Η ζωή στο χωριό έχει και τα καλά της. Μπορεί τον χειμώνα η πολιτιστική μας ζωή να περιορίζεται σε ότι έχει να προσφέρει το streaming, και ευτυχώς έχει πια να προσφέρει πολλά και καλά, το καλοκαίρι όμως διευρύνεται στο θερινό σινεμαδάκι μας∙ χάρη στον συνάδελφο και ποιητή Γιάννη Παπουτσάκη από την ΕΡΤ, που κάνει την επιλογή, απολαμβάνουμε όλες τις must ταινίες της χρονιάς. Στα συν του Cinema Paradiso μου, που φιλοξενείται στην αυλή του σχολείου, είναι ότι απέχει μόλις δύο λεπτά από το σπίτι μου, οπότε μπορώ να πεταχτώ άνετα στο διάλειμμα, για να μη σας πω και ενδιαμέσως.

Γιατί μου συνέβη κι αυτό. Πριν αρχίσω να ουρλιάζω από απόγνωση για τις ξεχειλωμένες σκηνές με τον Τομ Κρουζ να τα δίνει όλα στον φετινό του άθλο «Επικίνδυνη Αποστολή: Θανάσιμη Εκδίκηση Μέρος Πρώτο», διάρκειας 183 λεπτών, αποφάσισα ότι μπορούσα να παρακάμψω τη σεκάνς του τρένου για να ξαλαφρώσω την κύστη μου (έκανε και ζέστη οπότε είχαμε πιει και πολλά νερά). Και ξέρετε κάτι; Οταν γύρισα το τρένο δεν είχε πέσει ακόμα στον γκρεμό…

Αυτό που οι σκηνοθέτες θεωρούν, πλέον, ότι δεν μπορούν να αφηγηθούν με λιγότερα «λόγια» το στόρι τους με ξενίζει. Ακόμα κι εμένα που κάνω ηδονικά bing watching τα Σαββατοκύριακα. Γιατί είναι άλλο να είσαι σφηνωμένη/ος στην καρέκλα του σινεμά περιμένοντας το διάλειμμα και άλλο να βλέπεις από την άνεση του καναπέ σου και να σταματάς όποτε θέλεις και για όσο θέλεις την προβολή.

Η αλήθεια είναι ότι και παλιότερα βλέπαμε ταινίες μαμούθ αλλά πια φαίνεται ότι έχουν γίνει κανονικότητα και οι δημιουργοί που σέβονται τον εαυτό τους δεν μοντάρουν κάτι λιγότερο από τρεις ώρες. Οταν έφτασε η ώρα του «Ιντιάνα Τζόουνς και του δίσκου του πεπρωμένου», του Τζέιμς Μάνγκολτ, είπαμε «είναι …μόλις 154 λεπτά» (2 ώρες και 34 λεπτά), θα το αντέξουμε. Αλλά στον «Eχθρό Δίπλα μου» («As Bestas»), στα 137 λεπτά, πραγματικά δεν καταλάβαμε γιατί ο πολλά υποσχόμενος ισπανός Ροντρίγκο Σορογκόγιεν, έπρεπε να πλατιάσει τόσο. Μια χαρά θα μπορούσε να μας δείξει τη μισαλλοδοξία, την ξενοφοβία και το κτήνος μέσα μας, αν η ταινία του διαρκούσε 15-20 λεπτά λιγότερο.

Κάπως έτσι, όμως, παρασύρθηκε και ο Ντάμιεν Σαζέλ και έφτιαξε μια «Βαβυλώνα», τριών ωρών και εννιά λεπτών, για τα οργιώδη «roaring ‘20s» του Χόλιγουντ, ανιαρή, παρόλη τη συμμετοχή της απίθανης Μάργκο Ρόμπι και του ωραίου Μπραντ Πιτ.

Μετά ήρθε ο «Οπενχάιμερ» του Κρίστοφερ Νόλαν. Αλλά εκεί πήγαμε προετοιμασμένοι. (Κομμένα τα νερά 2-3 ώρες πριν, σας προτείνω δε να βρέχετε τα χείλη σας με μπατονέτα, βοηθάει. Και να προσευχηθείτε για μια θέση στο διάδρομο). Η ταινία είναι εκπληκτική, αν και κάποιοι θεατές ακόμα και αυτή τη βρήκαν βαρετή εξαιτίας της τρίωρης διάρκειά της. Θα συμφωνήσουμε, όμως, με τον δημιουργό της. Ο Κρίστοφερ Νόλαν δεν πιστεύει ότι είναι πρόβλημα οι μεγάλες ταινίες: «Δουλεύω σε ταινίες, δεν ξέρω, εδώ και 25 χρόνια. Και άκουγα όλο αυτό το διάστημα πώς το εύρος προσοχής των νέων μειώνεται. Δεν νομίζω ότι ισχύει, καθόλου», είπε (μέσω του @NolanAnalyst στο X).

Και πρόσθεσε ότι αν η ταινία σού αρέσει και σε παρασύρει «μια διάρκεια προβολής τριών ωρών είναι απολύτως εντάξει. Εάν η ταινία δεν σου αρέσει, η τρίωρη διάρκεια θα είναι πολύ, πολύ μεγάλη» είπε και παραδέχτηκε: «Λοιπόν, ναι, υποθέτω από κάποια άποψη, είναι λίγο ρίσκο να κάνεις μια τόσο μεγάλη ιστορία, αλλά δεν υπήρχε άλλος τρόπος να πω την ιστορία του Οπενχάιμερ. Και το σχέδιο ήταν πάντα η ταινία να είναι τρεις ώρες». Με γεια του με χαρά του. Μας κράτησε.

Τι θα κάνουμε όμως τώρα με τους «Δολοφόνους του ανθισμένου φεγγαριού»; Η νέα ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε, με πρωταγωνιστές τους Λεονάρντο ντι Κάπριο, Ρόμπερτ ντε Νίρο και Λίλι Γκλάντστοουν θα είναι διαθέσιμη μέσω της πλατφόρμας του Apple TV+, οπότε αν τη διαθέτετε έχετε και το πλεονέκτημα του control. Αλλιώς προετοιμαστείτε να μείνετε καθηλωμένες/οι τρεις ώρες και 26 λεπτά κατά τη διάρκεια των οποίων το δράμα του Σκορσέζε θέτει πολλά δύσκολα ερωτήματα. Οπως για παράδειγμα: «Να πάω στην τουαλέτα τώρα ή να περιμένω να τελειώσει ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο τον μονόλογό του;» Δεν το λέω εγώ∙ ο Εντ Πάουερ το γράφει στην Telegraph, γιατί το θέμα της μεγάλης διάρκειας των ταινιών έχει πάρει διαστάσεις διεθνώς, δεν είναι απλά μια κουβέντα που γίνεται μεταξύ φίλων που αγαπούν το σινεμά.

Ορισμένοι κινηματογράφοι, γράφει ο βρετανός κριτικός, έχουν πάρει την κατάσταση στα χέρια τους και ανακοίνωσαν διαλείμματα στις προβολές, προς τέρψη των θεατών (αν κρίνουμε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης), αλλά δεν το βροντοφωνάζουν απαραίτητα διότι τα διαλείμματα απαιτούν την έγκριση του διανομέα της ταινίας. Το ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι για όσους δεν έχουν άλλη επιλογή από το να περάσουν τρεις ολόκληρες ώρες και 26 λεπτά στο σινεμά με την παρέα του Σκορσέζε και του Ντι Κάπριο, υπάρχει πάντα η εφαρμογή RunPee, η οποία προσδιορίζει την καλύτερη στιγμή για να κάνουν ένα διάλειμμα. Παρέχει επίσης στους θεατές μια γρήγορη ενημέρωση για το τι έχασαν όσο έλειπαν, γράφει στην Telegraph ο Πάουερ που ανακάλυψε την καινοτόμο εφαρμογή.

Στην περίπτωση των «Δολοφόνων του ανθισμένου φεγγαριού», η εφαρμογή εντοπίζει πέντε τέτοιες ευκαιρίες. Για παράδειγμα, όταν ο Ερνεστ Μπέρκχαρτ (Ντι Κάπριο) λέει: «Απλώς αγαπώ τα χρήματα… όσο αγαπώ τη γυναίκα μου…» λύνεις τη ζώνη σου και τρέχεις. Στο δρόμο της επιστροφής, δε, ενεργοποιείς την εφαρμογή για μια γρήγορη σύνοψη των σκηνών που έχασες. Καλό ε; (Να συμπληρώσω: αν έχετε κατά νου τέτοια αυθαίρετα διαλείμματα, φροντίστε να πιάσετε θέση στον διάδρομο).

Η μεγάλη διάρκεια των σύγχρονων ταινιών είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των χρηστών της εφαρμογής RunPee, η οποία έχει ήδη αποκτήσει μια βάση 250.000 χρηστών, πράγμα που εξέπληξε ακόμη και τον δημιουργό της, τον  Νταν Γκάρντνερ.

Το κόλπο, λέει στην Telegraph ο αμερικανός προγραμματιστής λογισμικού, είναι να επιλέγει στιγμές για διάλειμμα που μπορούν εύκολα να συνοψιστούν. Και παρατηρεί ότι μία από τις πιο δύσκολες ταινίες για να προγραμματίσει διαλείμματα για την τουαλέτα ήταν το «Οπενχάιμερ». Γενικά, ωστόσο, όσο καλύτερη είναι η ταινία, τόσο πιο εύκολο είναι να σχεδιάσεις ένα διάλειμμα: «Εχουμε παρατηρήσει ότι οι καλές ταινίες τείνουν να έχουν καλούς χρόνους ούρησης. Υπάρχει καλός ρυθμός. Σκαμπανεβάσματα, στιγμές χαλάρωσης. Η παρανόηση [του θεατή] είναι ότι οι ώρες ούρησης είναι το βαρετό μέρος της ταινίας. Είναι πιο ακριβές, όμως, να πεις ότι είναι το μέρος της ταινίας που συνοψίζεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μην χάνετε τίποτα από αυτό στην περίληψη. Μια συναισθηματική, δραματική σκηνή δεν είναι καλή ώρα για κατούρημα», υπογραμμίζει.

Με μια τέτοια εφαρμογή, λοιπόν, ποιος μας πιάνει τώρα. Just relax and enjoy it, ας είναι και τετράωρη η ταινία. Πιείτε νερά, μπύρες ουίσκι, τζιν τόνικ, Coca Cola, όλα επιτρέπονται, αρκεί να έχετε smartphone και wifi για να συνδεθείτε με το RunPee την ώρα που πρέπει…

Υ.Γ. Α ναι, και ετοιμαστείτε για τα «Ξερά Χόρτα», του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν, την επικής διάρκειας βραβευμένη ταινία στις Κάννες για την ερμηνεία της πρωταγωνίστριας, και επίσημη υποβολή της Τουρκίας για Οσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας. Λέγεται ότι δεν καταλαβαίνεις καν πώς περνούν τα 197 λεπτά. θα τη δω

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News