«Καλώ όλους τους αρμόδιους φορείς να διασφαλίσουν πως κάθε δέντρο που χάνεται στην πλατεία Εξαρχείων θα αντικαθίσταται άμεσα στην περιοχή». Δηλώσεις κατόπιν ανησυχιών του Χάρη Δούκα, νέου δημάρχου Αθηναίων. Μεμιάς διακτινίστηκα στα καλλιστεία ενός παρελθόντος, οι καλλονές με τα μαγιό τους στη σειρά, με το νούμερό τους στον γοφό. «Ποιο είναι το όνειρό σας;» ρωτούσε ο αστραφτερός παρουσιαστής. «Να υπάρχει ειρήνη στον κόσμο» απαντούσε η κάθε μία. Μανιέρες. Νισάφι.

Ολα τα παιδικά μου και μέρος των εφηβικών μου χρόνων έχουν τη σφραγίδα της λεωφ. Αλεξάνδρας, της Πατησίων, του Μουσείου, του Πολυτεχνείου, της πλατείας Βικτωρίας, του πάρκου, των Εξαρχείων… Εκεί ζούσαμε… Σιγά την πρωτοτυπία! Σε αυτή την περιοχή θαρρούσες πως τότε ζούσε όλη η Αθήνα. Μια τεράστια, αστική, πυκνοκατοικημένη περιοχή. Που στη συνέχεια λυπόσουν να τη βλέπεις να αλλάζει, να διώχνει τους θυρωρούς της, να υποβιβάζεται, σε σημεία της να γκετοποιείται, να σε τρομάζει, να τη φοβάσαι, να φρίττεις με την κατάντια.

Ολοι κι όλα, θαρρείς, βάλθηκαν να αφαιρούν δικαιώματα ανθρώπων. Ολα μύριζαν «πόλεμο» κάθε είδους. Αν με ρωτούσες ποιο, το μόνο «ποιο», δεν έχασε στα χρόνια τα δικαιώματά του, θα σου απαντήσω με αυτοματισμό, τα δέντρα της πλατείας Εξαρχείων. Εκεί έστεκαν, ακίνητα. Και γύρω γύρω… Σπίτια εγκαταλειμμένα, σπουδαίας αρχιτεκτονικής νεοκλασικά ξεδοντιασμένα, πολυκατοικίες με τριπλοκλειδωνιές να ακούγονται στο αμπάρωμα σαν όπλου σφαίρες, χειρόγραφες ταμπέλες αγωνίας σε κάθε είσοδο «Να κλειδώνετε», «Κατάληψη» με μαύρα πανιά ξεσκισμένα επαναλαμβανόμενα, παράνομο εμπόριο κάθε είδους, πρέζα και Αγιος ο Θεός, επέτειοι όχι μνήμης, αλλά «Να καεί!».

Εχει νόημα να συνεχίσω; Και αν πολλές εθνότητες μεταναστών βρήκαν στα χρόνια φωλιά, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, αυτοί δηλαδή που βοηθούν με τον δικό τους τρόπο την εθνική μας οικονομία με ένα σωρό επαγγέλματα που δεν καταδεχόμαστε, είναι φρικτά ανέντιμο, δεν μας επιτρέπεται να τους επιφυλάσσουμε μια τέτοια περιοχή για οικία. Η κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, πρέπει να το παραδεχτούμε, ήταν η μόνη που θέλησε αποφασιστικά να προσπαθήσει την ανατροπή της κατάστασης σε ένα χρόνιο πρόβλημα.

Κάτι άλλαξε. Σίγουρα κάτι άλλαξε. Ωστόσο, ακόμα και το πιο στενό μυαλό μπορεί να αντιληφθεί ότι το μετρό θα βοηθήσει να «σταθεί», να οριστικοποιηθεί η αλλαγή των μαύρων «δεδομένων». Και αν σε αυτό το καλό προσθέσεις ακόμα, από την ανάσταση του Αρχαιολογικού Μουσείου (μακάρι!) μέχρι την ανάσταση του «Μινιόν», μπορεί να βλέπεις νοητά μια σπουδαία Ανάσταση ολόκληρης περιοχής για τους Ελληνες, ένα νέο πεδίο εμπορίου και τουρισμού, όταν δεν περίμενες, εν τέλει, την αξιοπρέπεια μιας περιοχής να επανέρχεται.

Θα με ρωτήσεις, και σε όλα αυτά τι σε πείραξε η ερώτηση του νέου δημάρχου για την τύχη των δέντρων της πλατείας Εξαρχείων που παραδίδουν τον χώρο τους προκειμένου να γίνει πράξη το έρμο το Μετρό; Με τρόμαξε η μανιέρα. Το κουτί. Σε τούτον τον τόπο δικαιούμαι να έχω το ψυχικό τραύμα του «πράσινου» ως επίφαση, όπως και των αρχαίων. (Ο κ. Δούκας δεν χρειάζεται για το δεύτερο περισσότερη εξήγηση.)

Να φλυαρήσω επί του πρασίνου; Το Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» έχει μπροστά του πάρκο. Πράσινο, καταπράσινο. Αντίστοιχα, έχει στενό πεζοδρόμιο να το περιτριγυρίζει. Το μόνο πεζοδρόμιο που μπορείς να είσαι 100% σίγουρος ότι θα το χρησιμοποιούν κατά πλειονότητα άνθρωποι ανήμποροι, με πατερίτσες, με καροτσάκι, με φροντιστές δίπλα τους για να τους κρατούν κ.λπ. Και σε αυτό ακόμα, το τόσο δα έρμο πεζοδρόμιο, στρίμωξαν και δεντράκια στη σειρά.

Ξέρετε τι μου λείπει στην Αθήνα και σε κάθε ελληνική πόλη; Το νοιάξιμο του εκάστοτε δημάρχου ως μια νοικοκυρά που περπατάει βήμα βήμα. Που σκέφτεται και ενεργεί έξω από το κουτί και κατά πε-ρί-πτω-ση. Και πού είναι υποψιασμένος για το πόσοι και πόσοι στα χρόνια χρησιμοποίησαν κραυγές –«τα δέντρα, τα δέντρα!»– ως επίφαση για να βολεύουν προσωπικά μικροσυμφέροντα και ανομίες.

Επειδή ανήκω σε αυτούς που θεώρησαν την αλλαγή στη δημαρχία ευεργετικό μάθημα για τους εμπλεκόμενους, καθώς έδειξαν να εκλαμβάνουν τους πολίτες ως δεδομένους και εύκολους για εμπαιγμούς και πειράματα, εύχομαι ο νέος δήμαρχός να μην εκπέσει στην αντίθετη όχθη, μιας τυφλής κολακείας, άρα ενός φρένου διαρκείας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News