Για ατέλειωτες εκλογικές αναμετρήσεις, εμείς οι παλιοί Ρηγάδες, ψηφίζαμε ΚΚΕ Εσωτερικού. Κάθε φορά μας δάγκωνε η αγωνία «θα μπει-δεν θα μπει το κόμμα στη Βουλή». Είχαμε επιχειρήματα, είχαμε στελέχη υψηλού πολιτικού κύρους να μας εμπνέουν και ταΐζαμε τις αμφιβολίες και τις ανησυχίες μας με διάβασμα και συζήτηση.

Υστερα έσκασε το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ και η Πανδώρα άνοιξε την πραμάτειά της από μόνη της. Από μέσα αναδύθηκε τυχοδιωκτισμός, τοξικότητα και διχαστική λογική. Κυρίως όμως ξεχύθηκε χυδαίος λαϊκισμός, σε ποσότητες να τρομάζεις.

Τι σχέση είχαν όλα αυτά με την Αριστερά; Και όμως, αμέτρητοι μάσησαν την παραμύθα και έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και στη συνέχεια, στην αξιωματική αντιπολίτευση.

Και στις δύο περιπτώσεις, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Ολο αυτό το διάστημα, ο ΣΥΡΙΖΑ αντλούσε καύσιμο από την οργή και την απόγνωση του κόσμου για τα μνημόνια. Τώρα, που αυτό το ντεπόζιτο στέγνωσε πια για τα καλά, και μια που δεν έμαθε ποτέ να κάνει σοβαρή αντιπολίτευση, γκαζώνει με τις τελευταίες αναθυμιάσεις της βενζίνας ντουγρού προς το μασίφ μπετόν.

Κανείς δεν αμφισβητεί πια την εξαέρωσή του. Ούτε το κλίμα γενικής χλεύης που τη συνοδεύει.

Τώρα λοιπόν που αυτό το θλιβερό Δελφινάριο κατεβάζει αυλαία ανάμεσα σε τηλεδιαγραφές, μπομπονιέρες και εκατέρωθεν ξεκατινιάσματα, όλοι θα πρέπει να κάνουμε έναν σοβαρό απολογισμό.

Κυρίως για τους ανθρώπους του φιλικού και κοινωνικού μας περίγυρου.

Εμείς που μυριστήκαμε τη μπόχα από την αρχή, είναι ώρα να θυμηθούμε ξανά πόσοι, ποιοι και πόσο αντιστάθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ στα σχεδόν 15 χρόνια που αυτό το σχήμα ταλαιπώρησε τη χώρα.

Δεν μιλάω για αντίπαλα κόμματα και στρατόπεδα, αλλά για απλούς πολίτες. Για αυτούς που τα ιδεοληπτικά τους ρουθούνια άργησαν ανεπίτρεπτα να πιάσουν την αποφορά και για τους αμέτρητους βαριά συναχωμένους, που μέχρι και την ενθρόνιση του νέου αρχηγού, επέμεναν ακόμη ότι η Κουμουνδούρου ευωδιάζει Chanel No 5.

Στοίχημα ότι θα υπάρχει και σήμερα κόσμος που συνεχίζει να τυφλοσφραίνεται, αλλά αν πιστέψουμε τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, από αυτό το είδος δεν πρέπει να έχουν μείνει πια και πολλοί.

Οσοι ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη φορά, απλά πίστεψαν το ρεσιτάλ των ολοφάνερα ανέφικτων ταξιμάτων του. Σε αυτούς θα πρέπει να καταλογιστεί μόνο μειωμένη κριτική σκέψη και απλή παιδιάστικη αφέλεια.

Εκείνοι που στο όνομα μιας αρρωστημένης «αριστεροσύνης» τον στήριξαν ξανά –παρόλο που στο μεταξύ ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει δεκανίκι κάτι ψεκασμένους ακροδεξιούς– καμώνονταν ότι δεν αντιλήφθηκαν τίποτε γιατί εκείνη την ώρα μιλούσαν με τη Γιαδικιάρογλου.

Κάμποσοι από αυτούς, παρά την υπέρμετρη παραγωγή διχαστικής τοξικότητας που ακολούθησε, συνέχισαν να καταπίνουν αμάσητα «ηθικά πλεονεκτήματα» και «αυταπάτες». Περίπου στην ίδια κατηγορία εντάσσονται και εκείνοι που ξεκινούσαν λέγοντας «εγώ δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ, αλλά…» και ύστερα έπιαναν τον λιβανωτό υπέρ του.

Η ιδεοληψία είχε κάνει κιόλας μη αναστρέψιμη ζημιά.

Τέλος, οι πιο βαριές περιπτώσεις ήταν αυτοί που μετά την ολοφάνερη τριπλή αποδοκιμασία των πολιτών, συντάχθηκαν με την υπερφίαλη συριζαϊκή θέση «φταίει ο λαός που δεν κατάλαβε».

Πάντως, όλοι έχουν τις ευθύνες τους. Αλλοι πιο ελαφρές, άλλοι μολυβένιες. Τώρα που η οθόνη του Σινέ ΣΥΡΙΖΑ ρίχνει τους τίτλους τέλους, θα είναι χρήσιμο, όχι μόνο να τους τις υπενθυμίζουμε, αλλά και να τους τις προσάπτουμε.

Ακριβοδίκαια και με κάθε ευκαιρία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News