«Τι έστιν αλήθεια;» απάντησε αμήχανα ο Πιλάτος στον Χριστό μόλις ο Κύριος του είπε «εγώ εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία». Και να σκεφτεί κανείς ότι τότε «πειραγμένες» εικόνες από λογιών λογιών ψηφιακά προγράμματα δεν υπήρχαν, ούτε ολογράμματα για να μπερδέψουν τον Ρωμαίο. Θα μπορούσε, λοιπόν, να είχε τα μάτια του ανοιχτά, να πάρει στροφές και να κατανοήσει, θα μπορούσε να μην είχε απευθυνθεί στους Ιουδαίους και η ιστορία να μην κατέληγε στην απόλυση του ληστή Βαραββά και στη Σταύρωση του Θεανθρώπου. Θα μπορούσε, αν δεν ήταν θέλημα Θεού – θεϊκή σκηνοθεσία, αν προτιμάτε οι μεταμοντέρνοι.

Το ίδιο ερώτημα με τον Πιλάτο απηύθυνε η Corriere della Sera στο κοινό της. Τι είναι αλήθεια από όλα όσα βλέπουμε στα βίντεο και στις φωτογραφίες που κυκλοφορούν και δείχνουν πόνο και αίμα και στη Γάζα και στο Ισραήλ; Διότι τώρα η ανθρωπότητα, εν προκειμένω οι Ιουδαίοι και οι Παλαιστίνιοι, διαθέτουν όλα τα ψηφιακά εργαλεία με τα οποία μπορεί να κάνουν το άσπρο μαύρο, δηλαδή να εξαπολύσουν την προπαγάνδα τους.

Οι σύγχρονοι Πιλάτοι, αριστερά και δεξιά, δυτικά και ανατολικά, ασφαλώς μπορεί να μπερδεύονται ή να κάνουν ότι μπερδεύονται και δεν βλέπουν (επειδή οι αλλεπάλληλοι βομβαρδισμοί έπνιξαν τη Λωρίδα της Γάζας στον μπουχό και στη σκόνη), όχι όμως και ο Θεός που μας βλέπει και μας κρίνει.

«Εχετε δει τις εικόνες του μικρού κοριτσιού που αναγνωρίζει τα μαλλιά της νεκρής μητέρας και πέφτει στο έδαφος; Οχι; Μα, στα social media είναι παντού! Και τι γίνεται με το παγιδευμένο στα ερείπια κοριτσάκι; Ούτε αυτό είδατε; Τα κοινωνικά μέσα έχουν πλημμυρίσει από εικόνες εβραιόπουλων σε φυγή, απελευθερωμένων ομήρων, τρομοκρατών της Χαμάς που πυροβολούν αμάχους. Δύο αλγόριθμοι, δύο τρόποι να δεις τον κόσμο και τον πόλεμο. Ποτέ άλλοτε ο πόλεμος των εικόνων και των βίντεο δεν είχε πάρει τέτοια μορφή. Μόνο που κάποιο υλικό είναι τόσο αιματηρό, που δεν το παίζει η τηλεόραση. Για να τα δεις όλα αυτά πρέπει να πας στο X και ειδικά στο Telegram του Ντουμπάι, το οποίο χρησιμοποιείται από τη Χαμάς».

Το ιταλικό μέσο υπαινίχθηκε ότι στόχος αυτών των βίντεο και γενικώς των εικόνων είναι η εξοικείωση με τη φρίκη, ώστε να αμβλυνθεί η ευαισθησία των θεατών. Η αποκτήνωση του ανθρωπίνου βλέμματος (και της σκέψης) γίνεται με τα σπλάτερ του Χόλιγουντ, ωστόσο εδώ πρόκειται για πραγματική ζωή. «Υστερα από μερικές ημέρες θέασης αποτρόπαιων εικόνων, ίσως αισθανθείτε ανεξέλεγκτο θυμό. Μπορεί και να ριζοσπαστικοποιηθείτε, να γίνεται αδιάλλακτοι και επιθετικοί. Ή μπορεί να νιώσετε ναυτία. Βλέπετε το κοριτσάκι με δυσπιστία. Σκέφτεστε ότι μπορεί να στήθηκε στην κάμερα και να έπαιξε έναν ρόλο. Υπάρχουν βίντεο με γυναικόπαιδα από το Ισραήλ που κοροϊδεύουν τους Αραβες: λένε ότι προσποιούνται πως υποφέρουν και κλαίνε. Ποιος έχει δίκιο; Ποιος τελικά προσποιείται;»

Και συνέχισε η Corriere: «Ψάχνοντας στο Διαδίκτυο, ανακαλύπτεις ότι το παγιδευμένο στα ερείπια κοριτσάκι είναι ψεύτικο, είναι εικόνα δημιουργημένη με Τεχνητή Νοημοσύνη. Προκατειλημμένοι βλέπουμε τις εικόνες, διότι ήδη γνωρίζουμε ποιος έχει δίκιο, ποιοι είναι τα θηρία, ποιοι είναι τα θύματά τους. Βλέποντας αυτές τις εικόνες, πώς μπορείτε να μην κατανοείτε τους λόγους των Παλαιστινίων, πώς μπορείτε να μην αντιλαμβάνεστε ότι κάθε εβραίος στον κόσμο απειλείται και σύντομα θα είμαστε όλοι απειλούμενοι αν αφήσουμε τον ισλαμικό φανατισμό να κερδίσει;»

Συγκινούμαστε επιλεκτικά, μανιχαϊστικά, θέλουν με όλα αυτά να πουν οι Ιταλοί. Μόνο που η πολιτική, δηλαδή ο πόλεμος, δεν είναι υπόθεση συναισθημάτων και συγκίνησης. Πάντως των βίντεο και των φωτογραφιών που κυκλοφορούν στο web δεν ξέρουμε όντως την πηγή. Εξαιρούνται, εννοείται, οι υπογεγραμμένες δουλειές που διακινούν τα φωτοειδησεογραφικά πρακτορεία – τα οποία, φυσικά, έχουν και αυτά τις προτιμήσεις τους και δεν τις κρύβουν.

Το κείμενο της Corriere έκλεισε με την επισήμανση ότι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όλοι «πρέπει» να τοποθετηθούν βάσει μιας φωτογραφίας ή κάποιου βίντεο, και ας αγνοούν το θέμα της Παλαιστίνης, την ιστορική διάστασή του, τις παραμέτρους του, ακόμη και τον ίδιο τον μεταπολεμικό αραβικό κόσμο.

Στις ΗΠΑ τοποθετούνται από αστέρες της σόουμπιζ, όπως η Κιμ Καρντάσιαν, μέχρι ομάδες μπέιζμπολ. Δεν έχει σημασία που οι περισσότεροι είναι άσχετοι. «Αυτό που μετράει είναι η άποψη στα social media, η αλλαγή του avatar που έχεις με ένα απλό κλικ, δηλαδή να αφαιρέσεις ό,τι είχες πρώτα και να βάλεις στη θέση του τη φωτογραφία του Ισραήλ ή της Παλαιστίνης».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News