«Πού είστε, Αραβες! Πού είστε!» Αυτή η πονεμένη και συγχρόνως αγανακτισμένη κραυγή ενός Παλαιστινίου που είδε τα συντρίμμια του σπιτιού του να πλακώνουν την οικογένειά του συγκλόνισε τη μαροκινή ρεπόρτερ Καρίμα Μουάλ, μετανάστρια που πήγε μικρό κορίτσι στην Ιταλία και εκεί ρίζωσε και έκανε καριέρα.

Της έκανε εντύπωση που αυτός ο φουκαράς δεν καταριόταν απλώς το Ισραήλ, αλλά ήταν εξοργισμένος με την απαθή στάση των αραβικών κρατών, παρά τη δεδομένη αλληλεγγύη των λαών τους προς τους Παλαιστινίους για την αιμορραγία τους, αλλά και προς την ίδια την παλαιστινιακή υπόθεση.

Η Μουάλ έγραψε ένα άρθρο στη Repubblica, με πολλά στοιχεία ρεπορτάζ, στο οποίο εξέφρασε την άποψη ότι οι αραβικοί λαοί έχουν καταλάβει πως οι κυβερνήσεις τους δεν βοηθούν πραγματικά την Παλαιστίνη και διαπίστωσε ότι το αραβικό έθνος είναι κατακερματισμένο και αδύναμο.

Δεν ανέφερε πάντως ότι η τελευταία απόπειρα για αραβική ενότητα στη Μέση Ανατολή (πολύ μακριά από το Μαρόκο, βέβαια) εκδηλώθηκε επί νασερισμού και επιγόνων του (Ανουάρ Σαντάτ), όμως θάφτηκε από δύο σοβαρές πολεμικές ήττες (Πόλεμος Εξι Ημερών και Πόλεμος Γιόμ Κιπούρ). Η ήττα είναι άμμος και πάνω της δεν χτίζεται τίποτα, πόσο μάλλον ενότητα.

Οι Αραβες δεν έχουν την πολιτική βούληση ούτε την ισχύ να αναμετρηθούν με το Ισραήλ. Και, όπως είπε ένας «πολύπειρος άραβας πολιτικός» στη ρεπόρτερ, «αυτή την αλήθεια τη γνωρίζουν πρωτίστως οι ίδιοι οι εξουσιαστές των Αράβων». Η Μουάλ έγραψε ότι μπορεί τα smartphones να μη σταμάτησαν εδώ και έναν μήνα να μεταδίδουν τη φρίκη από τη Γάζα, όμως τώρα μεταδίδουν και την απόγνωση και την οργή και το αίσθημα εγκατάλειψης.

Μόνο ο Αλλάχ μπορεί να κάνει το θαύμα

Στη γενέτειρά της, στην Καζαμπλάνκα, η ρεπόρτερ συνομίλησε με ανθρώπους που παρακολουθούν καθημερινώς το καταριανό Al Jazeera και βλέπουν τι συμβαίνει στην Παλαιστίνη. «‘‘Τους σκοτώνουν ακόμα’’, μονολογούν ή συζητούν μεταξύ τους, ‘‘ημέρα με την ημέρα. Πρόκειται για σφαγή σε κοινή θέα, μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου’’. Χαμηλώνουν το βλέμμα τους και λένε: ‘‘Είθε ο Αλλάχ να τους φέρει δικαιοσύνη. Οι κυβερνώντες μας δεν μπορούν να κάνουν τίποτα’’». Επίγνωση, λοιπόν.

Καθώς έτσι έχουν τα πράγματα, «φαίνεται ότι το μόνο που απομένει είναι να βασιστεί κανείς στην πίστη του, να παρηγορηθεί με τη δέηση στον παντοδύναμο Θεό για το θαύμα της απόδοσης δικαιοσύνης». Εξάλλου, «αυτό ακούγεται στα κηρύγματα και στις προσευχές σε όλα τα τζαμιά, από το Μαρόκο μέχρι τη Σαουδική Αραβία – για την επίλυση της σύγκρουσης με το Ισραήλ, τα χέρια υψώνονται ικετευτικά προς τον Αλλάχ».

Μα, δεν έχουν ακουστά οι Αραβες το «συν Αθηνά και χείρα κίνει»; Και βέβαια το γνωρίζουν, τα χέρια τους ξέρουν από δουλειά. Αλλά είπαμε: «Οι κυβερνώντες μας δεν μπορούν να κάνουν τίποτα»…

Ενας 40χρονος τραπεζίτης είπε στη ρεπόρτερ ότι «οι αραβικές χώρες έχουν ήδη τα ενδημικά τους προβλήματα, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά, και δεν πρέπει να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας». Ο 65χρονος Μοχάμεντ απέδωσε την έλλειψη ενότητας στον αραβικό κόσμο στη θεολογία: είπε ότι όλα τα δεινά της Γάζας συμβαίνουν επειδή «ηττήθηκε η Ούμα», δηλαδή η παγκόσμια ισλαμική κοινότητα.

Ετσι, μέσα σε έναν μήνα, παρά τις διακηρύξεις των σιιτών και των σουνιτών, των βασικών ρευμάτων του μωαμεθανισμού, «τίποτα δεν στάθηκε ικανό να αλλάξει την ισορροπία της σύγκρουσης».

Τι τα θέλουν τα όπλα τα αραβικά κράτη;

Στα social media είναι ατελείωτα τα σχόλια κατά των αραβικών καθεστώτων, παρατήρησε η Μουάλ: «Οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι, οι άραβες δημοσιογράφοι και οι αναλυτές, όσοι γνωρίζουν τι γίνεται στη Γάζα, ξέρουν ότι η καταστροφή των Παλαιστινίων δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της δύναμης πυρός του Ισραήλ, παρεούλα με τις ΗΠΑ βέβαια. Πάνω απ’ όλα, αποκαλύφθηκε η ανικανότητα του αραβικού ισλαμικού κόσμου». Και έδωσε ένα παράδειγμα ξεχωριστής φωνής στο Instagram.

«Ο Μοχάμεντ Ραμαντάν, ο οποίος σίγουρα δεν είναι τζιχαντιστής, αλλά διεθνούς φήμης αιγύπτιος τραγουδιστής, δημοσίευσε ένα βίντεο λίγων δευτερολέπτων 10 ημέρες μετά τη σύγκρουση: ‘‘Πολλοί από εσάς μου γράψατε και μου είπατε να κάνω κάτι για να ακουστεί η φωνή μας στον κόσμο. Θέλετε όμως η φωνή μας να φτάσει πού; Σε ποιον; Η φωνή μας πρέπει να ακουστεί πρώτα και κύρια μέσα στη χώρα μας.

»Οι χώρες μας έχουν όπλα, στρατούς, αεροπορία. Εχουμε τους κυβερνήτες μας που κάθε φορά που αγοράζουν όπλα τα αφήνουν να σκουριάσουν και ύστερα αγοράζουν άλλα. Αναρωτιέμαι σε τι χρησιμεύουν αυτά τα όπλα που αγοράζουμε. Πότε θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τους στρατούς μας, τα όπλα μας; Και μετά πού θέλουμε να φτάσει η φωνή μας; Ποιους θέλουμε να μας υπερασπιστούν από το εξωτερικό; Εχουμε δειλούς στην ηγεσία μας’’».

Και στο φόντο η μετανάστευση στην Ευρώπη

Ο προαναφερθείς «πολύπειρος πολιτικός» έκλεισε το κείμενο της Μουάλ με μια παράγραφο η οποία σχεδόν απερίφραστα μιλάει περί αναγκαστικού εκτοπισμού των Παλαιστινίων από τη Λωρίδα της Γάζας. Δεδομένου ότι οι αραβικές χώρες αρνούνται να δεχθούν πρόσφυγες από την Παλαιστίνη, ιδίως τα κράτη που γειτνιάζουν με αυτήν, στο βάθος του λόγου του αχνοφαίνεται –ποιος άλλος;– η Ευρώπη του ανθρωπισμού και της έμπρακτης αλληλεγγύης .

«Δεν υπάρχει κανένας τρόπος τώρα, σε αυτό το γεωπολιτικό πλαίσιο, να αλλάξει η πορεία του πολέμου, δεδομένων των συνθηκών σε όλες σχεδόν τις αραβικές χώρες. Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η εβραϊκή δύναμη, με λόμπι παντού, κατάφερε να είναι σήμερα αυτή που είναι ύστερα από αιώνες βασάνων και βίας τα οποία έχουν υποστεί [οι εβραίοι] σε όλον τον κόσμο.

»Η αναγέννηση και η δύναμή τους έρχεται με τις μεταναστεύσεις τους. Ετσι έγιναν δύναμη ικανή να βρει συμμάχους. Οι μουσουλμάνοι βρίσκονται μόλις στην αρχή αυτής της διαδικασίας. Υποφέρουν πολύ. Αλλά όλα θα εξαρτηθούν από το ταξίδι τους και από το πώς θα το μετατρέψουν σε δύναμη για αυτούς τους ίδιους».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News