Κάτι η προσδοκία για την επιστροφή της Ελλάδας σε ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό ραντεβού έπειτα από (σχεδόν) μια δεκαετία απουσίας, κάτι η επιβλητική νίκη της περασμένης Παρασκευής στο Δουβλίνο, με πειστική εμφάνιση που θύμισε την Εθνική ομάδα της «χρυσής» 11ετίας 2004-2014, γέμισαν τους έλληνες φιλάθλους με ενθουσιασμό – και το γήπεδο με τόσο κόσμο, όσο είχαμε πολύ καιρό να δούμε σε αγώνα της «γαλανόλευκης». Τα θαύματα, όμως, δεν γίνονται κάθε μέρα.

Η Ολλανδία βρίσκεται στο Νο 7 της κατάταξης της FIFA. Είναι μια από τις οκτώ καλύτερες ομάδες του Κόσμου, αν κρίνουμε από το τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο, όπου αποκλείστηκε (στα πέναλτι) από την Αργεντινή του Μέσι, η οποία στο τέλος κατέκτησε το τρόπαιο. Η παρουσία της στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα είναι, περίπου, αυτονόητη – στα εννέα πιο πρόσφατα απουσίασε μόνο μια φορά (2016). Και ήρθε στην Αθήνα με το άγχος ενός ταπεινωτικού αποκλεισμού. Το πληγωμένο θηρίο είναι ακόμη πιο επικίνδυνο.

Το σχέδιο του Γκουστάβο Πογιέτ ήταν ξεκάθαρο: να αντέξει η Εθνική στην αναμενόμενη πίεση των Ολλανδών, και προς το τέλος του αγώνα να ρισκάρει για τη νίκη, που της ήταν απαραίτητη. Το πρώτο το κατάφερε. Χάρη, κυρίως, στον γκολκίπερ της, Οδυσσέα Βλαχοδήμο, που απέκρουσε την εκτέλεση πέναλτι του Βέγκχορστ (27’) και πιστοποίησε την παγκόσμια κλάση του σε άλλες τρεις περιπτώσεις. Η καριέρα του είναι γεμάτη από υπέροχες εμφανίσεις, όμως το βίντεο του χθεσινού (16/10) ματς είναι από αυτά που θα δείχνει περήφανος στα εγγόνια του. Νικήθηκε μόνο από την άσπρη βούλα, με ένα (ακόμη) πέναλτι που εκτέλεσε ο φαν Ντάικ στο 93’.

Στο δεύτερο σκέλος προσπάθησε. Στο τελευταίο ημίωρο πήρε τον έλεγχο του παιχνιδιού, κυριάρχησε και επιτέθηκε, παίζοντας από το 81’ με τρεις φορ: τον Ιωαννίδη, τον Γιακουμάκη και τον Παυλίδη. Δυστυχώς, αν και όλοι οι διεθνείς μας «τα έδωσαν όλα», μόνον ο Φώτης Ιωαννίδης κατόρθωσε να γίνει επικίνδυνος. Η πρόοδος του 23χρονου επιθετικού του Παναθηναϊκού είναι αλματώδης. Εκανε άνω – κάτω τους διάσημους κεντρικούς αμυντικούς των «Οράνιε» (τον φαν Ντάικ της Λίβερπουλ και τον Ακέ της Μάντσεστερ Σίτι), και λίγο έλειψε να σκοράρει ένα γκολ που θα «έπαιζε» στα highlights των προκριματικών του Euro.

Οι έξαλλοι πανηγυρισμοί των Ολλανδών για το γκολ που πέτυχαν, αλλά και αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα, μαρτυρούν τη γενναία μάχη που έδωσαν οι έλληνες διεθνείς. Την αναγνώρισε και η εξέδρα με ένα θερμό χειροκρότημα, παρά την απογοήτευση των θεατών για το αποτέλεσμα, το οποίο, ουσιαστικά, έσβησε τις ελπίδες για πρόκριση της Εθνικής μας στα τελικά του Euro 2024 μέσω των προκριματικών ομίλων.

Μόνον όποιος… πετάει στα σύννεφα μπορεί να έχει παράπονο από αυτήν την προσπάθεια, στο σύνολό της. Σε έναν όμιλο με Γαλλία, Ολλανδία και Ιρλανδία, στον οποίο φαινόταν πως ήμασταν ξεγραμμένοι από την κλήρωση κιόλας, φτάσαμε να διεκδικούμε την πρόκριση δυο αγώνες πριν από το φινάλε. Επειδή η Εθνική μας, η οποία -ας μην το λησμονούμε- στο πρόσφατο παρελθόν έχανε από τα Νησιά Φερόε και αδυνατούσε να νικήσει την Εσθονία, το Κόσσοβο και το Λιχτενστάιν, καταφέρνει, επιτέλους, να κερδίζει τα ματς που πρέπει να κερδίζει. Εχει επιστρέψει στο επίπεδο που της επιτρέπει να νικά εκτός έδρας την Ιρλανδία (η Γαλλία και η Ολλανδία δυσκολεύτηκαν πολύ απέναντι στους Ιρλανδούς, που διαθέτουν πέντε παίκτες της Πρέμιερ Λιγκ).

Με τον Πογιέτ στον πάγκο της έχει καταγράψει δέκα νίκες σε 18 ματς. Κατέκτησε την πρώτη θέση στον όμιλο του Nations League, τη διοργάνωση στην οποία τις δύο προηγούμενες φορές απέτυχε οικτρά. Στη συνέχεια, στα προκριματικά του Euro, μας απογοήτευσε μόνο σε ένα από τα επτά παιχνίδια της: στο Αϊντχόφεν, όπου ηττήθηκε με 3-0 από την Ολλανδία. Ακόμη και στο Παρίσι, απέναντι στη δευτεραθλήτρια Κόσμου, Γαλλία, τα πήγε ανέλπιστα καλά.

Η πρόκριση σε τελική φάση Euro ή Παγκοσμίου Κυπέλλου, και μάλιστα μέσα από έναν τόσο δύσκολο προκριματικό όμιλο, απαιτεί υπερβάσεις. Μια, τουλάχιστον. Μας το έχει διδάξει η ιστορία της Εθνικής μας ομάδας: το γκολ του Τάκη Νικολούδη εναντίον της Σοβιετικής Ενωση το 1979 στη Λεωφόρο, το γκολ του Στράτου Αποστολάκη το 1993 στη Βουδαπέστη, το γκολ του Στέλιου Γιαννακόπουλου το 2003 στη Σαραγόσα, και πάει λέγοντας. Το διαπιστώνουμε και σήμερα, κοιτάζοντας γύρω μας. Για να κερδίσουν μια θέση στο Euro της Γερμανίας, η Σκωτία νίκησε την Ισπανία, η Τουρκία την Κροατία εκτός έδρας, η Αλβανία την Πολωνία και την Τσεχία. Η Ελλάδα δεν είναι -ακόμη- ικανή για μια τέτοια υπέρβαση, όπως αποδείχτηκε, όμως βρίσκεται στο σωστό δρόμο. Εχει κάνει τεράστια βήματα προόδου.

Η ήττα από την Ολλανδία, μας γύρισε πίσω στο Plan B, που ήταν εξ αρχής το πιο ρεαλιστικό σενάριο. Στο μεταξύ, οι πιθανότητες να φτάσουμε στην τελική φάση του Euro 2024 μέσω της δεύτερης ευκαιρίας, των πλέι-οφ του Nations League, έχουν αυξηθεί. Η Τουρκία, που θα ήταν αντίπαλός μας στον ημιτελικό, βγήκε από το κάδρο. Με τα σημερινά δεδομένα, στις 21 Μαρτίου 2024 θα αντιμετωπίσουμε σε μονό ματς, ως γηπεδούχοι, το Καζακστάν, και στις 26 του ίδιου μήνα, τη Γεωργία ή το Λουξεμβούργο, σε γήπεδο που θα οριστεί με κλήρωση. Θα είναι μεγάλη έκπληξη, αν αυτή η Εθνική δεν καταφέρει να είναι παρούσα στο μεγάλο ραντεβού του προσεχούς καλοκαιριού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News