Ολοι το έχουμε πάθει αυτό: Μας βγάζει το facebook πού και πού κάτι «αναμνήσεις» και τα διαβάζουμε αυτά που γράφαμε πριν από πέντε χρόνια και λέμε, «πω… εγώ τα έγραφα αυτά;». Βέβαια, εμείς τα γράφαμε αυτά που δεν θέλουμε να βλέπουμε σήμερα για κάνα γκομενικό, όχι για βασικές ιδεολογικές αρχές. Επίσης εμείς δεν γίναμε αρχηγοί του ΣΥΡΙΖΑ, άγνωστο γιατί, τώρα που το σκέφτομαι. Και η γάτα μου θα μπορούσε να έχει γίνει, τελικά.

Θέλεις να τρολάρεις τον Στέφανο Κασσελάκη και δεν σε αφήνει. Τρολάρεται μόνος του τόσο αποτελεσματικά, που δεν μένει κανένα περιθώριο. Μας είπε, λοιπόν, ότι δεν θυμάται τι έγραφε πριν από 8-10 χρόνια, δεν θυμάται καν ποιος ήταν. Θυμήθηκε η Εφ.Συν., όμως, που μάζεψε μια εκπληκτική ανθολογία της αρθρογραφίας του και μας τον παρουσίασε.

Τη μακρινή εκείνη εποχή που ο Στέφανος Κασσελάκης έκανε καριέρα στην Γκόλντμαν Σακς, κάτι πρέπει να είχε γίνει στη Γουόλ Στρίτ, τους είχαν κόψει τα τηλέφωνα και το ίντερνετ προφανώς, δεν δικαιολογείται διαφορετικά το «είχα ελλιπή πληροφόρηση για όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα» που είπε. Ασε που ήταν και «νευριασμένος» με αυτά που γίνονταν στην Ελλάδα.

«Ημουν στην τράπεζα και όλοι μιλούσαν για το πόσο ξεχαρβαλωμένο πράγμα είναι η Ελλάδα. PSI εδώ, εκεί κ.λπ. Γι’ αυτά τα οποία λέτε (σ.σ.: όσα ο ίδιος είχε γράψει), ίσως να είχα επηρεαστεί από την ιδέα ότι οι γονείς μας κληροδότησαν σε εμάς ένα πράγμα που μας έδιωξε από την χώρα. Και όπως η οικογένεια μου έφυγε, εγώ έφυγα από την Ελλάδα στις ρίζες της κρίσης, πάρα πολλοί Ελληνες έφυγαν κατά την διάρκεια της κρίσης», είπε.

Για το «ήμουν με γυναίκα και δεν περνούσα καλά» δεν θα μιλήσω καν, με χαλάει πιο πολύ από όσο μπορώ να διαχειριστώ για να γράψω δημοσιογραφικό –ή άλλο– κείμενο αυτή η προσέγγιση ως δικαιολογία.

Ενας άνθρωπος, λοιπόν, που «δεν θυμάται ποιος ήταν» πριν από δέκα χρόνια και αντλούσε την πληροφόρησή του για όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα από τα κουτσομπολιά των συναδέλφων του, ήρθε πίσω τώρα για να την κυβερνήσει. Δεν ξέρω, μόνο εγώ βλέπω το πρόβλημα; Οχι, δεν το βλέπω μόνο εγώ, το βλέπει όλη η χώρα, εκτός από εκείνους που επιμένουν να τον υπερασπίζονται. Κι αυτοί έχουν άλλο πρόβλημα: Τους δίνει τόσο γελοία επιχειρήματα, που αναγκάζονται να τα υιοθετούν και γίνονται αστείοι και οι ίδιοι.

Δεν υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να μπορεί να τα διαχειριστεί όλα αυτά. Και ναι, μέσα σε όλα είπε και κάτι με νόημα ο Κασσελάκης: «Χρειάζεται να μιλάμε για τα άρθρα μου το 2012 για να μπορέσουμε να αποσπάσουμε την προσοχή μας από τη φτωχοποίηση του έλληνα πολίτη; Είμαστε σοβαροί πλέον;».

Οχι, δεν είμαστε. Προφανώς. Διότι αν σοβαρευτούμε, πρέπει να θυμώσουμε πάρα πολύ με αυτόν τον άνθρωπο που μας συμπεριφέρεται σαν να είμαστε πεντάχρονα και θεωρεί ότι μπορεί να μας κοροϊδεύει στα μούτρα μας.

Ισως πρέπει να θυμώσουμε λίγο περισσότερο με εκείνους που τον στηρίζουν ακόμη, πιστεύοντας προφανώς ότι θα ξανακάνει τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα εξουσίας κι εκείνοι θα βρεθούν πάλι στην κυβέρνηση. Αυτοί είναι το μεγάλο πρόβλημα, όχι ο ίδιος. Οταν ο άλλος σου λέει αρλούμπες κι εσύ κάθεσαι και σκέφτεσαι πώς θα τον δικαιολογήσεις, κάνεις gaslighting ο ίδιος στον εαυτό σου, αρνείσαι την πραγματικότητα.

Να το κάνουν όσο θέλουν. Για τον εαυτό τους, όμως, όχι με την αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας και όχι αυτήν την εποχή. Φτάνει αυτό το αστείο. Γελάσαμε, κοροϊδέψαμε στα social, τρολάραμε, φτάνει πλέον.

Ας φύγουν αυτοί που είναι να φύγουν, να πάνε να φτιάξουν ένα κόμμα της προκοπής να ξεκινήσουμε πάλι να μιλάμε για πολιτική. Δεν είναι ιδεολογικό το θέμα, είναι εντελώς πρακτικό.

Και ας καθίσουν όσοι θέλουν με τον Κασσελάκη να του κάνουν ψυχοθεραπεία. Αυτό κατάντησε ο ΣΥΡΙΖΑ, μια ατελείωτη δημόσια ψυχοθεραπεία τού «ποιος είμαι εγώ και πού πάω» Στέφανου Κασσελάκη. Καλή είναι η ψυχοθεραπεία, δεν λέω, ας τη συνεχίσει, και όταν βρει τον εαυτό του, ας περάσει ξανά να τα πούμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News