Η συμφωνία εν όψει δεύτερου γύρου στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας, ανάμεσα σε Χάρη Δούκα και Κώστα Ζαχαριάδη, περιγράφεται από διαφόρους περίπου ως ανίερη συμμαχία.

Επιστρατεύονται διάφορα επιχειρήματα, όπως ότι το ΠΑΣΟΚ ξεχνά και διαγράφει το παρελθόν, ή άλλες, αυθαίρετες θεωρίες, ότι πρόκειται για προάγγελο ευρύτερης συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ εν όψει ευρωεκλογών, ακόμη και πιο συνωμοσιολογικά και σκοτεινά σενάρια για τα περαιτέρω.

Παρά ταύτα, είναι κάτι προφανώς και απολύτως αναμενόμενο, αφού μία τέτοια συμφωνία, αν και εφόσον πάει καλά, εξυπηρετεί και τους δύο, είτε σε προσωπικό είτε σε κομματικό επίπεδο. Και πάντως, δεν είναι πρωτόγνωρο σε επίπεδο δήμου.

Το ενδιαφέρον σε αυτήν την περίπτωση είναι ότι όσοι καταγγέλλουν αυτά, δεν λένε τίποτε, ή θεωρούν απολύτως λογική και αναμενόμενη τη στάση του ΚΚΕ, που ενώ βγήκε τέταρτο στον δήμο, πανηγυρίζει και θριαμβολογεί και προτείνει αποχή, λευκό ή άκυρο για την προσεχή Κυριακή. Σημειωτέον: Ναι, το ΚΚΕ σχεδόν διπλασίασε το ποσοστό του σε αυτές τις εκλογές, αλλά με μόλις 2.500 ψήφους περισσότερες σε σχέση με το 2019. Για να έχουμε μία τάξη μεγέθους ως προς το παιχνίδι των αριθμών.

Για όσους μπερδεύονται και νομίζουν άλλα, η γραμμή του ΚΚΕ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ψήφος στον σημερινό δήμαρχο, έστω και έμμεση, όσο θεμιτό ή αθέμιτο είναι αυτό. Αλλωστε, η μόνη πιθανότητα να ανατραπεί το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου είναι η αύξηση της συμμετοχής. Και όσο ορισμένοι  καταγγέλλουν ανίερες συμμαχίες και διάφορα τέτοια, άλλο τόσο κάποιοι άλλοι θα μπορούσαν να αρχίσουν να μιλούν για τις αναμνήσεις του «βρώμικου ’89». Δεν βγαίνει καμία άκρη έτσι. Και πάντως, «Κυριακή, κοντή γιορτή» και όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος.

Κάπως έτσι και υπό προϋποθέσεις, η βοήθεια αυτή του ΚΚΕ είναι σε κάθε περίπτωση πολύ χρήσιμη για τον δήμαρχο Αθηναίων και μπορεί να αποδειχθεί και κρίσιμη. Και πάντως, είναι φανερό ότι όσο αδιάφορες και αν ήταν οι αυτοδιοικητικές εκλογές, αποτελούν παράμετρο του πολιτικού παιχνιδιού, το οποίο εξελίσσεται σε νέες συνθήκες, με νέα δεδομένα και με έναν νέο ορίζοντα.

Το πρώτο ορατό του σημείο είναι προφανώς οι ευρωεκλογές. Εκεί θα μετρηθούν στην πραγματικότητα όλοι οι νέοι παίχτες, θα φανεί ποιος «τραβάει» και πόσο και ποιος όχι και θα κριθεί η πραγματική αντοχή της κυβέρνησης και η όποια προσδοκία μπορεί να βασιστεί στην αντιπολίτευση και όποιαν εκδοχή της.

Μέχρι τότε, και αφού θα έχουν χωνέψει πολλοί ότι η πολιτική δεν είναι μία στάσιμη κατάσταση, σχεδόν τίποτε δεν είναι προς θάνατον, μάλλον θα έχει φανεί και πιθανώς με πολλούς τρόπους, ότι δεν έχει νόημα να κοροϊδεύουν διάφοροι – όσους νομίζουν ότι κοροϊδεύουν…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News