Αν ήμουν Μητσοτάκης, την Κυριακή το βράδυ ειλικρινά θα έμπαινα στον πειρασμό να κάνω ένα πείραμα. Να δοκιμάσω να καταφύγω σε κάτι πραγματικά χοντρό, μόνο και μόνο για να δω που βρίσκεται το σημείο θραύσης της λαϊκής εμπιστοσύνης στο πρόσωπό μου. Οι διαρκείς και αδιατάραχτες (από εξωτερικά γεγονότα και παράγοντες) νίκες του, εν τέλει καταντούν σκανδαλώδεις. Προσωπικά δεν θυμάμαι κανέναν άλλον πολιτικό να διαθέτει τόσο ισχυρή και μακροχρόνια πολιτική ηγεμονία, η οποία, μάλιστα, προϊόντος του χρόνου, αντί να πέφτει αυξάνεται.

Αν, αντιθέτως, ήμουν Κασσελάκης, θα καθόμουν επίτηδες άπραγος σε μια γωνιά της Κουμουνδούρου και θα παρακολουθούσα με αγαλλίαση τον εκλογικό καταποντισμό του κόμματος που μόλις ανέλαβα. Μετά θα καλούσα τους δεκάξι βουλευτές που μου έριξαν λευκό στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, θα τους έπιανα από τον λαιμό και θα τους ρωτούσα αν με την αντιπολίτευσή τους εναντίον μου υπερασπίζονται αυτό το ναυάγιο που είδαμε να (ξανα-μανα)ξεπροβάλλει από τις κάλπες. Και μετά θα πήγαινα στους ψηφοφόρους μου να τους πω τα ίδια. Αλλά έχω, αλήθεια, ψηφοφόρους;

Αυτό το contrast είναι πρωτοφανές. Από τη μία ένας Μητσοτάκης που γεμίζει τον τοίχο του με ταριχευμένα κεφάλια βαριά ηττημένων αντιπάλων του και από την άλλη ένας ΣΥΡΙΖΑ που έχει επιδοθεί στη συλλογή Βατερλό. Τι είδους πολιτικό σκηνικό είναι τούτο; Ο ένας μονίμως να νικά, ο άλλος μονίμως να ηττάται και τρίτος να μη διαφαίνεται στο βάθος του ορίζοντα; Καταλήξαμε να θεωρούμε σοβαρή πολιτική εξέλιξη για τη χώρα τη μιάμιση μονάδα άνοδο του ΚΚΕ (από το 7% στο 8,5%) ή την καθήλωση του Κασιδιάρη στον δήμο Αθηναίων. Παρανυχίδες που μεγαλοποιούνται λόγω πολιτικής πλήξης.

Εντάξει, λέμε τα κοινότοπα: «Ο Μητσοτάκης έχει μοναδική αντίπαλο την πραγματικότητα» ή «αν ο Σύριζα δεν αποκτήσει προγραμματικό λόγο, δεν θα δει πολιτική προκοπή». Σωστά είναι αυτά, αλλά τόσο μα τόσο βαρετά. Δεν παράγουν το παραμικρό πολιτικό αποτέλεσμα, όλα γύρω μας μοιάζουν να βράζουν και τελικά μία απ’ τα ίδια βγάζουν οι κάλπες. Η μόνη που πραγματικά κινείται είναι η εικόνα. Ο Κασσελάκης με τα υπόλευκα σακάκια, ο Μπέος με τις αθλιότητές του, η πλημμυρισμένη Θεσσαλία, η καιόμενη Δαδιά, οι δρόμοι με τα πτώματα στη Μέση Ανατολή, η ταμπέλα με την τιμή της βενζίνης στη λεωφόρο. Ολα όσα δεν είναι εικόνα, ίδια μένουν…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News