Σύμφωνα με την πρόσφατη ειδησεογραφία, οι δικαστές ζητούν αύξηση των συντάξεών τους στα προ του 2012 ύψη. Το αίτημα υποβάλλεται χωρίς διαδηλώσεις και απεργίες, αλλά με τον δικό τους νομικό τρόπο, που θυμίζει την παροιμία «όποιος έχει μαχαίρι τρώει καρπούζι».

Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι οι δικαστές έχουν δίκιο. Ομως ως προς την ικανοποίηση του αιτήματος υπάρχουν δύο προβλήματα: πρώτον, πρέπει να διερευνηθεί αν η δημοσιονομική κατάσταση τη χώρας  επιτρέπει την ικανοποίηση του αιτήματος, και δεύτερον, προτού ικανοποιηθεί το αίτημα των δικαστών, πρέπει να ικανοποιηθεί το υπάρχον, έστω και αν δεν έχει υποβληθεί αίτημα για ισόποση αύξηση των συντάξεων των εκπαιδευτικών και των γιατρών, των οποίων οι αμοιβές και οι συντάξεις είναι αδικαιολόγητα πολύ χαμηλότερες αυτών των δικαστών.

Παρότι φανερό, ίσως πρέπει για λόγους σαφήνειας να εξηγήσω γιατί οι εκπαιδευτικοί και οι γιατροί έχουν προτεραιότητα. Ο λόγος είναι απλός: η συμβολή των εκπαιδευτικών και των γιατρών στην ευημερία και την ανάπτυξη της χώρας είναι σημαντικότερη αυτής των δικαστών. Μια έρευνα, έστω και πρόχειρη, στη διεθνή βιβλιογραφία θα πείσει τον αναγνώστη ότι η κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη μιας χώρας εξαρτάται από το ανθρώπινο κεφάλαιο που διαθέτει, δηλαδή από τη μόρφωση και την υγεία του λαού της.

Οι εκπαιδευτικοί, από τους δασκάλους του δημοτικού μέχρι τους καθηγητές του πανεπιστημίου, και οι γιατροί, σε όλα τα στάδια της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, κτίζουν, θέτουν και δημιουργούν τα θεμέλια της ανάπτυξης και της ευημερίας της κοινωνίας.

Εμμεση απόδειξη αυτού είναι ότι οι αμοιβές εκπαιδευτικών και γιατρών στον ιδιωτικό τομέα είναι πολύ μεγαλύτερες από ό,τι στο Δημόσιο. Το γεγονός ότι στο Δημόσιο δεν λειτουργεί ο κανόνας της αγοράς και οι αμοιβές προσδιορίζονται σε σημαντικό βαθμό αυθαίρετα δεν πρέπει να μας εμποδίζει να δούμε ότι η συμβολή των δικαστών που αμείβονται με συγκριτικά υπέρογκες αμοιβές δεν είναι τόσο μεγάλης σημασίας όσο των εκπαιδευτικών και των γιατρών.

Η ιεράρχηση των επαγγελμάτων, όπως προκύπτει από τη μισθολογική πολιτική του κράτους, είναι στρεβλή. Οποιος έχει αντίθετη γνώμη ας μάθει ότι το κράτος αμείβει τον πρωτοβάθμιο καθηγητή πανεπιστημίου, παρακαλώ μη γελάσετε, με 2.000 ευρώ τον μήνα και με σύνταξη 1.444 ευρώ, δηλαδή με λιγότερα από όσα λαμβάνει ο κλητήρας των δημοσίων οργανισμών. Παρόμοια είναι η μισθολογική κατάσταση των γιατρών.

Προς αποφυγή εσφαλμένων εντυπώσεων, πρέπει να προσθέσω ότι αυτά που αναφέρω παραπάνω και υποστηρίζω δεν είναι η γνώμη μου ή η επιθυμία μου. Είναι τα συμπεράσματα της διεθνούς επιστημονικής βιβλιογραφίας, όπως εγώ τα αντιλαμβάνομαι.

* Ο Θεόδωρος Λιανός είναι ομότιμος καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News