Η πρόσφατη απόφαση, μάλιστα σε τελικό βαθμό δικαιοδοσίας, από τον Aρειο Πάγο, ήρθε αυτές τις ημέρες να ταράξει τον ύπνο πολλών ιδιοκτητών αυτοκινήτων. Η αφορμή είναι η περίπτωση ενός κατόχου BMW M3 η οποία, κανονικά και με τον νόμο, ήταν ασφαλισμένη για ολική και μερική κλοπή με ασφαλιζόμενη αξία έως 90.000 ευρώ. Για να το πούμε όσο πιο περιεκτικά γίνεται, ο ιδιοκτήτης της την είχε παρκάρει έξω από το κατάστημα εστίασης που διατηρεί, αποχώρησε το βράδυ με άλλο αυτοκίνητο, άφησε την Μ3 εκεί, ενώ λίγο πριν από τα μεσάνυχτα αποχώρησε και το προσωπικό. 

Το σημείο που την πάρκαρε είναι μη επαρκώς φωτισμένο, απομονωμένο και μη φυλασσόμενο, ενώ δεν υπήρχαν και κάμερες. Παρόλα αυτά, φυσιολογικά, αυτό που θα σκεφτόμασταν οι περισσότεροι είναι πως αφ ης στιγμής το αυτοκίνητό μας είναι ασφαλισμένο, ακόμα και το σενάριο της ενδεχόμενης κλοπής θα καλύπτεται από την ασφαλιστική εταιρεία. Ωστόσο, η δικαστική απόφαση, αμετάκλητη και τελεσίδικη, ερμήνευσε τις συνθήκες υπό τις οποίες έγινε η κλοπή ως «βαριά αμέλεια» του ιδιοκτήτη.

Να σημειωθεί πως το συγκεκριμένο αυτοκίνητο δεν διέθετε σύστημα συναγερμού, αν και δεδομένης της αραιής κυκλοφορίας στην εν λόγω περιοχή που ήταν παρκαρισμένο, το ερώτημα είναι και να χτύπαγε ποιος θα ασχολούνταν; Κάθε μέρα βαράνε οι συναγερμοί αλλά κανείς μας δεν δίνει σημασία. Λογικό. Προφανώς η απόφαση «πατάει» στην έννοια της αμέλειας του ιδιοκτήτη που την προσδιορίζει με τη λογική ότι δεν επέδειξε τη δέουσα μέριμνα για το ενδεχόμενο κλοπής στις, θεωρητικά τουλάχιστον, μη ασφαλείς συνθήκες του χώρου παρκαρίσματος, βάσει «των διδαγμάτων της κοινής πείρας». 

Όπως λένε, ο διάβολος είναι στη λεπτομέρεια και αυτή βρίσκεται στις «υποσημειώσεις» των συμβολαίων που συχνά υπογράφουμε – πλέον στο τσακ-μπαμ και με σύντομες ψηφιακές διαδικασίες. Συχνά αυτές ορίζουν ότι οι ασφαλιστικές εταιρείες δεν είναι υποχρεωμένες να καταβάλλουν το ασφάλισμα αν η επέλευση της κλοπής οφείλεται σε βαριά αμέλεια του ιδιοκτήτη. Προφανώς η «βαριά αμέλεια» είναι νομική έννοια που ερμηνεύεται κατά περίπτωση και, εδώ τουλάχιστον, έτσι κρίθηκε σε μια απόφαση που, αυτές τις ημέρες, κάνει το γύρο της δημοσιότητας και που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αποτελέσει πεδίο δόξης λαμπρόν για ασφαλιστικές εταιρείες που θα διερευνούν, ενδεχομένως με υποχονδριακό τρόπο, τις εκάστοτε περιστάσεις. Κι αυτό γιατί οι συνθήκες ποικίλλουν. Πόση κίνηση έχει ο δρόμος; Πόσο καλά φωτισμένος είναι; Πόση επίφοβη είναι μια περιοχή; Τι κόσμος διέρχεται; Τι ρίσκο υπάρχει; Πόση ανάγκη υπήρχε να παρκαριστεί ένα όχημα εκεί και όχι αλλού; Όπως είναι αντιληπτό, όλα αυτά είναι πολύ σχετικά και ρευστά. 

Όπως, με την ευκαιρία, αξίζει να θυμάστε πως ακόμα κι αν έχετε το αυτοκίνητό σας ασφαλισμένο για κλοπή, καλό είναι αυτοβούλως, έστω μετά από κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα να ζητάτε τη μείωση της ασφαλιζόμενης αξίας – κάτι που σπάνια προτείνεται από τους ασφαλιστές γιατί, αυτονόητα, μειώνεται η προμήθειά τους από το συμβόλαιο. Ο λόγος έχει να κάνει με τη σταδιακή μείωση, λόγω παλαιότητας, της αξίας του αυτοκινήτου, κάτι που σημαίνει ότι εσείς συνεχίζετε να πληρώνετε αυξημένα ασφάλιστρα και, σε περίπτωση κλοπής, δεν θα αποζημιωθείτε με την ασφαλιζόμενη αξία αλλά με την τρέχουσα εμπορική αξία της αγοράς. Η οποία εμπορική αξία μη φαντάζεστε ότι προκύπτει από αναλυτικούς καταλόγους, άψογα επικαιροποιημένους ή, κυρίως, παραμετρικούς που λαμβάνουν υπόψιν τους κάποια ιδιαίτερα έξτρα του αυτοκινήτου ή αναλυτικές εκδόσεις, αλλά, συχνά, με λίστες κυριολεκτικά «στο πόδι», ενίοτε από μέσο όρο τιμής πώλησης σε αγγελίες.

Σε κάθε περίπτωση, η απόφαση του Αρείου Πάγου αλλάζει τα δεδομένα, φέρνει αποφασιστικά στο προσκήνιο την έννοια της «αμέλειας» του ιδιοκτήτη και δημιουργεί πόλωση απόψεων. Οπότε, τουλάχιστον από πλευράς καταναλωτών, διαβάζετε τις υποσημειώσεις. Τα «ψιλά γράμματα» συχνά κοστίζουν. Ακόμα και 90.000 ευρώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News