Και τώρα που έληξαν οι τελετές λατρείας «Τω αγνώστω Θεώ», ήρθε η ώρα να σημειώσω δύο στιγμές εξαιρετικά θλιβερο-μελαγχολικές στα μάτια μου, αναφορικά με την Eφη Αχτσιόγλου κατά την προεκλογική της περίοδο. Η πρώτη σκηνή με το παιδί της στο μνημείο του Παύλου Φύσσα και η δεύτερη, επίσης με το παιδί της, στην παιδική χαρά, μια μέρα πριν από την τελική ψηφοφορία. Η συγκεκριμένη πολιτικός είχε διαχρονικά επιλέξει να μην προβάλει ούτε στο ελάχιστο την προσωπική της ζωή. Παντρεύτηκε πολιτικό πρωτοκλασάτο «σύντροφο», εγκυμόνησε, γέννησαν. Ολα έγιναν αδιανόητα αόρατα για τόσο δημόσια πρόσωπα.

Μέχρι που (όπως τουλάχιστον βγήκε στον Τύπο), ο σύντροφος ενεπλάκη σε επεισόδιο απολίτιστης συμπεριφοράς εναντίον συντρόφων, υπό την ένταση της κατρακύλας του ΣΥΡΙΖΑ. Ας τη βαφτίσουμε μια παλαιού τύπου «αντρουά» συμπεριφορά. Και έκτοτε, αποσύρθηκε από το πεδίο ως χαλί της Μοιραράκη σε δημοπρασία.

Μπορεί κάποιος να ψυχανεμιστεί τις δονήσεις μιας τέτοιας ατμόσφαιρας σε έναν γάμο, μια σχέση, στον ψυχισμό μιας γυναίκας ενώ δίνει μια μάχη κυριαρχίας. Τότε, η Eφη Αχτσιόγλου όδευε ασυζητητί νικήτρια μέχρι που εμφανίστηκε ο Στέφανος Κασσελάκης. Τα χαρτιά άλλαξαν. Οι χειροκροτητές άλλαξαν θέσεις. Τα συνηθίζουν κάτι τέτοια οι χειροκροτητές. (Η Πρέβεζα του Καρυωτάκη αυτούσια). Εκείνη, μέρα με την ημέρα, τη βλέπαμε λες και συρρικνωνόταν ακόμα και σωματικά.

Το δράμα καταγραφόταν πεντακάθαρα επάνω της, στη χλωμάδα του προσώπου της, στα ρούχα της… Το κατακόκκινο –που παρέπεμπε στη σχετική ταινία– διαφοροποιήθηκε σε «κάτι σε μπεζ». Ακόμα και οι μπούκλες της έμοιαζαν ηλεκτρικές. Πιθανολογώ ότι οι συνεργάτες έψαχναν τρόπο δράσης «ξεσηκώνοντας» τερτίπια. Εκείνη ίσως επέμενε να μιλήσουν πολιτικά και το προσπάθησε. «Τι πολιτικά; Εδώ η μπάλα χάνεται», θα αντέτειναν.

Ο Κασσελάκης εξαρχής συστήθηκε αυτουσίως εικόνα. Εκείνη; Τόσο προφανείς οι προσπάθειές της για εικόνα… «Στα χαζά», όπως λένε οι Σαλονικείς. Μακρόνησο εκείνος; Παύλο Φύσσα με το παιδί, εκείνη. Το γαρίφαλο στο Πολυτεχνείο παρέδωσε σκυτάλη. Ο μοντερνισμός στα προσκυνήματα. Και μετά ήρθε και η παιδική χαρά. Κατάκοπη με το παιδί χέρι χέρι. Εχω δει πολλές μαμάδες με το ίδιο βλέμμα. Που πρέπει να βγάλουν πέρα «Και αυτό». Που ποιούν την ανάγκη φιλοτιμία. Μα ετούτη η μαμά είχε και κάμερες για να βγει «Εικόνα». Ηταν τόσο θλιβερά μελαγχολικά όλα.

Το βράδυ της ήττας της Εφης παρατήρησα αλλιώς τη γυναίκα. Αρχικά προχώρησε προς τις κάμερες με σηκωμένη μπουνιά… Είπε… Να σας πω την αλήθεια; Δεν με νοιάζει τι είπε αναφορικά με το πολιτικό περιεχόμενο των λόγων της. Στάθηκα όμως στα λόγια της –και πίσω από τα λόγια της– στην τελευταία της πρόταση. «Θέλω να ευχαριστήσω και τον μικρούλη μου γιο που, παρότι δεν καταλαβαίνει τίποτα από όλα αυτά, έδειξε τεράστια υπομονή απέναντι στη μητέρα του και του υποσχέθηκα ότι από αύριο τα πράγματα θα είναι λίγο καλύτερα για μας».

Εκτίμησα την ακραία εντιμότητά της στην υπόσχεσή της «… Από αύριο θα είναι ΛΙΓΟ καλύτερα για μας». Ηταν λιγότερο από ένα λεπτό που εκείνη η γυναίκα ήταν οι πολλές κατάκοπες γυναίκες των πολλών ρόλων και των ακόμα περισσότερων κρατημένων. Αυτές και η ψυχή τους, αυτές και οι τύψεις τους, αυτές και η στιγμιαία εθελοτυφλία τους ό,τι τάχα, «Ο μικρούλης μου γιος, παρότι δεν καταλαβαίνει τίποτα από όλα αυτά»… Αν οι άνθρωποι ξεδίπλωναν την αλήθεια-αλήθεια τους μπορεί να ήταν περισσότερο χρήσιμοι στους συνανθρώπους τους.

Πίσω από την εικόνα συνήθως παίζονται οι πιο ενδιαφέρουσες, τελείως κόντρα παραστάσεις. Εκεί οι σηκωμένες μπουνιές μπορεί και να πηγαίνουν περίπατο… Καλή της συνέχεια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News