστε, συνέχεια. Μαζί με τη μόνιμη επωδό ότι «εγώ θα είμαι δίπλα στους πολίτες». Και φυσικά με μπόλικο λαϊκισμό, όπως αυτός αναδύθηκε από τα λεγόμενά του για τη διακυβέρνηση Σημίτη.

Μαζί με τον Κασσελάκη ο τοξικός Πολάκης, ο μονίμως- και προφανώς άνευ λόγου- αισιόδοξος Νίκος Παππάς και ο ναύαρχος Αποστολάκης, που τελευταία μοιάζει να έχει απωλέσει τον προσανατολισμό του. Πολλή φασαρία για το τίποτα. Και κυρίως πολλή φασαρία, αλλά σχεδόν καθόλου παραγωγή πολιτικής σκέψης. Κατά τα άλλα, το πρόβλημα για τη μη αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν, σύμφωνα με τον Κασσελάκη, το εναλλακτικό νόμισμα του Τσακαλώτου και οι δηλώσεις Κατρούγκαλου για τους ελεύθερους επαγγελματίες.

Αλλά και όσοι, τέλος, φαίνεται ότι θα μείνουν να δώσουν τη μάχη μέσα από τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ- Αχτσιόγλου, Χαρίτσης, Τεμπονέρας κλπ- πέραν της ήττας που υπέστησαν από τον Κασσελάκη, βυθίζονται στις αντιφάσεις τους. Πώς μπορεί για παράδειγμα να δημιουργήσει πλειοψηφικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία η Έφη Αχτσιόγλου; Με τη νέο-μαρξιστική ιδεολογία της; Αυτοί που θα στήσουν την εσωκομματική αντιπολίτευση απέναντι στον νέο πρόεδρο ενδιαφέρονται να του πάρουν το κόμμα- σφραγίδα, στο οποίο μετεξελίσσεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Για να περιχαρακώσουν έστω τα αποκαΐδια του- οφειλόμενου στον Αλέξη Τσίπρα- brand name.

Τελικά, ποιος ασχολείται με τον ΣΥΡΙΖΑ; Μπορεί λόγω του τρέχοντος ξεκατινιάσματος τα φώτα να είναι στραμμένα στους νέους ενοίκους του κτιρίου και τον φωτογενή επικεφαλής τους, αλλά όταν η σκόνη πέσει αυτό που θα μείνει πίσω είναι το απόλυτο κενό. Κάτι άδειο, όπως ο όροφος που όπως μας είπε κληρονόμησε ο Κασσελάκης. Κάτι «άρρωστο», όπως ο ίδιος αποκάλεσε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σε περίπου έξι μήνες διεξάγονται οι ευρωεκλογές. Τότε θα απαντηθεί το ερώτημα του νέου προέδρου αν «ο λαός είναι ηλίθιος». Αλλά μάλλον η απάντηση δεν θα του αρέσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News