Ο αρχικός τίτλος που ήθελα να βάλω στο κείμενο ήταν «ένας κομμουνιστής δήμαρχος σε έναν εντελώς καπιταλιστικό δήμο». «Είστε πραγματικά αριστερός;» ρωτάω το Σίμο Ρούσσο, στην πλατεία Χαλανδρίου, όπου πήγα να χαζέψω τα επινίκια. «Θεωρώ τον εαυτό μου ξεκάθαρα κομμουνιστή», μου απαντάει άνετα. Μην πιάσουμε τώρα την κουβέντα περί του τι σημαίνει κομμουνιστής, θα ξημερώσουμε.

Ο Σίμος Ρούσσος εξελέγη για τρίτη φορά και αυτό ίσως δεν θα είχε τόσο μεγάλη σημασία, αν τις τελευταίες ημέρες το ζήτημα δεν είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις, κυρίως λόγω των επιθέσεων που δέχτηκε από στελέχη της κυβέρνησης. Ο Αδωνις Γεωργιάδης τον κατηγόρησε ότι «δεν πάει να πάρει τα κονδύλια του ΕΣΠΑ», ενώ είναι πολλοί εκείνοι που φώναζαν ότι «δεν είναι δυνατόν το Χαλάνδρι να παραδίδεται στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά».

«Ξέρω πολύ καλά σε ποιον κόσμο ζω», απαντάει όταν του λέω, σόρι, αλλά τι κομμουνιστής, εδώ είμαστε στη φωλιά του καπιταλισμού. Πράγματι, δεν υπάρχει καλύτερο υπόδειγμα καπιταλιστικής ανάπτυξης από το Χαλάνδρι. Τίγκα στην εστίαση –περνάς από το κέντρο και σε πνίγουν κυριολεκτικά οι μυρωδιές και ο θόρυβος–, γεμάτο καταστήματα, με μεγάλη οικοδομική δραστηριότητα και πανάκριβα ενοίκια.

Δεν είναι πολύ κομμουνιστικά όλα αυτά, όπως δεν είναι κομμουνιστές και οι δημότες Χαλανδρίου, φάνηκε αυτό και στις εθνικές εκλογές. Δεν φαίνεται να φοβούνται, όμως, ούτε καν να ενοχλούνται από έναν δήμαρχο που παίζει τον ύμνο του ΕΑΜ στις σχολικές παρελάσεις και ανεβάζει την παλαιστινιακή σημαία έξω από το δημαρχείο. Η οποία σημαία, παρεμπιπτόντως, δεν ανέβηκε μετά τα πρόσφατα γεγονότα, είχε ανέβει αρκετά νωρίτερα.

Το Χαλάνδρι είναι ένας πολύ παράξενος δήμος. Οι Χαλανδραίοι είναι σχεδόν βόρεια προάστια, σχεδόν αστοί, σχεδόν μεσαία τάξη –ή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν– σχεδόν εύποροι αλλά όχι πλούσιοι, σχεδόν κέντρο, σχεδόν απόκεντρο, «σχεδόν» γενικώς. Και σχεδόν κομμουνιστές τελικά. Είναι κάπως αστείο να ακούς διαρκώς τα «ανέκδοτα» για το κομμουνιστικό Χαλάνδρι, σε έναν δήμο που έδωσε κοντά 50% στη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές του Ιουνίου.

Ο Ρούσσος είναι πολύ συγκεντρωμένος: «Εργο», επαναλαμβάνει διαρκώς, το οποίο είναι και αναμενόμενο ως απάντηση. «Οι πολίτες δεν ψήφισαν πολιτική, αλλά έργο». Επιμένω: «Είναι νίκη της Αριστεράς;». Δεν θέλει να το ορίσει έτσι. Μου αρνείται μια ατάκα που θα δικαιώσει όσους τον πολέμησαν φανατικά για τις πολιτικές του συμπάθειες και την υποτιθέμενη βασική στήριξή του από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ: «Νίκη των πολιτών», επιμένει. Τον πάω από δω κι από κει, τίποτε. Το έχει δουλέψει το θέμα, είναι φανερό. Είναι ήδη δήμαρχος επί οκτώ χρόνια και δεν έχει περάσει εύκολα απέναντι στην κεντρική εξουσία, αλλά ούτε και στην Περιφέρεια.

Δεν τον ενδιαφέρουν αυτά, όμως, όπως δεν τον ενδιαφέρουν και οι επιθέσεις που δέχτηκε από τον Αδωνι Γεωργιάδη και άλλους, τα αντιμετωπίζει εντελώς επαγγελματικά: «Αυτό είναι στο πλαίσιο της πολιτικής. Εκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν», λέει. Τύπου, δεν τρέχει και τίποτε, δεν μας θυμώνουν αυτά, δεν τα παίρνουμε προσωπικά, είναι στο πρόγραμμα, πολιτική κάνουμε. Κι αυτό είναι κάπως παράδοξο: Ενας δήμαρχος που επανεκλέγεται με μη πολιτικά κριτήρια, έχει ταυτόχρονα ο ίδιος πάρα πολύ πολιτική σκέψη και αντιδράσεις.

Την ίδια αντιμετώπιση έχει όταν μιλάμε για φλέγοντα: «Και με το Πεύκο Πολίτη, η διαμάχη με την Περιφέρεια;», τον ρωτάω για τη διεκδικούμενη μεγάλη, εκτός σχεδίου έκταση εντός των ορίων του δήμου του. Είμαστε στη φάση τάδε και δείνα, μου απαντάει, απόλυτα τεχνοκρατικά· καμία αιχμή καν για τους πολιτικούς αντιπάλους του.

Ο Ρούσσος ξέρει, εξάλλου, ότι οι επιθέσεις που δέχτηκε λειτούργησαν τελικά υπέρ του. Ακουγα πολύ συχνά τις τελευταίες ημέρες από κόσμο στην περιοχή «λες να μας τον φάνε τον δήμαρχο;», το οποίο είναι εντυπωσιακό· ο ίδιος μπορεί να μην το πήρε προσωπικά, το πήραν οι δημότες όμως. Οι οποίοι φαίνονται κατά πλειονότητα πεπεισμένοι ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που κοιτάει το συμφέρον του δήμου τους πάνω και πέρα από όλα. Δεν τους απασχολεί αν ο Ρούσσος έχει τη στήριξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ή των εξωγήινων. Δεν τους νοιάζει η πολιτική με τη στενή έννοια. Τους νοιάζει να υπάρχει κάποιος που κάνει τη δουλίτσα. Οχι ότι όλα είναι ρόδινα, βέβαια, τουναντίον.

Το Χαλάνδρι είναι ένας πολυπληθής και μεγάλος σε έκταση δήμος, με τρομερά θέματα. Παράπονα γίνονται για τα σκουπίδια, τις λακκούβες, διάφορα έργα ανάπλασης που δεν προχωράνε, παράπονα γίνονται για πολλά πράγματα και διαρκώς, κι αυτό μάλλον του στέρησε τη νίκη από την πρώτη Κυριακή, αν και οριακά. Τελικά, ακόμη κι εκείνοι που παραπονούνται, όμως, κατέληξαν ότι ο Ρούσσος είναι η καλύτερη λύση κι ας ανεβάζει όποια σημαία θέλει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε τον Ρούσσο και κάποιοι από τους στενούς συνεργάτες του είναι μέλη του κόμματος. Ο ίδιος έχει αποφύγει φανατικά να ταυτιστεί με το κόμμα, όμως, και πιθανόν αυτό λειτούργησε υπέρ του. Η πολυσυλλεκτική παράταξή του, από την άλλη, δεν είναι ένας αυτοδιοικητικός παράδεισος· δεν υπάρχουν παράδεισοι στην πολιτική: παράπονα υπάρχουν και για διάφορες «πολιτικές» λακκούβες, κυρίως για νοοτροπίες που δεν συνάδουν ακριβώς με τις αριστερές ιδεολογίες, έπαρση, ευνοιοκρατίες και «ημέτερους» που ύστερα από οκτώ χρόνια έχουν γίνει ένα με τις καρέκλες τους. Δεν είναι εύκολο να τα αποφύγεις αυτά μετά από 8+5 χρόνια στην όποια εξουσία.

Οι κατά κανόνα αστοί και όχι ιδιαίτερα αριστεροί δημότες του Χαλανδρίου μπορεί να μη θεωρούν σημαντικό το πολιτικό πρόσημο του δημάρχου τους, όμως, στο τέλος της ημέρας είναι αυτό ακριβώς που τους κάνει να τον ψηφίζουν. Οχι επειδή οι ίδιοι θέλουν να έχουν έναν «αριστερό» δήμαρχο, αλλά επειδή οι πολιτικές του τούς προστατεύουν: Το θέμα του καζίνο, για παράδειγμα, που έχει προγραμματιστεί να γίνει στο απέναντι πεζοδρόμιο της Κηφισίας, είναι κόκκινο πανί για τον δήμο, παρότι δεν τον αφορά άμεσα, δεν είναι στα δικά του εδάφη.

Δεν το θέλει κοντά του, όμως και είναι αμετακίνητος. Και έπεισε τους πολίτες να δώσουν σημασία σε κάτι που μπορεί να περνούσε στο ντούκου. Κι έτσι, κάπου ανάμεσα σε «κομμουνιστικά» αστεία, σε έργα και παράπονα, σε μια μικρή μερίδα αριστερών που διοικούν έναν δήμο με δεξιόστροφους κατοίκους, αυτό που έκανε ο Ρούσσος δεν είναι ούτε πρωτοφανές, ούτε και παράλογο: έκανε τους Χαλανδραίους να παίρνουν τα της περιοχής τους πιο σοβαρά.

Αυτό είναι για τον ίδιο δίκοπο μαχαίρι: με την ίδια σοβαρότητα που θα επικροτήσουν το έργο του, με την ίδια ακριβώς θα τον κρίνουν κιόλας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News