Ηταν ένα ενδιαφέρον και ευχάριστο debate. Καμία σχέση με τη σούπα που σερβίρουν οι πολιτικοί αρχηγοί. Μπακογιάννης και Δούκας έκαναν μια ζωντανή συζήτηση μέσα σε καλό κλίμα, με πολλά χαμόγελα, χωρίς εντάσεις και περιττές κορόνες. Ακόμα και αν η ζωή στην Αθήνα δεν σε αφορά άμεσα, το παρακολουθούσες ευχάριστα, σε βαθμό που λες ότι θα τα κατάφερναν μια χαρά και χωρίς δημοσιογραφικό συντονισμό.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Οι δύο συμμετέχοντες δεν ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία. Ο Μπακογιάννης ασχολείται με την πόλη εδώ και χρόνια. Εχει «τρέξει» έργα, διαθέτει λεπτομερή στοιχεία και πολύ πιο άμεση γνώση των προβλημάτων. Για τον Δούκα κάτι τέτοιο δεν ήταν, εκ των πραγμάτων, εφικτό. Επιασε τα δημοτικά από τον Αύγουστο, συνεπώς είναι λογικό να υστερεί σε εξειδικευμένες απαντήσεις και να εστιάζει περισσότερο στα οραματικά.

Ομως κάποιες στιγμές έδειχνε αδιάβαστος. Μίλησε, ας πούμε, για αντιπλημμυρικά έργα στα βουνά της Αττικής. Δίκιο είχε, αλλά αυτά τα έργα δεν περνάνε από τη δημοτική αρχή της Αθήνας. Ρωτήθηκε για τον πολιτισμό και απάντησε για το οξυγόνο. Ταυτόχρονα ήταν υποχρεωμένος να κρατήσει τις ιδεολογικές ισορροπίες προκειμένου να ικανοποιηθεί το κοινό εξ αριστερών. Ρωτήθηκε για το μετρό στα Εξάρχεια και για τον λόφο του Στρέφη.

Απέφυγε να απαντήσει, περιορίστηκε να πει ότι έπρεπε να ρωτηθούν οι κάτοικοι… Δεν γίνεται όμως να διεκδικείς την Αθήνα και να μην εκφράζεις σαφή θέση για αυτά τα δύο θέματα. Είπε ότι δεν θέλει κάμερες στα πάρκα, απέφυγε να τοποθετηθεί με σαφήνεια για τα γκράφιτι. Και, προκειμένου να χτυπήσει τον Μπακογιάννη εκεί που πονάει, δηλαδή στον Μεγάλο Περίπατο, αναγκάστηκε να πάρει αποστάσεις από την παράταξη Γερουλάνου που είχε στηρίξει το έργο.

Ο Μπακογιάννης είχε και ένα άλλο πλεονέκτημα έναντι του Δούκα. Είναι πιο «δουλεμένος», πιο έμπειρος πολιτικά και επικοινωνιακά. Και φυσικά γνωρίζει καλύτερα την πόλη. Για αυτό και προσκάλεσε σε debate. Εμφανίστηκε συναινετικός σε βαθμό που σκεφτόσουν αν θέλει να δημιουργήσει στον τηλεθεατή την εντύπωση ότι κατά βάση συμφωνούν με τον Δούκα, απλώς ο ίδιος, ως εν ενεργεία δήμαρχος, ξέρει να κάνει τη δουλειά.

Απέφυγε την αντιπαράθεση για τον Μεγάλο Περίπατο. Υπερασπίστηκε βέβαια το έργο, αλλά μίλησε για παραλείψεις, απαράδεκτες καθυστερήσεις, δίκαιη οργή κ.λπ. Κοινώς, έκλεισε τη συζήτηση μην αφήνοντας περιθώρια για συνέχισή της. Αράδιασε πολλά νούμερα και προσπαθούσε να γίνεται επιτηδευμένα λεπτομερής, μιλώντας σε επίπεδο γειτονιάς.

Κατά τα λοιπά, δεν ακούσαμε κάτι εξωφρενικό ή, έστω, εξεζητημένο. Ο Δούκας, που σίγουρα έχει μέλλον και πρέπει να είναι στην κεντρική πολιτική σκηνή, δεν λαΐκισε υποσχόμενος πράγματα που δεν γίνονται, αλλά ήταν περισσότερο «πολιτικός» και οραματικός από όσο πρέπει. Σε κάποια σημεία, δε, έδειξε άγνοια. Ο Μπακογιάννης δεν προσπάθησε να εμφανιστεί ως ο πετυχημένος που τα έκανε όλα σωστά (άλλωστε θα επρόκειτο για ψέμα), αλλά ως ο δήμαρχος που ξέρει τα προβλήματα και θέτει στόχους.

Ηταν, όντως, μια συζήτηση ανάμεσα σε έναν δήμαρχο και σε έναν καθηγητή. Οπως και να έρθουν τα πράγματα την Κυριακή, στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας θα υπάρχει έδαφος για καλή και γόνιμη κουβέντα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News