Η μεγάλη αντίφαση της Δευτέρας δεν ήταν η διπλή παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στις εκδηλώσεις για τη Μαριέττα Γιαννάκου και τον Κώστα Σημίτη. Οσο κι αν προσπαθεί κανείς να βρει εκεί «θέμα», τρακάρει με τη στοιχειώδη λογική και με τα προφανή. Ο Μητσοτάκης είχε στενή πολιτική και οικογενειακή σχέση με τη Μαριέττα Γιαννάκου, έχει εν τοις πράγμασι υιοθετήσει την εκσυγχρονιστική πολιτική γραμμή του Σημίτη και εν τέλει αυτό που αναδείχθηκε, ήταν ότι εκείνα που παλαιότερα θεωρούνταν χαοτικές πολιτικές διαφορές, ήταν μια πλάνη. Σε τελική ανάλυση, μέσω της διπλής εμφάνισης Μητσοτάκη φανερώθηκε κάτι άλλο. Οτι η Μαριέττα Γιαννάκου και ο Κώστας Σημίτης, αλλά και πολλοί άλλοι, θα μπορούσαν κάλλιστα να πολιτεύονται στο ίδιο κόμμα. Με ό,τι αυτό σημαίνει για το τότε και για το σήμερα.

Η αντίφαση της ημέρας εκδηλώθηκε διαφορετικά. Μέσα από μια ατυχή επιλογή, δεδομένης της συγκυρίας.

Ηταν η συνάντηση του Κασσελάκη με τον Ανδρουλάκη, λίγες ώρες προτού ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σπεύσει στην εκδήλωση προς τιμήν του Κώστα Σημίτη. Εκεί όπου μεταξύ των άλλων έγινε μία αναδρομή στις εκσυγχρονιστικές απόπειρες και τα όσα επιτεύχθηκαν εκείνα τα χρόνια σε αυτό το πλαίσιο. Αναπόφευκτη η σύγκριση εκείνου του ΠΑΣΟΚ με το σημερινό. Και μάλλον ενοχλητικές οι διαπιστώσεις.

Η συνάντηση των προέδρων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ ήταν ατυχής επιλογή, όχι τόσο λόγω του περιεχομένου της συζήτησης, όσο εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο φανερώθηκε η ασύμμετρη αξιολόγηση προτεραιοτήτων. Οι υποκλοπές φυσικά και είναι σοβαρό θέμα, τα Τέμπη επίσης. Ομως τώρα δεν είναι οι προτεραιότητες της χώρας. Και πάντως, όσο κάποιος επιχειρεί να επενδύσει σε αυτά επικοινωνιακά και δίχως να προσκομίζει κάποιο νέο και καθοριστικής σημασίας στοιχείο, «βρωμάει» ότι το κάνει βεβιασμένα, καιροσκοπικά και, εν τέλει, δίχως να τον ενδιαφέρει και τόσο πολύ. Κάπως σαν «να ’χαμε να λέγαμε».

Σοβαρό λοιπόν το θέμα, αλλά με ευκολίες και πασαλείμματα δεν βγαίνει άκρη, και η αμηχανία, η κακή σκηνοθεσία της συνάντησης και το αναντίστοιχο ύφος των δύο, σε σχέση με την κρισιμότητα της υπόθεσης, την οποία επικαλούνται, τελικά την ευτελίζουν και τη μετατρέπουν σε μια εμμονική φαρσοκωμωδία.

Επειτα από αυτά, ο Ανδρουλάκης υπήρξε εξαιρετικά άτυχος. Με δική του επιλογή, όμως, αφού άλλωστε, κατά μία άποψη, την τύχη μας τη φτιάχνουμε μόνοι μας.

Στην εκδήλωση τιμής για τον Κώστα Σημίτη, ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έμοιαζε με τον φτωχό συγγενή. Οσο και αν κάτι διαφορετικό θα φανταζόταν, η παρουσία του Μητσοτάκη ήταν κυρίαρχη, ενώ οι υπενθυμίσεις του τρόπου με τον οποίο προσέγγιζε την πολιτική ο Σημίτης και –κυρίως– τα επιτεύγματα της διακυβέρνησής του, μόνο πικρά χαμόγελα δικαιολογούσαν.

Ισως και να πέρασε κάπως απαρατήρητη, αλλά επειδή σε αυτήν την εκδήλωση τίποτε δεν ήταν τυχαίο, η υπενθύμιση της Αννας Διαμαντοπούλου κατά τον χαιρετισμό της, όταν προσφώνησε τον Νίκο Ανδρουλάκη και τόνισε ότι ήταν μέλος της εκσυγχρονιστικής νεολαίας, να ήταν μια εύστοχη και χρήσιμη «μπηχτή».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News