Η προφητεία του Γιόχαν Κρόιφ, στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, είχε ακουστεί κάπως υπερβολική: «Οταν θα κλείσει την καριέρα του, ο Μέσι θα έχει μια συλλογή από έξι, επτά, ή οκτώ Χρυσές Μπάλες. Θα είναι ασυναγώνιστος». Ο ολλανδός δάσκαλος του ποδοσφαίρου έβλεπε, πάντοτε, πολύ μακριά. Αν ζούσε σήμερα, ίσως να μας έλυνε την απορία: άραγε, θα κατορθώσει κάποιος παίκτης στο μέλλον να ξεπεράσει τον πολυνίκη του κορυφαίου ατομικού βραβείου στο πιο δημοφιλές σπορ;

Δύσκολο. Σχεδόν, απίθανο. Για να πετύχει αυτό το ασύλληπτο ρεκόρ, ο αργεντινός σούπερ-σταρ χρειάστηκε να κατακτήσει τη «Χρυσή Μπάλα» σε τρεις διαφορετικές δεκαετίες. Ούτε ο… αιώνιος έφηβος των γηπέδων, Κριστιάνο Ρονάλντο, δεν το έχει καταφέρει. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, το αντίπαλο δέος του «Λέο» θα αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο με πέντε τέτοια βραβεία. Αλλοι τεράστιοι παίκτες του παρελθόντος (ο Μισέλ Πλατινί, ο Μάρκο φαν Μπάστεν και ο ίδιος ο Κρόιφ) αρκέστηκαν στις τρεις κατακτήσεις. Ο Φραντς Μπεκενμπάουερ, ο Ρονάλντο (ο Βραζιλιάνος), ο Αλφρέδο ντι Στέφανο, ο Κέβιν Κίγκαν και ο Καρλ-Χάιντς Ρουμενίγκε, στις δυο.

Ενα είναι βέβαιο. Οτι η όγδοη «Χρυσή Μπάλα» του Μέσι, η τελευταία της μυθικής του καριέρας, ρίχνει αυλαία στον πιο συναρπαστικό ανταγωνισμό που γνώρισε, ποτέ, το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Από το 2008 μέχρι σήμερα, μόνο δυο φορές αυτό το αντικείμενο του πόθου κάθε επαγγελματία παίκτη δεν έγραφε το όνομα, είτε του Λιονέλ, είτε του Κριστιάνο. Αλλά του χρόνου τέτοια εποχή, ο θρόνος του κορυφαίου μπαλαδόρου θα περιμένει έναν νέο βασιλιά.

Ποιος μπορεί να είναι; Κανένας από τους εστεμμένους του παρελθόντος. Οι προ του 2008 θριαμβευτές έχουν αποσυρθεί. Ο Λούκα Μόντριτς πάτησε τα 39. Ο Καρίμ Μπενζεμά, ο Μέσι και ο Ρονάλντο, αγωνίζονται, πλέον, εκτός Ευρώπης. Αν δεν συμβεί κάτι απίθανο -να κατακτήσει ο «CR7» το Euro 2024 με την Πορτογαλία-, ο επόμενος κάτοχος της «Χρυσής Μπάλας» θα είναι (με τα σημερινά δεδομένα) 20 έως 25 ετών, Γάλλος, Νορβηγός, ή Αγγλος. Κάποιος από την παρέα των επόμενων… εξωγήινων των γηπέδων.

Ο Κιλιάν Εμπαπέ κατέλαβε την τρίτη θέση στον εφετινό διαγωνισμό, αν και δεν έκανε λίγα την περασμένη σεζόν. Βοήθησε την Παρί Σεν-Ζερμέν να κερδίσει τον τίτλο στη Γαλλία, αναδείχθηκε σε πρώτο σκόρερ της Ligue 1, κατέρριψε ένα ρεκόρ του Ζιστ Φοντέν που κρατούσε από το 1957-1958 (έγινε ο Γάλλος που έχει πετύχει τα περισσότερα γκολ -54- σε μια αγωνιστική περίοδο, με τον σύλλογο και την εθνική του ομάδα), σημείωσε «χατ-τρικ» στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και τιμήθηκε με το «Χρυσό Παπούτσι» του τουρνουά. Είναι, κατά γενική ομολογία, ο διάδοχος του Μέσι και του Ρονάλντο. Η Παρί δεν είναι ο σύλλογος που θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του, όπως ο ίδιος τόνισε τον Ιούλιο στην Equipe, όμως αυτό, πολύ σύντομα, θα αλλάξει.

Ο Ερλινγκ Χάαλαντ, που εφέτος ήρθε δεύτερος, σκόραρε 52 γκολ σε 53 εμφανίσεις του σε όλες τις διοργανώσεις, συμβάλλοντας καθοριστικά στο «τρεμπλ» που πέτυχε η Μάντσεστερ Σίτι. Μοίρασε και 9 ασίστ – τι άλλο να κάνει; Για πολλούς, άξιζε τη «Χρυσή Μπάλα». Αλλά… έπεσε στην περίπτωση, που λέγεται Μέσι. Ετσι, αρκέστηκε στο «Χρυσό Παπούτσι» της Ευρώπης και του Τσάμπιονς Λιγκ, και στο βραβείο «Γκερντ Μίλερ», που του απονεμήθηκε χθες στο Παρίσι. Του χρόνου, όμως, ο Αργεντινός δεν θα βρεθεί στον δρόμο του.

Ο Τζουντ Μπέλιγχαμ τιμήθηκε με το «Ραϊμόν Κοπά» ως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής κάτω των 21 ετών. Αλλά ο νεαρός Αγγλος είναι πολλά περισσότερα από αυτό – όσα κάνει στους πρώτους μήνες του με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, της πιο «βαριάς» στην Ευρώπη, είναι αδιανόητα. Ο κόσμος δεν χορταίνει να τον βλέπει στο γήπεδο. Επιπλέον, αγωνίζεται σε έναν σύλλογο που μπορεί να στεφθεί πρωταθλητής Ισπανίας, και να φτάσει πολύ μακριά στο Τσάμπιονς Λιγκ. Επίσης, σε μια εθνική ομάδα που θεωρείται φαβορί για την κατάκτηση του προσεχούς Euro. Ο… καλπασμός του θυμίζει τον Ρονάλντο του 2009.

Ακόμη κι αν την επόμενη «Χρυσή Μπάλα» την κατακτήσει κάποιος άλλος παίκτης, μεγαλύτερης ηλικίας, όπως ο 30χρονος Χάρι Κέιν για παράδειγμα, αυτοί οι τρεις φαίνεται πως θα μοιράζονται το επίχρυσο τρόπαιο, που ζυγίζει 12 κιλά, στα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Ισως, να το κρατήσουν στα χέρια τους και μερικοί ακόμη: ο Ρόδρι, ο Βινίσιους, ο Χουλιάν Αλβαρες… Εκτός από εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές, είναι και πολύ τυχεροί. Που δεν θα ζήσουν το δράμα του Τσάβι, του Ινιέστα, του Νεϊμάρ, του Γκριεζμάν, του φαν Ντάικ, του Λεβαντόφσκι… Ολων εκείνων που «έλαμψαν» στην εποχή της παντοκρατορίας του Μέσι και του Ρονάλντο.

Ο Μέσι παρέλαβε το βραβείο του από έναν παλιό του αντίπαλο, τον Ντιντιέ Ντρογκμπά, θριαμβευτή του Τσάμπιονς Λιγκ το 2012. Αυτή η τελευταία φορά ήταν, ίσως, και η πιο συγκινητική, τη μέρα που γεννήθηκε ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Το άξιζε, έγραψε στους Times ο Χένρι Γουΐντερ, ο δημοσιογράφος που εκπροσώπησε την Αγγλία στη σχετική ψηφοφορία. Οδήγησε μια ομάδα με νεαρό προπονητή (τον Λιονέλ Σκαλόνι) και πολλούς νέους παίκτες (Εντσο Φερνάντες, Χουλιάν Αλβαρες, Αλέξις ΜακΑλιστερ) στην κορυφή του Κόσμου, κάτω από αφόρητη πίεση. Που έγινε ακόμη μεγαλύτερη μετά την ήττα – σοκ της Αργεντινής από τη Σαουδική Αραβία στην πρεμιέρα της. Είχε αναλάβει μια εθνική αποστολή, και την έφερε εις πέρας με απόλυτη επιτυχία.

Κάποιοι τα ζυγίζουν με τους αριθμούς. Ο Μέσι έκανε αυτά, ο Χάαλαντ, εκείνα. Χάνουν την ουσία. Ο αργεντινός «μάγος» χάρισε στη χώρα του ένα τρόπαιο που πρόσμενε επί 36 ολόκληρα χρόνια, και έβγαλε στους δρόμους του Μπουένος Αϊρες 4 εκατομμύρια ανθρώπους. Στα 35 του, στην πέμπτη του προσπάθεια, έγινε (και) ο ηγέτης που όλοι του ζητούσαν να γίνει. Υπερέβη, ακόμη και τον χαρακτήρα του. Για να γράψει το όνομά του δίπλα σε εκείνο του Μαραντόνα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News